Webmaidens Grimoire

Brigit (of Bridget in de Ierse vorm) is één van de gekendste godinnen. Als je wat gaat grasduinen op het internet, op zoek naar keltische godennamen, dan kan je niet om haar heen. Pagina’s vol zijn er over haar geschreven, de ene al wat historisch correcter dan de andere. Ze is gekend onder vele namen: Breo Saighead, Brid, Brighid (Ierland), Brigindo (in West-Frankrijk), Brigandu (Gallië), Brigan, Brigantia, Brigantis (Bretagne), Bride (Schotland). En de Brigandhu zoals ik haar ken is één van haar aspecten. Brigit wordt beschouwd als het Maagd-aspect van de drievoudige godin, maar ze is drievoudig in meer dan dat opzicht alleen. Ze is de godin van het vuur en heeft ook daarin drie aspecten: het vuur van de inspiratie (ze was de patrones van de dichtkunst), het vuur van de haard (ze was de patrones van genezing en vruchtbaarheid) en het vuur van de smidse (ze was de patrones van smeedkunst en gevechtskunst). De Brigandhu die ik ken associeer ik niet meteen met zoetgevooisde woorden, m

Ik zie een boom. Het is de boom die ik in de benedenwereld aan de horizon zie staan, achter de velden vol wuivend graan. Ik weet dat er een pad langsheen loopt, dat achter de heuvelrug verdwijnt. Als je naast de boom staat, zie je beneden aan het pad een rond bouwsel staan, een plek waar vrouwen zich elke maand kunnen terugtrekken. De boom staat eenzaam op de heuvelrug en kijkt uit over het pad en het wuivende graan. Ik ga met mijn rug tegen de boom zitten, voel de harde ribbels van zijn stam in mijn rug drukken. Ik kiijk naar het graan dat zachtjes wiegt. Alles is rustig. Ik ben rustig. Het lijkt wel of de wereld vertraagt. Ik word een deel van de boom. Dat voelt heel bizar. Eerst wordt mijn vel ook bruin en gebarsten, net als de schors van de stam waar ik tegenaan zit. Het lijkt wel of die schors over me heen kruipt en dan verdwijn ik in de boom. Ik ben de boom. Mijn ademhaling is traag en regelmatig. Ik voel hoe met mijn ademhaling bubbels door me heen naar boven borrelen,

Waar het in de Staf workshops gaat om de eerder mannelijke manier van magie bedrijven, willen de Graal workshops ons de vrouwelijke kant van magie doen begrijpen. Magie is niks anderd dan het werken met energie om transformatie tot stand te brengen. Alles heeft voeding nodig om te kunnen werken, ook onze spiritualiteit. En onze magie voeden we met energie. Energie opwekken en uitzenden om een doel te verwezenlijken is de mannelijke vorm van magie, de stafmagie. We schieten als het ware energie in de schoot van het universum, waar  vervolgens ons doel geboren wordt. Dit is echter slechts de helft van een groter verhaal en de andere helft is vrouwelijk ... Waar stafmagie gaat om het zenden van energie (koordmagie, de zogenaamd “cone of power”, enz. ...) gaat graalmagie om het aantrekken en ontvangen van energie. We worden zelf gevuld met energie. De energie werkt in op ons leven, ons lichaam, onze dromen ... Wij zijn als het ware de graal, de levensbeker waarin de goddelijke kracht

De sneeuw mag me dan al bekoren, toch verlang ik naar de zomer. Of op zijn minst de lente. Het is niet zozeer de koude als wel de kleur van het licht. In de winter lijkt alles feller verlicht, alsof je een soort van reuze TL lamp in de hemel hebt hangen. En die TL lamp knipt veel te laat aan en veel te vroeg uit. Ik hou meer van het zachte gele of oranje licht van zo'n typische slome zomerdag, als de lucht lijkt te trillen boven het gras. Die oranje gloed kan je dan helemaal in je binnenste voelen zitten en er is weinig dat aan dat gevoel kan tippen. Alles wat me in putje winter dus aan de zon kan doen denken (en ik heb het niet over de nieuwe Neckermann catalogus) haal ik dus enthousiast aan in deze koude dagen. Deze winterse ovenschotel combineert het allemaal: de kleur van een warme zomernamiddag en de bijhorende warmte in je buik. Nu moet alleen de sneeuw nog smelten :-) Nodig voor 4 personen: 500g kippengehakt; 5 preiwitten (gebruik het groen om een lekker soepje voo

In de krant van vorige week stond een interessant stukje over Franz Marijnen, de man die vroeger directeur was van de KVS in Brussel. Marijnen had altijd een steentje in zijn broekzak zitten. Dat had hij van zijn vader gekregen. Als hij niet wist wat zeggen, dan moest hij van zijn vader gewoon naar dat steentje in zijn broekzak grijpen en het een paar keer omdraaien. Even de tijd nemen dus om letterlijk op verhaal te komen. Elke keer als Marijnen van broek wisselde, verhuisde het steentje mee naar zijn nieuwe broekzak. Het steentje leerde hem om geduldiger te worden en om zijn verhaal beter te kunnen formuleren. Het leerde hem dat het soms beter is om te zwijgen en je eerste impulsieve reactie in te slikken. Een wijsheid als een klok. Het werd zijn kostbaarste bezit ... Leren om niet te handelen in plaats van meteen toe te happen is één van de moeilijkste dingen. Maar het zorgt er wel voor dat je de dingen beter kan overdenken en dus ook je handelen beter kan afstemmen op wat éc

Vadertje Vorst is in het land en dat zullen we geweten hebben! Toen we gisteravond terugreden van Vesa’s huis in Ekeren was ik maar wat blij dat Elenor achter het stuur zat. De autostrade was helemaal dichtgesneeuwd en voor ons ging zowaar een auto aan het tollen. Deze ochtend was de wereld prachtig wit, helemaal bedekt met een dikke laag sneeuw. Ik voelde hoe mijn buik een beetje samenkneep van de opwinding, net als de kleintjes die helemaal onder de indruk waren en al om 7u30 klaar stonden om naar school te vertrekken (dat was ook de eerste keer :-)). Maar langs de andere kant was ik verdomd blij dat ik niet met de auto weg moest vandaag! Vadertje Vorst of Vadertje Winter is een figuur uit de slavische mythologie. Samen met zijn kleindochter Snegoerotsjka (Sneeuwmeisje) deelt hij op oudejaar cadeautjes uit aan de kinderen. Je kan hem vergelijken met Sinterklaas of de kerstman. Hij draagt een lange blauwe bontjas tot op de grond en zo’n typische ronde bontmuts. Hij heeft een lange,

Het sneeuwt, niet jachtig, eerder tastend, alsof het wit naar zwarte plekken zoekt. Maar heel het landschap ligt al volgeboekt. De dag staat zwaarbepakt om te vertrekken. De bomen dromen rechtop in de sneeuw, verwonderd en in hun verwondering verrast. De vorst heeft ieder takje afgetast. Het is windstil, er valt niets te ontdekken. De laatste vlokken vallen, in de lucht zweeft al wat zonlicht, geel en droog. En vogels, eerstgeborenen van het oog, haasten zich om de schade te herstellen. Adriaan Morrien, uit "Verzamelde gedichten", 1994

Ik sta met mijn voeten stevig op de grond en ik voel hoe de energie van de aarde de onderkant van mijn voeten kietelt. Dan stroomt ze doorheen mijn voeten helemaal naar omhoog. Het lijkt wel alsof ik een lege beker ben die langzaam helemaal wordt gevuld. De energie stromt doorheen al mijn chakra’s en ik voel hoe die allemaal open staan en die energie verder doorstuwen, omhoog, omhoog, tot ik helemaal vol ben van energie. Ik stap door een dubbele witte deur in een even witte ruimte. Het ziet er uit als zo’n typische kantoorloft, waar marketingjongens en –meisjes zich thuis voelen. Dit is ook een kantoor. Overal staan tafels en kleurrijke moderne stoelen. Dossierkasten. Ik zie her en der wat mensen maar het zijn er niet zo veel. Ze zijn druk in de weer met papier, véél papier. Ergens verderop in de gang staat het karretje van de poetsvrouw. Dit is mijn hoofd en het is er blijkbaar druk :-) Martines stem zegt ons dat we de ruimte in ons hoofd leeg moeten maken. Dat mogen we letterlij

Ik weet nog hoe ik toen ik klein was bij mijn grootouders in Waterloo stiekem ging ruiken aan de platenspeler in de living. Daar kwamen we eigenlijk haast nooit, behalve als mijn grootvader 's avonds thuis was, onder de leeslamp ging zitten en ons Time Life-gewijs meenam naar de wereld van George V - "George de fifhhhh" - en treinenbouwer Stephenson. Raar maar waar, die platenspeler rook naar appels en die geur zorgde voor een algemeen gevoel van welbehagen. Als ik nu appels ruik, moet ik dus soms denken aan die warme zomerdagen van weleer, toen wij als kind bij mijn grootouders logeerden en hele dagen buiten speelden... Ik lees in de krant een commentaar bij "Geuren", het nieuwe boek van de Franse schrijver Philippe Claudel. In dat boek vertelt hij het verhaal van zijn jeugd aan de hand van een zestigtal geuren. Geuren zijn inderdaad een soort van teletijdmachine die ons bij het minste vleugje terugbrengen in de tijd. Het lijkt soms wel of we geuren enkel

Elk jaar leven wij onszelf uit met eindejaar en maken we er een verkleedfeestje van met vrienden die even gek zijn als wij. Ik was bijzonder in mijn nopjes met het thema van dit jaar: Woodstock! Love, peace and happiness! 1969 moet een geweldig jaar geweest zijn, en heus niet alleen omdat ik in dat jaar geboren ben :-). Het was het jaar van de studentenprotesten, het jaar dat Aldrin als eerste voet zette op de maan en waarin Amerika zijn troepen weghaalde uit Vietnam. En het was het jaar van Woodstock, dat scharniermoment in de geschiedenis van de rockmuziek waarnaar een hele generatie werd vernoemd ... Voor ons is het moeilijk echt te bevatten, maar het moet een jaar geweest zijn dat bol stond van de mogelijkheden, voordat de oliecrisis en de opwarming van de aarde roet in het eten kwamen gooien. Die positieve vibe is volgens mij nooit meer helemaal teruggekomen, behalve misschien in 1989, toen de muur van Berlijn er na een halve eeuw eindelijk aan moest geloven. Die idealist