Helingsavond “Power retrieval”
Elke maand organiseert Elenor een helingsavond, afwisselend voor onszelf en voor anderen. Ze wil bewust ook avonden inlassen waarop we enkel voor onszelf gaan werken, onder het motto: wie zelf moet vechten, kan moeilijk energie geven om anderen te helen.
Voor de sessie van vanavond had Elenor een sjamanistische power retrieval op het programma staan. Tijdens zo’n power retrieval gaan we onszelf in het licht zetten, als het ware baden in het licht. Dan kunnen we kracht laten terugkeren en alles wat we niet nodig hebben en donker is gewoon los laten. Zo komen we terug in onze kracht.
Zo’n power retrieval ziet er als volgt uit:
Volgens de klassieke psychologie ben je altijd een kind van je verleden. Het verleden is wat je heeft gemaakt. Dit is een modern westers denkbeeld. Volgens het sjamanisme daarentegen word je niet bepaald door je verleden, maar juist getrokken door je toekomst.
Grote zielen zijn bezig met hun toekomst in plaats van hun verleden. Denk bijvoorbeeld aan het beroemde “I have a dream” van Martin Luther King, of meer recent: “Yes We Can” van Barack Obama. Door bezig te zijn met je dromen, ze op te schrijven en uit te spreken, groei je er automatisch naartoe (en dat klinkt verdacht veel als de psycholgische achtergrond bij de chaosmagie van Spare :-)).
De kunst is om deze oefening te doen met dezelfde kracht als voor iemand anders. Je moet jezelf even graag zien als de anderen. Kijk niet naar hoe klein je nu bent, maar focus op waar je naartoe wil. Denk niet negatief, schud alle negativiteit af, ga voor de volle 100%. Je kan de oefening alle dagen doen: jezelf in het licht zetten, de lichtkracht integreren in jezelf en de zwaarte in jezelf opheffen.
Elenor vraagt ons na te denken over de spirits die ons kracht geven, die ons ondersteunen, zowel fysiek als mentaal. Ik moet daar even over nadenken want er zijn niet veel spirits die ik bewust oproep als ik ga reizen. Er zijn wel spirits die er haast altijd bij zijn:
Zitten daar ook spirits bij die horen tot het allerhoogste? Elenor vertelde ons dat elke heling die we doen opgedragen wordt aan het allerhoogste. Wat was voor ons het allerhoogste? Daar moest ik niet lang over nadenken. Het allerhoogste is een alles omvattende troost, warmte en compassie, zoiets als wat een moeder voelt voor haar kinderen, zonder oordeel, waar je automatisch naar kijkt als je het zelf niet meer weet of gereduceerd bent tot je minimum, iets waarbij je je leven blindelings in diens handen legt, waarvan je gelooft dat het alles in orde kan maken. Met het allerhoogste verbind ik ook het gevoel van bijna extase dat je wel eens hebt als je volledig opgeslokt wordt door de natuur om je heen, of door een perfecte zomermiddag, ... je weet wel.
We beginnen er aan en ratelen er op los met de sambaballen die ik had klaargelegd (op de kop getikt voor drie euro in een karnavalwinkel, ik wist dat ze ooit van pas zouden komen :-)). Elenors stem vertelt ons dat we boven ons hoofd een zon zien. Die is oranje en voelt een beetje zwaar en stroperig aan. Daar moet ik iets aan doen. Boven mijn zon hangt de echte zon en daaruit moeten we energie naar onze eigen zon trekken, tot we helemaal in het helderste licht mogelijk staan. Ik heb wat moeite om erin te komen. Dat de gerbils piepend achter elkaar aan zitten helpt niet echt Maar op een bepaald moment heb ik het gevoel dat ik doorheen helder wit licht aan het kijken ben, alsof ik zelf licht ben. Ik word heel eventjes verblind door mijn eigen licht. Dan is het weer weg. Ik zet mijn chakra’s open zoals ik altijd doe, met felgekleurde bloemen die traag openen, en mengel de energie uit de aarde en die uit de kosmos in mijn zonnevlecht. Dat helpt.
We moeten helemaal vol licht zitten, onze aura’s helemaal opgevuld met licht, en zo samen een heilige ruimte vol licht maken met ons allemaal samen. Dan roept Elenor de kracht op van de zon, de maan en de sterren, de voorouders, de vier windrichtingen en tenslotte onze spirits waar we het daarstraks over hadden gehad. Ik zie ons staan, als een minicirkeltje. Rond ons zie ik een vierkant, of misschien eerder een ruit, met de vier elementenkleuren in de hoeken. Ik moet denken aan het vierkant dat voor asatru blotrituelen wordt gebruikt in plaats van de klassieke wiccacirkel. Zou dat er iets mee te maken kunnen hebben, aangezien Elenor een priesteres van Freya is?
Elenor nodigt Freya uit en nog ee heleboel andere spirits. Ik nodig Brigandhu uit en Désirée. Brigandhu staat rechts achter me. Ik kan haar aanwezigheid voelen en haar hand op mijn schouder. Mijn grootouders langs vaderskant zijn er ook. We staan daar alle vier – Elenor, Juniper, Verelna en ik – omringd door spirits die ons komen steunen en helpen. Ik krijg vochtige ogen als ik mijn grootmoeder zie. Wat zou ik er niet voor geven om haar nog eens in mijn armen te kunnen nemen en haar geur op te snuiven.
Elenors stem zegt ons dat we kacht uit alles rondom ons moeten halen. We zitten bij onze axis mundi. Ik ben ondertussen comfortabel gaan zitten op een stoel, dat is toch gemakkelijker. Ik zit op een boomstronk in de tuin. Het deurtje naar mijn axis mundi zit in de tuinmuur recht voor me. De wereld rond mij ziet er uit als in warpdrive, of als een Van Gogh schilderij met brede vegen, maar alleen rechte in plaats van de zo gekende zwierige kronkels.
Dan zie ik recht voor me een deur. Het is alleen een deur. Ze staat daar gewoon in mijn tuin. Ik sta recht en loop er naartoe. Ik kan er helemaal rond lopen, dat is bizar. Het is niet de poort die ik had verwacht maar een simpele houten deur met een gewone klink. Ik aarzel maar Brigandhu pakt de klink en duwt de deur open. Elenors stem zegt ons dat we van onze spirits de kracht kunnen krijgen om de deur te openen als we angst zouden hebben om ons stralende zelf te zien. Dat zal dus niet nodg zijn want de deur staat al wijd open ...
Aan de kant van de deur waar ik sta is het gewoon nog licht, aan de andere kant is het donker. Ik stap door de deur en tot mijn verbazing sta ik in onze slaapkamer. De deur staat halverwege de slaapkamer in een hoek. De televisie op de dekenkisten aan ons voeteneind is weg, net als het grootste deel van de rommel. Ik zie ons bed en dan zie ik mezelf liggen, met mijn liefste naast me. Ik kijk hoe ik slaap.
Vraag aan je stralende zelf om energie die je niet nodg hebt weg te laten vloeien en je de kracht te geven naar het beeld van je stralende zelf toe te groeien, zegt Elenor. Ik zie mezelf wakker worden en rechtop in bed gaan zitten. Mijn liefste slaapt gewoon door. Ik zie er niet uit met die warrige haren en die dikke, slaperige ogen :-). Het voelt heel raar, alsof ik mezelf van twee kanten tegelijk kan zien, want ik zie tegelijk hoe ik daar sta in de deuropening in het midden van de kamer.
Dan sla ik het dekbed weg, zwaai mijn benen uit bed en sta op. Mijn stralende zelf loopt naar me toe en komt vlak voor mij staan. Ze strijkt het haar uit mijn verblufte gezicht en kijkt me liefdevol aan. Dan neemt ze mij in haar armen en omhelst me. En het voelt goed.
Terwijl ik daar zo sta met mijzelf in mijn armen, zie ik donkere slierten die rond onze benen kronkelen, als slangen. Ik voel dat dit energie is die ik moet loslaten, maar in plaats daarvan veranderen ze in stralend witte lichtstrengen die als het ware in ons vel oplossen naarmate ze hoger kronkelen. Ik laat de energie niet los maar laat ze blijkbaar transformeren in licht. Ik heb geen idee hoe ik het doe maar ik weet dat ik het doe.
Dan kunnen we nog heling vragen aan ons stralende zelf, maar toen was ik alweer weg. Terwijl ik mijn stralende zelf nog aan het omhelzen was, stond ik plots in een spierwitte ruimte. Het leek wel een kapel ofzo, met witte stoelen, een wit altaar en overal rondom ons helwitte muren. Het waren geen gewone muren, ze leken eerder op die verlichte LED-balies die tegenwoordig zo in de mode zijn op corporate events, maar dan kamerbreed en kamerhoog. Er waren geen ramen en deuren in de muren.
Ik sta achteraan de ruimte. Het is geen grote kamer, ik schat dat er maximum 100 man binnenkan. Beroepsmisvorming :-) Tussen de stoelen loopt een gangpad naar het witte altaar. Daar zie ik een vrouw, helemaal in het wit gekleed met een duur en zakelijk uitziend wit broekpak en hooggehakte witte schoenen, die druk bezig is met iets maar ik kan niet goed zien met wat. Ik loop over het middenpad naar het altaar. Brigandhu loopt achter me. Ik had haar niet meer gezien toen ik door de deur stapte, maar nu is ze er weer. Ze voelt als een anachronisme in deze strakke, witte ruimte, met haar leren broek en ongetemde uitstraling. De vrouw in het wit ziet me en glimlacht. Ik krijg de indruk dat het niet de bedoeling was dat ik hier kwam, maar dat het ook geen kwaad kan. Wat is deze plek? In een flits denk ik dat dit misschien mijn stralende zelf is, eerder dan de nogal gewone versie van mijzelf die ik daarnet had gezien, maar dan weet ik op de ene of de andere manier dat dat niet klopt. Is dit Désirée, mijn engelbewaarder?
Elenor zegt dat we terug door de deur moeten stappen, achteruit, maar ik ben ergens anders. In de kamer is geen deur en ik weet niet goed wat ik moet doen. Brigandhu staat achter me. Ze legt haar hand over mijn ogen. Dan laat ze me los en ik sta weer in mijn tuin, naast het deurtje van mijn axis mundi. De andere deur is weg.
Elenor bedankt alle spirits. Brigandhu loopt al weg en wuift nog even vluchig met haar hand zonder evenwel om te kijken. Dan vervaagt ze. Mijn grootmoeder geeft me een zoen en een kruisje op mijn voorhoofd, zoals ze altijd deed bij het slapengaan toen ik als kind bij mijn grootouders kwam logeren.
Alle energie die we nog over hebben sturen we via onze handen naar een vriendin, Elena, die er bijna onderdoor gaat sinds haar mama in de kliniek ligt.
Voor de sessie van vanavond had Elenor een sjamanistische power retrieval op het programma staan. Tijdens zo’n power retrieval gaan we onszelf in het licht zetten, als het ware baden in het licht. Dan kunnen we kracht laten terugkeren en alles wat we niet nodig hebben en donker is gewoon los laten. Zo komen we terug in onze kracht.
Zo’n power retrieval ziet er als volgt uit:
- Maak een heilige ruimte rond jezelf.
- Zet jezelf bij je axis mundi en maak er connectie mee. Het is niet de bedoeling dat we via de axis mundi gaan reizen. We gaan enkel de kracht van de axis mundi en van de omgeving om ons heen gebruiken.
- Neem de kracht op van de axis mundi en van alles om je heen. We gebruiken de kracht van de natuur: de maan, de sterren, de zon, het gras, enz. ...
- Plaats een poort in de buurt van je axis mundi. Dit is geen deur op je axis mundi zelf: we gebruiken die vanavond immers enkel als een krachtbron, niet als een doorgang naar andere werelden.
- Achter de poort zie je een beeld van je meest stralende zelf. Dit is een beeld dat uit je ziel komt. Het is waar je ziel naartoe wil. Dit is je volledige potentieel. Kijk goed hoe dat beeld er uit ziet.
- Als je dat wil, dan kan je door de poort stappen en aan het beeld een visioen vragen:
- Bevrijd mij van ale energie die ik niet meer nodig heb
- Geef mij de kracht om dichter bij het beeld te komen
Volgens de klassieke psychologie ben je altijd een kind van je verleden. Het verleden is wat je heeft gemaakt. Dit is een modern westers denkbeeld. Volgens het sjamanisme daarentegen word je niet bepaald door je verleden, maar juist getrokken door je toekomst.
Grote zielen zijn bezig met hun toekomst in plaats van hun verleden. Denk bijvoorbeeld aan het beroemde “I have a dream” van Martin Luther King, of meer recent: “Yes We Can” van Barack Obama. Door bezig te zijn met je dromen, ze op te schrijven en uit te spreken, groei je er automatisch naartoe (en dat klinkt verdacht veel als de psycholgische achtergrond bij de chaosmagie van Spare :-)).
De kunst is om deze oefening te doen met dezelfde kracht als voor iemand anders. Je moet jezelf even graag zien als de anderen. Kijk niet naar hoe klein je nu bent, maar focus op waar je naartoe wil. Denk niet negatief, schud alle negativiteit af, ga voor de volle 100%. Je kan de oefening alle dagen doen: jezelf in het licht zetten, de lichtkracht integreren in jezelf en de zwaarte in jezelf opheffen.
Elenor vraagt ons na te denken over de spirits die ons kracht geven, die ons ondersteunen, zowel fysiek als mentaal. Ik moet daar even over nadenken want er zijn niet veel spirits die ik bewust oproep als ik ga reizen. Er zijn wel spirits die er haast altijd bij zijn:
- Brigandhu (al is ze er echt niet altijd)
- Désirée (mijn beschermengel die ik eigenlijk altijd een schietgebedje toewerp als ik parkeerplaats zoek en ook altijd bedank als ik tegen alle verwachtingen in toch net dat ene allerlaatste parkeerplekje heb kunnen bemachtigen)
- De elementen en dan meer bepaald de wachter van Aarde (een vriendelijke reus waar ik wel genegenheid voor heb en ik denk dat dat wederzijds is) of Vuur (de vuurjongen of de afstandelijke vuurprins), maar evenzeer de andere wachters
- De spirits van mijn vorouders (ik kom mijn grootouders langs vaders kant wel eens tegen daar beneden)
Zitten daar ook spirits bij die horen tot het allerhoogste? Elenor vertelde ons dat elke heling die we doen opgedragen wordt aan het allerhoogste. Wat was voor ons het allerhoogste? Daar moest ik niet lang over nadenken. Het allerhoogste is een alles omvattende troost, warmte en compassie, zoiets als wat een moeder voelt voor haar kinderen, zonder oordeel, waar je automatisch naar kijkt als je het zelf niet meer weet of gereduceerd bent tot je minimum, iets waarbij je je leven blindelings in diens handen legt, waarvan je gelooft dat het alles in orde kan maken. Met het allerhoogste verbind ik ook het gevoel van bijna extase dat je wel eens hebt als je volledig opgeslokt wordt door de natuur om je heen, of door een perfecte zomermiddag, ... je weet wel.
We beginnen er aan en ratelen er op los met de sambaballen die ik had klaargelegd (op de kop getikt voor drie euro in een karnavalwinkel, ik wist dat ze ooit van pas zouden komen :-)). Elenors stem vertelt ons dat we boven ons hoofd een zon zien. Die is oranje en voelt een beetje zwaar en stroperig aan. Daar moet ik iets aan doen. Boven mijn zon hangt de echte zon en daaruit moeten we energie naar onze eigen zon trekken, tot we helemaal in het helderste licht mogelijk staan. Ik heb wat moeite om erin te komen. Dat de gerbils piepend achter elkaar aan zitten helpt niet echt Maar op een bepaald moment heb ik het gevoel dat ik doorheen helder wit licht aan het kijken ben, alsof ik zelf licht ben. Ik word heel eventjes verblind door mijn eigen licht. Dan is het weer weg. Ik zet mijn chakra’s open zoals ik altijd doe, met felgekleurde bloemen die traag openen, en mengel de energie uit de aarde en die uit de kosmos in mijn zonnevlecht. Dat helpt.
We moeten helemaal vol licht zitten, onze aura’s helemaal opgevuld met licht, en zo samen een heilige ruimte vol licht maken met ons allemaal samen. Dan roept Elenor de kracht op van de zon, de maan en de sterren, de voorouders, de vier windrichtingen en tenslotte onze spirits waar we het daarstraks over hadden gehad. Ik zie ons staan, als een minicirkeltje. Rond ons zie ik een vierkant, of misschien eerder een ruit, met de vier elementenkleuren in de hoeken. Ik moet denken aan het vierkant dat voor asatru blotrituelen wordt gebruikt in plaats van de klassieke wiccacirkel. Zou dat er iets mee te maken kunnen hebben, aangezien Elenor een priesteres van Freya is?
Elenors stem zegt ons dat we kacht uit alles rondom ons moeten halen. We zitten bij onze axis mundi. Ik ben ondertussen comfortabel gaan zitten op een stoel, dat is toch gemakkelijker. Ik zit op een boomstronk in de tuin. Het deurtje naar mijn axis mundi zit in de tuinmuur recht voor me. De wereld rond mij ziet er uit als in warpdrive, of als een Van Gogh schilderij met brede vegen, maar alleen rechte in plaats van de zo gekende zwierige kronkels.
Dan zie ik recht voor me een deur. Het is alleen een deur. Ze staat daar gewoon in mijn tuin. Ik sta recht en loop er naartoe. Ik kan er helemaal rond lopen, dat is bizar. Het is niet de poort die ik had verwacht maar een simpele houten deur met een gewone klink. Ik aarzel maar Brigandhu pakt de klink en duwt de deur open. Elenors stem zegt ons dat we van onze spirits de kracht kunnen krijgen om de deur te openen als we angst zouden hebben om ons stralende zelf te zien. Dat zal dus niet nodg zijn want de deur staat al wijd open ...
Aan de kant van de deur waar ik sta is het gewoon nog licht, aan de andere kant is het donker. Ik stap door de deur en tot mijn verbazing sta ik in onze slaapkamer. De deur staat halverwege de slaapkamer in een hoek. De televisie op de dekenkisten aan ons voeteneind is weg, net als het grootste deel van de rommel. Ik zie ons bed en dan zie ik mezelf liggen, met mijn liefste naast me. Ik kijk hoe ik slaap.
Vraag aan je stralende zelf om energie die je niet nodg hebt weg te laten vloeien en je de kracht te geven naar het beeld van je stralende zelf toe te groeien, zegt Elenor. Ik zie mezelf wakker worden en rechtop in bed gaan zitten. Mijn liefste slaapt gewoon door. Ik zie er niet uit met die warrige haren en die dikke, slaperige ogen :-). Het voelt heel raar, alsof ik mezelf van twee kanten tegelijk kan zien, want ik zie tegelijk hoe ik daar sta in de deuropening in het midden van de kamer.
Dan sla ik het dekbed weg, zwaai mijn benen uit bed en sta op. Mijn stralende zelf loopt naar me toe en komt vlak voor mij staan. Ze strijkt het haar uit mijn verblufte gezicht en kijkt me liefdevol aan. Dan neemt ze mij in haar armen en omhelst me. En het voelt goed.
Terwijl ik daar zo sta met mijzelf in mijn armen, zie ik donkere slierten die rond onze benen kronkelen, als slangen. Ik voel dat dit energie is die ik moet loslaten, maar in plaats daarvan veranderen ze in stralend witte lichtstrengen die als het ware in ons vel oplossen naarmate ze hoger kronkelen. Ik laat de energie niet los maar laat ze blijkbaar transformeren in licht. Ik heb geen idee hoe ik het doe maar ik weet dat ik het doe.
Dan kunnen we nog heling vragen aan ons stralende zelf, maar toen was ik alweer weg. Terwijl ik mijn stralende zelf nog aan het omhelzen was, stond ik plots in een spierwitte ruimte. Het leek wel een kapel ofzo, met witte stoelen, een wit altaar en overal rondom ons helwitte muren. Het waren geen gewone muren, ze leken eerder op die verlichte LED-balies die tegenwoordig zo in de mode zijn op corporate events, maar dan kamerbreed en kamerhoog. Er waren geen ramen en deuren in de muren.
Ik sta achteraan de ruimte. Het is geen grote kamer, ik schat dat er maximum 100 man binnenkan. Beroepsmisvorming :-) Tussen de stoelen loopt een gangpad naar het witte altaar. Daar zie ik een vrouw, helemaal in het wit gekleed met een duur en zakelijk uitziend wit broekpak en hooggehakte witte schoenen, die druk bezig is met iets maar ik kan niet goed zien met wat. Ik loop over het middenpad naar het altaar. Brigandhu loopt achter me. Ik had haar niet meer gezien toen ik door de deur stapte, maar nu is ze er weer. Ze voelt als een anachronisme in deze strakke, witte ruimte, met haar leren broek en ongetemde uitstraling. De vrouw in het wit ziet me en glimlacht. Ik krijg de indruk dat het niet de bedoeling was dat ik hier kwam, maar dat het ook geen kwaad kan. Wat is deze plek? In een flits denk ik dat dit misschien mijn stralende zelf is, eerder dan de nogal gewone versie van mijzelf die ik daarnet had gezien, maar dan weet ik op de ene of de andere manier dat dat niet klopt. Is dit Désirée, mijn engelbewaarder?
Elenor zegt dat we terug door de deur moeten stappen, achteruit, maar ik ben ergens anders. In de kamer is geen deur en ik weet niet goed wat ik moet doen. Brigandhu staat achter me. Ze legt haar hand over mijn ogen. Dan laat ze me los en ik sta weer in mijn tuin, naast het deurtje van mijn axis mundi. De andere deur is weg.
Elenor bedankt alle spirits. Brigandhu loopt al weg en wuift nog even vluchig met haar hand zonder evenwel om te kijken. Dan vervaagt ze. Mijn grootmoeder geeft me een zoen en een kruisje op mijn voorhoofd, zoals ze altijd deed bij het slapengaan toen ik als kind bij mijn grootouders kwam logeren.
Alle energie die we nog over hebben sturen we via onze handen naar een vriendin, Elena, die er bijna onderdoor gaat sinds haar mama in de kliniek ligt.
Reacties