Webmaidens Grimoire

We delen dit eenvoudig pad En elk van ons loopt alleen Met loden voeten zwaar op de grond Of met vleugels er licht overheen Blaas leven in ons kwetsbaar hart Zing zacht of zonder geluid We nemen kruimels hoop en angst en kracht En stijgen boven zorgen uit Geef je hart aan de hemel Geef je ziel aan de zee En als de nacht maar niet eindigt Denk aan mij en ga mee Bronnen:  De wake van Dante, uit: Loreena McKennitt, Dante's prayer, vertaling K.V., verschenen in De Bond Tekening uit: Aaron Becker, Journey, http://www.storybreathing.com/journey/ Yza heeft beslist om een stapje achteruit te zetten en een sabbatical in te lassen in alles wat Arcadia - en dus ook de Amma Devi coven - betreft. Ze gaat als het ware aan de buitenkant van het dorp wonen :-) Goeie reis, Yza, en hopelijk zien we je gauw terug vol frisse ideeën en nieuwe moed.

Vanavond sloten we ons rijtje godinnen af met Juniper. In tegenstelling tot de andere meisjes van Amma Devi heeft ze niet echt een godin waar ze zich op focust en het kwam haar dus bijzonder goed uit dat ze als laatste kwam. Juniper heeft het niet zo met goden en godinnen. De verschillende mythologieën voelen voor haar veel te menselijk aan en  ze heeft een punt: of je nu de Edda leest, of de verhalen van de Olympus of het verhaal van Isis & Osiris, neem de historische component weg en je zou naar Thuis of Familie kunnen kijken zonder dat je het verschil zou zien :-) Het goddelijke is veel puurder voor haar, het is iets heel basic en iets dat helemaal niet gepersonifieerd moet worden door goden en godinnen, die uiteindelijk maar mensen met superkrachten lijken. Die ruwe goddelijke kracht vind je ook terug in de natuur, met al haar schoonheid én haar wreedheid. Het goddelijke, het magische, is overal rondom ons, in de natuur en in de mensen. Waar de goden misschien fabricaties z

Dan zit je in een hutje in het bos voor een heel weekend en kom je niet buiten. Neen, dat was niet het plan en daarom had Elenor van de gelegenheid gebruik gemaakt om sandpainting in het programma van het Arcadia weekend te steken. In theorie gaat het bij sandpainting – het woord zegt het zelf al – om het tekenen van patronen en tekeningen met gekleurd zand. Zo’n zandschilderingen worden ook wel droogschilderingen genoemd en hebben dikwijls een ritueel doel binnen religieuze of healingsceremonies. De zandmandala’s van de boedhistische monniken zijn een vorm van sandpainting, en daarmee sloot dit ook meteen mooi aan bij de mandala’s die we de avond voordien hadden getekend. Ook de indianen maken zandschilderingen, soms met zand alleen, soms met gewoon alles wat in de natuur te vinden is (en toegegeven, in de Navajo woestijn is behalve zand niet veel te vinden :-)). Dat was ook wat wij zouden gaan doen: een geschikt plekje zoeken in het bos voor onze tekening, in meditatieve toestand

Na een voormiddag in het bos, was het tijd voor wat cerebraler werk. Luna ging he met ons hebben over noëtiek of “de kracht van gedachten”. Met andere woorden: de wetenschappelijke uitleg bij waar wij mee bezig zijn. Noëtiek komt uit het Grieks en betekent “denkleer”. Het gaat over hoe je samen je geest kan bundelen en kracht uitoefenen op materie. Wij noemen dat magie :-) Alles begon met Edgar Mitchell, een astronaut die in 1971 naar de maan vloog met de Apollo 14 missie. Toen hij daar hoog in de ruimte zat en naar de aarde keek, kreeg hij een epifanie. Hij voelde zich één met het universum. Dat gevoel van verbondenheid was een mystieke belevenis waar hij de rest van zijn leven mee bezig zou blijven: het “loslaten van het ego en het één worden met de creatie”. Mensen hebben de neiging om altijd antwoorden te zoeken buiten zichzelf maar er zit ook in ons iets dat antwoorden kan geven: binnenin is even belangrijk als buitenaf en veel mensen durven dat wel eens vergeten. Het Instit

Het Arcadia Weekend werd meteen met een vrolijke noot ingezet want de eerste workshop, gepland op vrijdag, was een praktisch workshop waarbij we mandala’s zouden gaan tekenen. Het thema van het weekend draaide rond eenheid en dus was het de bedoeling dat we allemaal samen een Arcadia mandala zouden tekenen, naast een eigen mandala voor onszelf. “Ik ben één” versus “Wie ben ik”. We moesten bijna met onze ogen dicht intuitief gaan voelen en zien wat we op het papier zouden gaan zetten qua vormen en kleuren. Veel meer uitleg volgde er niet echt, wat ik een beetje jammer vond (mijn luchtkantje waarschijnlijk :-)), maar het tekenen was heel plezant, ook al kon ik me niet helemaal smijten (ik voelde me zo beroerd als de Twin Towers na 9/11). Het woord “mandala”  komt uit het Sanskriet en betekent “cirkel”. Een prima idee dus om het weekend mee te starten en ook een prima symbool voor het thema van het weekend zelf – “We are one”. De mandala’s zoals we ze kennen uit de Tibet zijn een va

Ik hing al de hele dag lusteloos in de zetel, zo ziek als een hond, en daar was het Arcadia Weekend. Niet echt de beste timing, maar ik sleepte me de zetel uit en zette koers naar het verre Hechtel-Eksel voor een weekendje waar ik eigenlijk helemaal geen zin meer in had. Misschien stond ik diezelfde avond alweer aan de deur, zei ik tegen mijn liefste. Het thema van het weekend was "Wij zijn één." en dat is waarom ik alsnog had besloten om de auto in te stappen. Ik had het gevoel opgesloten te zitten in mijn bonzende hoofd. Ik verwachtte niet om energetisch een centimeter van de grond te gaan, maar ik vond het wel belangrijk om er te zijn. Eenmaal aangekomen waren er nog wat problemen met de gastoevoer in de keuken, zodat we pas laat konden eten en starten met ons programma. Elenor leidde het weekend en trok de cirkel zoals Martine dat ook doet: wortels in de grond, een zon boven je hoofd die energie haalt uit de echte zon, beelden van de vier windrichtingen waar je vervolg

Vandaag hadden we om 10u35 een smiley-zonnetje moeten zien, want er werd een bijna-zonsverduistering voorspeld, maar door de lage bewolking hebben we daar helemaal niks van gemerkt. Behalve op sociale media was er dan ook haast niks te doen over de zonsverduistering de vorige weken. Dat was in 1999 wel even anders. Toegegeven, toen ging het om een volledige zonsverduistering maar toch ... De hype was zo groot dat je bij wijze van spreken een eclipsbrilletje kreeg als je een tonnetje waspoeder kocht. Nu moest je actief op zoek naar dergelijke brilletjes of gebruik maken van de tips van het KMI: de vergiettruck vond ik best geniaal :-) In 1999 leek er wel een constante rimpeling van opwinding in de lucht te hangen in de aanloop naar de zonsverduistering. Het hielp dat die op een zaterdag in de zomer viel: geen wolkje te bekennen, en iedereen had al vrijaf. De beste plek om de verduistering te zien bleek in Reims te zijn, maar zo ver was ik niet geraakt. Het werden de Ardennen,

Omdat we zondag al in Vaires moeten zijn voor een familiefeest, vertrekken we zaterdag al naar Parijs met de kinderen. Dat scheelt ’s ochtends bij het opstaan :-) De namiddag brengen we door in het Palais de la Découverte, het wetenschapsmusuem in Parijs. Heel toepasselijk, want vandaag is het Pi Day, de jaarlijks terugkerende hoogdag voor nerds allerhande overal ter wereld. Pi Day werd voor het eerst georganiseerd in 1988, door de Amerikaanse fysicus Larry Shaw en sindsdien is het een jaarlijks terugkerend wiskundefeestje dat zelfs doorsijpelt naar ons, gewone stervelingen. Die dag worden in wetenschapsmusea en wetenschappelijke instellingen een heleboel dingen georganiseerd om het getal Pi – 3,14 – te vieren, ook in het Palais de la Découverte. Het helpt dat Einstein geboren is op 14 maart. Die toevalligheid was al opgevallen sinds de populaire wetenschapper  in 1933 naar Amerika verkaste omdat Duitsland in de ban was van het opkomende nationaal-socialisme. In het het Engels w

Toen ik laatst door de Action liep, viel mijn oog op een wit potje met een glanzend groene slak die me op het deksel van het potje vriendelijk aankeek. Slakkengel. Daar had ik nog nooit van gehoord, maar ik was geïntrigeerd. Mijn kleine stadstuintje is vergeven van de slakken. Op een regenachtige avond heb ik eens geteld hoeveel van de beestjes gezwind de muren opklommen om te ontsnappen aan het water. Het waren er 78. Achtenzeventig, I kid you not! Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om ze dood te maken. Ik vind slakken eigenlijk best fascinerende beestjes. Ze hebben iets vertederends met hun beweeglijke oogjes op steeltjes, die ze even snel weer nieuwsgierig uitsteken als ze ze geschrokken hebben teruggetrokken. Alleen naaktslakken vind ik walgelijk. Ik las ooit eens in een tuinmagazine dat er maar drie oplossingen zijn voor slakken: ze dood maken met slakkenvallen (geen optie voor mij), je tuin platspuiten met slakkengif (ook geen optie) of ze over de tuinmuur bij j

Walks Tall Woman ( Barbara Wright ) U wandelt in schoonheid, Moeder, iedereen kan zien hoe de glorie van het Grote Mysterie de geest bevrijdt. De innerlijke genade wijst mij de weg die u gaat in uw daden. Goedkeuring van anderen is niet nodig, de waarheid van uw hart leidt me. Doelgericht en direct leidt u me naar evenwicht tussen gedachten, woord en daad en behoedt u me voor doelloos gepraat. Fier sta ik in uw nabijheid, met opgeheven hoofd. Mijn voeten als wortels in de Aardmoeder, mijn armen die Vader Hemel omhelzen. Fiere Vrouw is de Bewaarster van Leiderschap en de Hoedster van Nieuwe Wegen. De Moeder van Schoonheid en Gratie en de Bewaakster van Vernieuwing en Doorzettingsvermogen. Het Rolmodel van Gezondheid, Uithoudingsvermogen en Fysieke fitheid, door het Hartsverlangen de Leiding laten nemen. De Hoedster van Persoonlijke Onberispelijkheid en de Beschermster van alle vormen van Innerlijke Kracht. Zij leert ons: Hoe we op ons allerbest kunnen zijn en toch

Omdat we de komende bijeenkomsten van Hagazussa zouden gaan werken rond trance prophesy, en daarom bewust kozen voor avonden waarop het volle maan is, lee het ons interessant om eerst eens een gewoon vollemaanritueel te doen. Verelna wilde dat al langer doen. Zij werkt immers met Selene – één van de maangodinnen – en Venus, allebei godinnen die duidelijk aan de maan gelinkt zijn. Ik wilde me daar ook wel eens in verdiepen, want in tegenstelling tot de meeste van de meisjes uit de verschillende covens van Arcadai heb ik absoluut niks met de maan. Ik wordt er niet warm of koud van :-) Als ik moet kiezen, dan prefereer ik met gigantische voorsprong het mystieke eenworden dat je voelt als je je ogen dichtdoet op een warme zomerdag en gewoon in jezelf bent en geniet van de warme zon op je vel. En ook Brigandhu is geen maangodin, maar een zonnegodin zoals de meeste oudere godinnen en zeker godinnen die aan het vuur zijn gelinkt. Ik had een interessant ritueeltje gevonden op de ene of de