Webmaidens Grimoire

In het kader van de kandidatuur van Brussel als gaststad voor de organisatie van het Parliament of the World's Religions in 2014, waar ik aan meewerk, was ik vanavond uitgenodigd voor een iftaravond bij het Intercultureel Dialoog Platform . Dat is een Turkse organisatie die probeert door dialoog verschillende gemeenschappen te verenigen. De meeste religies en culturen verschillen immers niet alleen maar van elkaar, ze hebben ook vaak veel meer gemeen dan ze dachten. Door elkaars verschillen en gelijkenissen te leren kennen, kom je vanzelf naar meer verdraagzaamheid, samenhorigheid en vrede. Althans, dat is de idee achter het IDP. Het IDP is eigenlijk een diplomatiek uithangbord voor een ruimere beweging die de leer volgt van Fethullah Gülen , een Turkse moslimintellectueel en imam, die stelt dat een evenwicht tussen spiritualiteit en het materiële superbelangrijk is. Volgems hem hoeven de islam en de moderne wetenschap dus helemaal niet tegenstrijdig te zijn. Het hoeft waarschi

We hadden beslist om de laatste dag van onze vakantie in Engeland in Londen door te brengen, en dus reden we zonder succes van hotel naar hotel om uiteindelijk te belanden in de Premier Inn in Wembley, waar nog net één kamer vrij was.De dag erna kon mijn liefste genieten van zijn laatste English breakfast van de zomer: worstjes, eieren, rode bonen, zwarte pens, tomaat uit de oven, ... de hele zwik ging vlot naar binnen. Ik ben daar niet zo voor te vinden, maar liet me verleiden door de porridge die ik op de kaart zag staan. Porridge! Dat was lang geleden! Mijn grootmoeder maakte porridge 's ochtends als we kwamen logeren in Waterloo. Elke keer als ik nu porridge eet, en dat gebeurt veel te weinig, denk ik aan haar. Ze was een fantastische vrouw. Porridge of havermoutpap is een typisch Schots gerecht, al komt het in verschillende vormen voor in heel Noord-Europa. Havermoutpap is zo'n echt ouderwets gerecht dat eigenlijk een beetje in de vergetelheid is geraakt en dat is supe

Mijn buurvrouw Isabelle had me uitgenodigd om een aantal voorstellingen van de Zomer van Antwerpen mee te pikken. Blue Remembered Hills van De Roovers ging niet - dan zaten wij in het Peak District - maar Haven 010 van Walpurgis stond in de agenda. We spoedden ons naar een hangar ergens aan de Slachthuislaan. Een verlaten loods in de buurt van de haven. Valavond. Een Maghrebijnse jongen zonder papieren wil de oversteek naar Engeland wagen. Een jonge Vlaamse vrachtwagenchauffeur kan wel wat hulp gebruiken en geeft hem een lift. Onderweg raken ze aan de praat. Over hun wereld, over hoe die is en hoe die zou kunnen zijn. "Een reisverhaal in bezwerende klanken", zoals de website van de Zomer van Antwerpen vermeldt. Naarmate de voorstelling vordert wordt meer en meer duidelijk dat de Vlaamse trucker minder standvastig in het leven staat dan op het eerste zicht lijkt. Ook hij kent de onderwereld en beide jonge mannen lijken meer op elkaar dan we zouden verwachten. Het st

Het was bijna een wonder dat het er alsnog van is gekomen, het Arcadia covenweekend. Ik keek er al naar uit want het is veel te lang geleden dat we nog eens met z'n allen bewust aan onszelf als groep hebben gewerkt. Op de ene of de andere manier is er iets dat ons uit elkaar probeert te drijven. Is het toeval - ziekte, het verliezen van een geliefde, werkloosheid, een nieuw lief - of speelt er iets anders mee? Vorig jaar moest ik werken en kon ik er enkel op vrijdag bij zijn, maar dit jaar was ik present voor het hele weekend. Fjierra had me gevraagd of ik tot maandag kon blijven - ja dus - maar uiteindelijk zou iedereen behalve Eirinn al terug vertrekken zaterdagavond. Bummer. Ik moest al direct lachen toen ik het huisje binnenkwam: er stonden niet minder dan vier Maria-beeldjes. Vier! Hoe devoot kan iemand zijn ... Voor mij kwam het meteen goed uit: omdat ik nog altijd niet weet welke doos die met de beeldjes is (tussen de honderd die nog niet zijn uitgepakt na de verhuis),