Webmaidens Grimoire

De Christostechniek is een klassieke techniek om veranderde bewustzijnstoestanden op te wekken en daarin plaatsen en ervaringen te beleven die we vergeten waren of die ons onmogelijk leken. Ook al induceert de techniek niet echt hypnose en is het enkel een mentale oefening om je uit je lichaam te halen, toch is de techniek ondertussen een klassieker binnen de hypnosetherapie.  De methode werd voor het eerst werd beschreven in het boek “Windows of the Mind” van de Australische romanschrijver G. M. Glaskin uit 1974. Voor Glaskin betekende het Griekse woord Christos (gezalfde) eigenlijk “innerlijk zelf”. In zijn boek vertelt hij over de techniek, die uitgevonden zou zijn door Jaqueline Parkhurst van de Australische Open Mind Society, en beschrijft hij tal van voorbeelden van regressie naar vorige levens die met deze techniek mogelijk zouden zijn gemaakt.  De techniek bestaat uit het masseren van de voeten en het voorhoofd van de reiziger gevolgd door een serie visualisaties, met ...

Het zal wel de tijdgeest zijn: nu alles snel snel snel en druk druk druk is, moeten we elk jaar opnieuw weer meedoen met de nieuwste trend om te onthaasten. De afgelopen jaren deden we aan konmari, hygge, lagom en het iets morbidere döstädning, allemaal manieren om van de rommel in ons huis af te komen (al is dat in mijn geval geen onverdeeld succes :-)) en daar komt nu shinrin-yoku bij, een ‘techniek’ om de rommel in je hoofd op te ruimen. Ik heb eens heel hard gelachen toen ik er voor het eerst over las in De Standaard en Time Magazine. Die zogenaamde “nieuwe trend” is immers helemaal niet zo nieuw. Shinrin-yoku betekent zoveel als “een bosbad nemen” en wordt als natuurtherapie al sinds het begin van de jaren 80 ingezet in Japan. Het is inderdaad geen geheim dat je in de natuur begeven heilzaam is voor lichaam en geest, al is dat niet altijd zo gemakkelijk te meten. Het zou alleszins de bloeddruk verlagen, stress doen verdwijnen, je een creatieve boost geven en je algemeen gelukkig...

De oude hekserij of de zogenaamde ‘Craft’ ging vooral om het beïnvloeden van de wereld rondom, terwijl de nieuwe hekserij vooral lijkt te draaien om het (positief) beïnvloeden van jezelf, persoonlijke groei en je persoonlijke band met de spiritwereld. De idee hierachter is dat als je werkt aan jezelf, je vanzelf ook de wereld rondom jezelf verandert. Daar is iets voor te zeggen ... Socrates zei het al: wijsheid begint bij het kennen van jezelf. Eén van de manieren om jezelf te leren kennen, is schaduwwerk. De schaduw is een term uit de psychologie van Jung. Hij bedoelde daar dat deel van ons onbewuste mee dat onze tekortkomingen, verdrongen zwaktes en instincten bevat. Volgens Jung droeg iedereen een schaduw met zich mee en hoe minder die naar boven kwam in de bewuste persoonlijjkheid van de persoon in kwestie, hoe donkerder die was. Als kind hebben we nog niet geleerd om onze driften en instincten te onderdrukken, maar naarmate we opgroeien, steken we die driften meer en  mee...

1. Beginnen bij het begin: de psychologie van Jung Alles wat heksen doen – tenminste als ze werken met wat Gavin Bone de “inner mysteries” noemt – is individuatie. Dat is een term die werd uitgevonden door Jung. Hij bedoelde er de zoektocht mee die we ondernemen om ons Zelf volledig te kennen. Volgens Jung bestaat de menselijke psyche uit verschillende delen die allemaal samen het Zelf vormen. Het Zelf zit rond je Ik en bevat zowel het bewuste als het onbewuste deel van je persoonlijkheid. Individuatie betekent dat je op zoek gaat naar beide delen. Het onbewuste deel van je persoonlijkheid – je persoonlijk onbewuste – staat in contact met een dieper liggende laag – het collectief onbewuste – die grenzeloos is. De onderste lagen van het collectief onbewuste kunnen nooit bewust gemaakt worden.  Het bovenste laagje daarentegen is je persoonlijke onbewuste en daar ga je als heks bewust – what’s in a name :-) - mee werken. Alvorens we dieper in gaan op de menselijke cosmologie di...

Vorige week was het nog zomer. Deze morgen leek het wel midden in de nacht toen de wekker ging, zo donker was het. Wat is er gebeurd op die paar dagen?! Mijn liefste moet altijd om mij lachen als ik weer eens begin te dagdromen over een alternatief universum waarin wij in Zweden wonen. Toen we daar een zomer of wat geleden een vakantie doorbrachten, had ik het gevoel er thuis te komen. Wacht maar tot het winter wordt, zei hij. En dan had hij het niet alleen over de temperaturen en de dikke laag sneeuw, maar ook over het gebrek aan licht. Van begin mei tot eind augustus zijn de dagen in Zweden langer dan in België, maar in de winter is dat omgekeerd. Dan gaat de zon in Stockholm pas op om kwart voor negen om alweer onder te gaan om drie uur in de namiddag. De kou, daar zou ik nog aan wennen. Het gebrek aan licht, daar ben ik nog zo zeker niet van ... Licht heeft een belangrijke invloed op ons. Ons organisme is helemaal afgesteld op het ritme van de zon. Door het licht dat we met ...

Ik lees in De Standaard dat in het Tate Modern in Londen een expo wordt georganiseerd over ruïnekunst ( ‘Ruin lust’ in Tate Britain, Londen, nog tot 18 mei ). Kunstenaars en fotografen exposeren werk waarin ruïnes een prominente rol spelen. Ik moet meteen denken aan de link die Una een tijdje geleden postte naar foto’s van het overwoekerde kasteel van Marteau Longe in Profondville . Toen ik die zag was het wel even schrikken. Het was tijdens een LARP-evenement op het domein van Marteau Longe dat ik besefte dat ik mijn liefste graag zie. Hij speelde een spring-in-‘t-veld halfelf, ik een rijke barones, en onze personages zouden op geen enkele realistische manier in contact gekomen kunnen zijn. Ik kon hem alleen vanuit de verte zien. Ik was stikjaloers, op een best agressieve manier en daar was ik serieus van verschoten. We waren toen al zes maanden samen :-) Het is ook in deze locatie dat ik echt besefte hoe sexy hij wel kan zijn als hij daar zin in heeft. Ik zie het nog zo voor me: ...

Ik loop samen met papa de trap in de traphal af, mijn hand in zijn grote papahand. We gaan naar de krantenwinkel. Daar staat een draairekje waaraan zakjes met pareltjes hangen. Papa koopt er eentje voor me en ik kies het zakje met de roze en groene pareltjes die op mijn ooghoogte aan het rek hangen. Het is één van mijn vroegste herinneringen. Ik moet een jaar of drie vier geweest zijn want de trap is de trap van het appartement in Leuven waar we toen woonden. Ik heb uit die periode verder geen enkele herinnering. In De Standaard van vandaag lees ik hoe dat komt. Onderzoekers van de Emory Universiteit in Atlanta hebben onderzoek gedaan naar het geheugen van kinderen van een jaar of drie tot ze in de lagere school zaten. Tot ze ongeveer zeven jaar waren herinnerden kinderen zich tot 75% van wat ze hadden meegemaakt, vanaf dan vergaten ze zo goed als alles en herinnerden ze zich nog maar een derde. Dat vergeten gaat niet geleidelijk maar redelijk abrupt. Uit onze vroegste kinderj...