Webmaidens Grimoire

Mijn liefste en ik hebben er een paar daagjes Frankrijk op zitten. We waren naar ginder getrokken voor nog een rollenspelevent(je) dat werd georganiseerd in het buitenhuis van de ouders van een vriend van ons. Zij hebben begin van de jaren tachtig in Pousseaux, een boerengat op de grens van de Bourgogne, een klein vervallen kasteeltje gekocht om dat vervolgens met veel liefde samen met hun vier zonen op te knappen in evenzovele jaarlijkse werkvakanties. Nu is het nog steeds een klein vervallen kasteeltje :-) maar eentje met zoveel charme dat je de gigantische duizendpoten die op spinnenjacht gaan er met plezier bij neemt. Dat komt omdat de vrouw des huizes het "Château des Belges" ingericht heeft met alles wat ze op de wekelijkse inboedelverkopen op de Vrijdagmarkt in Antwerpen op de kop kon tikken en dat een beetje aan het interbellum doet denken. Het resultaat is een rommelige jaren twintig bric à brac die vreemd genoeg helemaal niet chaotisch aandoet maar je he

Ik mag dan ondertussen al bijna tien jaar in Antwerpen wonen, toch blijf ik graag in contact met mijn Vlaams-Brabantse, bijna Brusselse roots. Tot wanhoop van mijn liefste ben ik dus nog steeds geabonneerd op Brussel Deze Week en Uitgekamd. Hij denkt dat ik ze niet lees, maar dat doe ik wel, zij het meestal met een week of twee vertraging :-) Zo kom ik dus te weten dat er deze maand een interessante tentoonstelling over specerijen loopt in het Brusselse Museum van de Molen en de Voeding. Dat museum is gehuisvest in een echte ouderwetse molen midden in de stad. Geweldig dat dergelijke plekjes kunnen overleven binnen zo'n bulldozeromgeving! Specerijen zijn niet hetzelfde als kruiden. Die groeien in ons natte en koude klimaat maar specerijen hebben een tropisch klimaat nodig: peper, nootmuskaat, saffraan, vanille ... allemaal lekkers uit het zuiden en dus peperduur in de middeleeuwen. Daar komt het woord peperduur trouwens vandaan. En dat is ook de reden waarom Christoffel Columbu

Deze week staat helemaal in het teken van Cannes en één van de publiekstrekkers is ongetwijfeld Robin Hood, het epos van Ridley SCott, waarin Russel Crowe zijn gladiator nog eens mag ten tonele voeren, maar dan zo'n duizend jaar later. De film ziet er blijkens de voorfilmpjes geweldig uit - zowel letterlijk als figuurlijk :-) - en groezelig genoeg om er inderdaad "historisch accuraat" uit te zien, want dat is wat de filmmakers vooropstellen. Er is nochthans niet zoiets als dé historische Robin Hood. Zijn identiteit is in de loop der eeuwen voortdurend veranderd met de zeitgeist en net daarom is hij zo'n gedroomd filmpersonage. Het is dus helemaal niet zeker dat Robin Hood ooit echt heeft bestaan ... In De Standaard lees ik een interessante mogeliijkheid: volgens sommigen is Robin Hood één van de vele gedaanten van Robin Goodfellow, Puck, of de ‘Green Man', de heidense vruchtbaarheidsgod die helemaal in groene bladeren is gehuld. De verering van de Groene Ma

Moe maar voldaan, zo voel ik me nu. We hebben met succes de achtste editie van Caege Renaissance - "Basterds!" - afgesloten, een rollenspelevent dat twee keer per jaar wordt georganiseerd en dat - al zeg ik het zelf - één van de betere "lives" is in Vlaanderen. Mijn lief en ik zijn inderdaad LARP-ers. Om de zoveel maanden heisen we onszelf in een achttiende eeuws aandoende outfit, gespen onszelf een zwaard aan de gordel en smijten ons in het rollenspel. Bovendien werken we ook alletwee mee aan de organisatie van zo'n event. Dat is een eitje voor een ervaren event producer als ik, maar het leuke eraan is dat ik hier niet aan de productie zelf moet denken maar enkel scenarios schrijf en personages uitvind. Die hebben volgens mijn medeschrijvers allemaal een bizarre tweak, maar dat zal wel eigen zijn aan het beestje :-) Ik weet overigens niet hoe het komt, maar op de ene of de andere manier sluipt er toch telkens weer iets hekserigs in zo'n event, en meestal

Dit roze slaatje is één van de lievelingsvoorgerechtjes van de moeder van mijn ex-vriend (dat is al laaaang geleden :-)) die het als ik me niet vergis ooit op een kookcursus van de Boerinnenbond had geleerd. Het is poepsimpel om te maken.Van zodra de dagen in mei beginnen te lengen en de temperatuur de hoogte in gaat is het een superfrisse oppepper. Met dat mooie roze kleurtje past het bovendien prachtig bij Beltaine ... Nodig voor 4 personen: 2 roze pompelmoezen; 250 g roze garnalen; 250 g jonge Goudakaas, in een blok; 500 g pasta (ik gebruik spirelli maar het kan met alle soorten pasta); 2 eetlepels cocktailsaus; peper en zout naar smaak; peterselie. Kook de spirelli gaar in licht gezouten water, giet af en laat afkoelen. Vergeet niet om een beetje vetstof toe te voegen als ze nog warm zijn, zodat de pasta niet aan elkaar kleeft. Snij de pompelmoezen in twee en snij met een pompelmoesmesje de partjes pompelmoes eruit. Doe die in een grote mengkom. Als je ze te groot vindt

Fêtons nos Grands-Parents. Zo eindigt het familielied, dat  ter gelegenheid van 100 jaar huwelijk van mijn overgrootouders Alfons en Alix van een nieuwe tekst is voorzien. Elk jaar in maart komt de hele familie tesamen in Vaires sur Marne bij Parijs om de overleden familieleden te eren en met de levenden feest te vieren. En om het familielied te zingen, waar ik steevast de slappe lach van krijg. Falderi faldera! Dit weekend was het weer zover, al waren de Franse takken van de familie deze keer speciaal naar België afgezakt voor een jubileumeditie, die o.a. een toer inhield langsheen de voorouderlijke huizen in de streek van Zottegem waar mijn overgrootouders woonden alvorens te migreren naar Frankrijk (in plaats van naar Canada, hoorde ik gisteren. Mijn over-opa viel ten prooi aan de Spaanse griep en kon niet vertrekken. Verdorie, anders waren wij Canadezen geweest! :-)) Alfons en Alix kochten Egrenay, een grote boerderij in de buurt van Vaires en verhuisden naar Frankrijk met hun

Vanavond is het Walpurgisnacht, of Vanadisnacht zoals Frigga Asraaf het noemt, omdat zij liever niet verwijst naar Sint-Walburga naar wie de nacht is vernoemd. Sint-Walburga's naamdag viel toevallig samen met de vooravond van Beltane en haar naam werd dus verbonden aan de oeroude voorchristelijke tradities die op Walpurgisnacht de gewoonte waren. Ik ben niet zo'n hardliner en hoe het feest heet maakt mij niet zoveel uit. Het belangrijkste is dat we het vieren. Sint-Walburga was nogal populair in het oude Duitsland en een aantal kenmerken van de (verboden) godin Freya werden ook naar haar getransfereerd. Walpurgisnacht was immers vanouds een feest om Freya te eren, de godin van de vruchtbaarheid en de liefde. Ze staat voor het leven en de dood. Walpurgisnacht is dus bij uitstek een feest om het leven te vieren. Onder het motto "Laat je maar eens goed gaan en leef!" werd bijvoorbeeld zonder problemen aanvaard om tijdens die nacht "d'oechelen in de duiken&quo