Webmaidens Grimoire

Ik ben opgegroeid met klassieke muziek. Mijn moeder was gek van Dietrich Fischer Dieskau en kon helemaal opgaan in zijn liederen. Ze had zo haar favorieten, en ik moet bekennen dat een aantal daarvan ook mijn favorieten geworden zijn. Zo is het danklied van Adam en Eva waarin zij God danken voor de wereld volgens mij één van de mooiste stukjes muziek die er bestaan. Als ik me down voel, grijp ik wel eens naar muziek. De kans dat dit schijfje in de CD-speler belandt, is zo goed als 100% ... Ik moet alleen opletten dat ik niet begin te wenen. Als het koor begint te zingen, druk ik op repeat, telkens opnieuw :-), om opnieuw dat spelletje tussen Adam en Eva te horen. Het brengt je gewoonweg in vervoering en geeft perfect het gevoel van ontzag en dankbaarheid weer dat je krijgt als je je een voelt met de natuur. Op You Tube vind je de uitvoering met Gundula Janowitz en Dietrich Fischer Dieskau, die volgens mijn moeder de ultieme versie is :-): http://www.youtube.com/watch?v=us-CdONHFYc . En

Ik herinner me een vakantie in het zuiden van Frankrijk, bij mijn nonkel Frank en tante Marie-Paule in de Ardêche. Die hebben daar indertijd drie kleine huisjes opgekocht in een vergeten gat bovenop een berg en daar één huis van gemaakt. Elk jaar ongeveer gingen mijn grootouders uit Waterloo daar naartoe en dan mocht ik mee. Mijn nichtje was iets jonger dan ik, maar we konden goed samen opschieten. Die vakanties waren heerlijk. Het hele dorp was één ruïne, op het huis van mijn nonkel en tante na. Het lag aan een klein weggetje waar af en toe een R5-je van de posterijen langs reed om de post te komen droppen. Aan de andere kant van de weg lag de boerderij van Madame Delarbre, een groezelige boerin die een troupeau geiten had en ‘tommes’ maakte, kleine geitenkaasjes die ze in witte mandjes liet uitlekken. De geur van de kaasmakerij (een wit kamertje aan het erf) blijft me eeuwig bij. Ze woonde daar met haar man, Monsieur Delarbre dus, en haar stokoude schoonmoeder woonde in één van de ru

Elenor heeft zich voorgenomen om dit jaar alle jaarfeesten zelf te organiseren. Dat vind ik echt fanatstisch. Lang geleden, toen ik hiermee begon, vierden we regelmatig zo'n jaarfeest bij Fjierra thuis. Het had iets gezelligs, zo'n klein groepje dat samen de natuur viert en daarna even blijgezind aanvalt op het eten, dat meestal in overvloed werd meegebracht. Ik had toen ook heel sterk het gevoel dat een kleine groep, zelfs van mensen die je niet goed kent, beter werkt dan een grotere groep omdat je je op de ene of de andere manier gemakkelijker ontspant en dus sneller meegaat met het gebeuren. Dat waren de dagen dat ik mijn ogen dichtdeed en vanzelf weg was :-) Het spreekt voor zich dat ik de dagen van Elenor's jaarfeesten dus met stip op één zet in mijn altijd overvolle agenda ... Deze keer was het een gezellig groepje vrienden. Het werd een prettig weerzien met Luc, die ik al jaren niet meer had gezien, en die ook met hekserij bezig is. Voor de cake&wine hadden hij e