De geur van appels


Ik weet nog hoe ik toen ik klein was bij mijn grootouders in Waterloo stiekem ging ruiken aan de platenspeler in de living. Daar kwamen we eigenlijk haast nooit, behalve als mijn grootvader 's avonds thuis was, onder de leeslamp ging zitten en ons Time Life-gewijs meenam naar de wereld van George V - "George de fifhhhh" - en treinenbouwer Stephenson. Raar maar waar, die platenspeler rook naar appels en die geur zorgde voor een algemeen gevoel van welbehagen. Als ik nu appels ruik, moet ik dus soms denken aan die warme zomerdagen van weleer, toen wij als kind bij mijn grootouders logeerden en hele dagen buiten speelden...

Ik lees in de krant een commentaar bij "Geuren", het nieuwe boek van de Franse schrijver Philippe Claudel. In dat boek vertelt hij het verhaal van zijn jeugd aan de hand van een zestigtal geuren. Geuren zijn inderdaad een soort van teletijdmachine die ons bij het minste vleugje terugbrengen in de tijd. Het lijkt soms wel of we geuren enkel in verband brengen met het verleden. Onze hedendaagse wereld lijkt geen geur meer te hebben. Alles wat een beetje te veel ruikt wordt weggemoffeld en weggespoten en we gaan daar allemaal gewillig in mee. Alles wat sterk ruikt maakt ons immers ongemakkelijk en brengt ons van ons stuk. Uitgesproken sterke geuren zoals mest of urine bijvoorbeeld hebben nog nauwelijks een plaats in ons leven of associeren we bijna automatisch met allerlei “slechte” dingen. Bij de geur van spruitjes, verschaald bier en sigaretten denken we bijvoorbeeld bijna automatisch aan kansarmoede... En het is absoluut not done om een lijfgeur te hebben, ook al heeft iedereen een heel specifieke geur. Babies herkennen hun moeder aan hun geur en vrouwen herkennen zonder enig probleem hun partner, zelfs als hij deo gebruikt.Onze neus is een van onze gevoeligste zintuigen. Zonder het te beseffen gebruiken we hem instinctief, bijvoorbeeld bij onze partnerkeuze. Onze neus hoort bij ons dierlijke ik dat we in deze moderne tijden het liefst staalhard ontkennen. We zijn immers beschaafd, niet waar ...

Geuren zijn absoluut niet subtiel en werken meteen sterk op ons gemoed. En dus brengt mijn voorhistorische neus mij bij het ruiken van vers gemaaid gras, lavendelzeep, warme botermelk en appels meteen terug naar de zomers van mijn kindertijd en naar het geluk.

Gelezen in De Standaard (11-01-2013): “Geuren”. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

De heksenrunen

Zuiverende eitjes: egg cleansing

De numerologie van je heksennaam