Webmaidens Grimoire

Lang geleden toen de seizoenen nog geen vaste volgorde hadden en het weer niet afhankelijk was aan de jaargetijden werd er het hele jaar door, naar wanneer het uit kwam voortgeplant door alle flora en fauna. Dit werkte niet goed want wanneer een bloem werd bestuift en zaden ging produceren en het ging plotseling vriezen, dan stierven de bloemen af. In deze tijd leefde ook Belenos, een stoere jonge man die zich graag bezig hield met jagen en alle dingen die mannen graag deden in die tijd. Maar ook hield Belenos ervan om de zieken te verzorgen en hij was dan ook in de leer bij een geneesheer. Belenos en zijn leermeester reisde rond en deed wat zij konden als zij zieken tegen kwamen. Ondertussen zorgde Belenos voor voedsel, doormiddel van jagen en verzamelen. Op een dag was Belenos op pad, op zoek naar een avondmaal. Hij liep door de bossen en zocht zijn pad af naar iets eetbaars. Hij hoorde geritsel en ging kijken wat het kon zijn. Toen hij de bocht om kwam zag hij een mannetjes her

Door omstandigheden kon Vesa er vanavond niet bijzijn en dus werden we last minute omgeleid naar Emblem, waar Hamamelis ons ontving in haar prachtige tuin. Die is gigantisch en staat vol met jonge fruitboompjes. Je kan nu al zien dat het er binnen tien jaar geweldig toeven zal zijn in de zomer, onder de schaduw van de appelbomen ... Vesa had ons gevraagd om witte en rode linten mee te brengen. Daar mochten we wensen opschrijven voor de komende helft van het jaar. Ik  had nog een doos pakjeslint liggen van Ikea, met alle kleuren van de elementen én wit. Het moest zo zijn :-) Kaat en ik zetten ons aan het wensen: "Geen ruzie meer", "Een beter milieu: dat Moeder Aarde het minder hard te verduren mag hebben" en ik stak er nog een extra wens in voor mijn moeder: "Dat mama weer de oude wordt". In de tuin van Hamamelis sleurden we een vuurkorf naar het midden van de tuin. Daarrond werd een cirkel geïmproviseerd met tuinstoelen en een grote tuinbank. We zuiver

"Vrinneke," zei Nonkel Jos zaliger altijd tegen mijn groottante Simone. Het was zijn equivalent voor "schatje".  Ze spraken een soort van mengelmoes van Frans en het oude bijna vergeten Oost-Vlaams uit hun kindertijd, iets dat ik als kind helemaal niet vreemd vond. Mijn kinderjaren heb ik grotendeels doorgebracht bij mijn grootouders en die spraken ook Frans en Nederlands door elkaar. In de vakantie gingen we steevast op bezoek bij de familie in Frankrijk. Mijn overgrootouders vertrokken na de eerste wereldoorlog naar Frankrijk, waar ze in Vaires-sur-Marne een boerderij kochten. Mijn opa is de jongste van een hele hoop kinderen en hij is als enige geboren in Frankrijk. Hij is ook één van de enigen die achteraf Belg is geworden en terug naar België is verhuisd, zijn hart achterna. Mijn oma was dan ook een schat van een vrouw. Een "vrinneke". Tante Simone was een zus van mijn opa en Nonkel Jos een neef van mijn oma. Beide families waren wel meer bij elk