Webmaidens Grimoire

Gisteren was het covenbijeenkomst bij Fjierra thuis. Ik was pas om zeven uur thuis na een vermoeiende dag op het werk en nadat ik nog snel snel papatjes had gegeten met de kleintjes vertrok ik halsoverkop naar Nijlen. Het was een leuke verrassing om te zien dat onze hele groep er was. Dat was al lang geleden! Nadat we ons in de living op kussens op de grond hadden geïnstalleerd, vertelde Fjierra ons dat dit een bijzondere bijeenkomst was. Deze zomer had ze ons meegetrokken in de organisatie van The Big Ask Again in Oostende. Vorig jaar nam VRT corifee Nic Balthazar een protestfilmpje op tegen de opwarming van de aarde. Dat filmpje moest onze politici wakker schudden en het was de hele wereld rondgegaan. Jammer genoeg was er ondertussen niets veranderd en dus wilde hij dit jaar opnieuw een filmpje maken, met tienduizend dansense mensen, een dansbetoging als het ware, in de aanlop naar de grote klimaattop van 5 december in Kopenhagen. De organisatie van het hele evenement was noga

Verdorie! Maaaaanden geleden al zei ik tegen mijn toenmalige baas dat het wel leuk zou zijn om eens een BGGD te organiseren in de lokalen van D-Side. Ze hebben daar een fijn uitgerust theatertje en een reuzefoyer waar zowiezo al wel eens drinks en presentaties plaats vinden. Bovendien beheert D-Side de SAP Lounge , een prachtig gebouw in Vilvoorde, dat mijn (nu ex-)collega bloed, zweet en tranen heeft gekost bij de loungy inrichting ervan. En nu zie ik dat de laatste editie van de Brussels Girl Geek Dinner daar wordt georganiseerd, net nu ik twee maanden weg ben bij D-Side en alle zeventig plaatsen bovendien al bezet zijn. Frustratie! Ik stuurde een mailtje naar BGGD-frontvouw Clo met de vraag of ze ook Savoury op de BGGD loslieten. Savoury is een goed gevonden soort van zelfkookconcept voor events, op kookkarretjes, dat niet alleen zeer sympathiek maar ook kostenefficiënt is. In tijden van crisis in de eventswereld is dat een absolute plus. Jawel, zei ze. Ik moest lachen, het was te d

We hadden voor de maandelijkse covenbijeenkomst afgesproken bij Eleniana thuis. Fjierra was op vakantie en we konden dus het tempeltje in de nok van haar dak niet gebruiken. Heimelijk was ik verheugd want het tempeltje is piepklein en ik voel me er altijd een beetje ingesloten. Ik denk dat het een lichte vorm van claustrofobie is. Als het even kan, laat ik ook de deuren in ons huis op zijn minst op een kier staan. Ik word griezelig van gesloten deuren ... Ik dacht dat ik te laat zou zijn, maar behalve Elenor was er nog niemand op post. Eleniana woont in een rustige, groene wijk in de rand rond Antwerpen en ze heeft een geweldige tuin. Ook al is hij niet heel groot, hij straalt rust en elegantie uit, net zoals Eleniana zelf. Hij voelde uitnodigend aan, alsof hij ons al verwachtte. Net wat ik nodig had. Het was nog niet zo fris als we dachten en dus bleven we lekker buiten zitten, in die geweldige tuin, waar we bij het licht van de kaarsjes ons ding deden. Nadat ook de andere meisj

Toen ik met mijn schoonouders kwam kijken naar de - hou je vast - Emmenopterys henryi die in bloei stond in het Arboretum in Kalmthout, zag ik een foldertje liggen voor het Japans maanfeest dat ze daar organiseerden. Het leek me wel interessant: de combinatie van de gigantische maanbeschenen tuin met de typische melancholische klank van de shakuhachi fluit, en uiteraard de saké :-) Mijn liefste is een grote fan van alles wat met Japan te maken heeft - de weg van de Samurai is voor mij totaal onbegrijpelijk maar lijkt hem wel te fascineren. Ik dacht dat het dus wel iets voor hem en zijn vriendjes zou zijn, ze speelden niet voor niks zo lang Legens of the Five Rings, een tabletop rollenspel dat zich afpeelt in het politieke gekonkel van de Japanse samurai maatschappij. En jawel, met zijn vieren trokken we dus op 4 september, de nacht van de volle maan, richting Kamthout. Japanners komen ergens tussen mid augustus en mid oktober samen om naar de maan te kijken. In hun zencultuur van puur

Afgelopen weekend werd Ted Kennedy begraven, de broer van de legendarische Amerikaanse president Kennedy en de laatste van zijn generatie. Hij was een zachte maar zeer gedreven man die zijn hand in het vuur stak voor burgerrechten, gehandicaptenrechten, gezondheidszorg voor iedereen, ... Barack Obama sprak op zijn begrafenis een grafrede uit waarin hij de levensbeschouwing van Kennedy - en van zichzelf - in een notedop uieteenzette. Een stukje daaruit trof me omdat het voor mij een rake samenvatting is van de essentie van ons mens zijn hier op aarde: Wij kunnen niet weten hoe lang wij op deze wereld zullen zijn. Wij kunnen niet voorspellen welke beproevingen en tegenslagen ons wachten. Wij kunnen niet weten wat God met ons van plan is. Maar wij kunnen wel naar ons beste vermogen leven, met wilskracht, met liefde en vreugde. Wij kunnen elke dag gebruiken om de mensen die ons dierbaar zijn te tonen hoeveel wij om hen geven, en de anderen de vriendelijkheid en het respect te tonen waar