Webmaidens Grimoire

Het eerste waar je aan denkt bij gemaskerde mensen, zijn de superhelden uit de Marvel-stal zoals Superman, Batman en consoorten. Die mogen dan al aanvoelen als archetypen, toch zit er niets meer achter dan een gewiekst businessmodel. Zoals Evan John Jones het uitdrukt in zijn boek “Sacred mask, sacred dance”: “de beroemdste gemaskerde dansers werken voor de Disney Corporation.” En dat zegt inderdaad alles. V for Vendetta Nochthans bezitten maskers in traditionele culturen verschillende betekenissen en lagen. Wij zijn dat gevoel voor die betekenissen jammer genoeg een beetje kwijtgeraakt. Samen met het sjamanisme is de betekenis van het masker voor volwassenen verdwenen. Het enige dat ervan overschiet is het verbergen van de sociale persona, zodat delen van de persoonlijkheid die normaal gezien onderdrukt zijn voor één keer buiten mogen komen spelen als het masker wordt opgezet. Voor bepaalde evenementen mogen volwassenen zich dus nog een alternatieve persoonlijkheid aanmeten, of

Ik sta op een open plek in het bos, met in het midden een vuur. We staan er allemaal: ik herken Yza, Juniper, Hamamelis en de anderen. Het vuur met ons in onze cirkel errond doen me denke aan de theelichthouder die ik net bij de Action heb gekocht, allemaal mannetjes die hand in hand rond het theelichtje staan en een cirkel vormen. Elk van ons is verbonden met het vuur door een vuurstraal vanuit onze zonnevlecht naar het vuur (of vice versa). We vormen een zonnewiel. Het lijkt wel of ik een soort van afgeronde swastika zie die snel rond draait tot ik de spaken van het wiel niet meer kan zien. Achteraf denk ik er pas aan dat de beentjes van een Duitse swastika naar rechts staan in plaats van naar links ... Ik hoor een feeëriek aandoend gefluit. Het is alsof de hele wereld zwijgt als de fluit klinkt, alsof ik alleen dat geluid kan horen en al de rest wegvalt. Ik loop het bos in en val bijna over hem :-). Ik moet helemaal niet ver gaan. De bomen staan hier rdeelijk dicht op elka

Werken met maskers en wicca hebben an sich niks met elkaar te maken. Het is een techniek die sjamanistisch is en veel ouder dan de klassieke hekserij. Magie in een staat van trance is zo oud als de geschiedenis zelf en lange tijd de standaard. Naarmate het concept van goden en godinnen vorm kreeg – in samenloop met de evolutie van een maatschappij van jagers-verzamelaars naar een sedentaire agrarische gemeenschap – verdwenen echter langzaamaan zo goed als alle sjamanistische elementen binnen de religies of ze werden een niche, zoals binnen de Noordse traditie. Ook de opkomst van nieuwe en exotische hermetische occulte tradities, die gestudeerde mensen aantrok, zorgde voor verder verval  van de sjamanistische oertradities van eigen  bodem, al bleven sommige praktijken bestaan, zij het ondergronds. Het was immers geen pretje om beschuldigd te worden van hekserij. De heksenvervolging heeft tussen circa 1450 en 1750 grote delen van Europa in haar greep gehad en vele tienduizenden slachto

Wie aan steencirkels denkt, denkt niet meteen aan België maar aan Groot-Brittannië of Bretagne. Komt dat nu omdat er hier nooit zoveel hebben gestaan of omdat wij Belgen een naarstig volkje zijn dat het zonde vindt om goeie stenen uit een steengroeve te halen als ze zomaar ongebruikt in de natuur staan of liggen? Feit is dat de enige steencirkels in onze contreien waar ik ooit over heb gehoord me bijna per ongeluk ter ore zijn gekomen en niet bepaald gekend zijn bij het grote publiek. Tijdens een open bijeenkomst van de Antwerpse druidengrove Nervii Nemeton vertelde één van de aanwezigen, ook een heks overigens, me over de steencirkel in het Zoniënwoud. Que? Ik was meteen geïntrigeerd, want al woon ik ondertussen al meer dan tien jaar in Antwerpen, mijn Vlaams-Brabantse roots zijn behoorlijk diep geworteld. En het Zoniënwoud, dat is voor mij de rand van Tervuren, Overijse, Hoeilaart. Mijn terroir, quoi. :-) Dat daar een steencirkel zou staan was dus een heel prettige ontdekking!

Op 22 april 1970 werd voor de allereerste keer Earth Day georganiseerd in Amerika, en ondertussen is dit uitgegroeid tot een wereldwijd evenement in meer dan 195 landen, dat elk jaar opnieuw op dezelfde dag wordt gevierd. Bedoeling van het evenement is om stil te staan bij onze aarde en hoe we haar behandelen. Met de klimaatverandering en de opwarming van de aarde in het achterhoofd is dat zeker geen luxe ... De lente is de perfecte tijd om stil te staan bij de aarde en wat ze ons te bieden heeft. Het is de tijd waarop de zaden ontkiemen en we allemaal samen in gang schieten in onze tuinen om in de zomer weer te kunnen genieten van de oogst van de groententuin of de pracht van bloemen en de vlinders en bijen die ze aantrekken. De Maya's noemen de natuur Tzuultaq'a (uit te spreken als tzoel-taka) of simpelweg "BergDal", naar de natuurlijke omgeving waarin ze leven. Tzuultaq'a is immers de baas over alles wat leeft in de bergen en in de dalen, de habitat van de

Als je denkt aan magische zegels, dan denk je waarschijnlijk meteen aan de zeer gestructureerde en van regeltjes omgeven ceremoniële magie. Veel heksen gebruiken technieken en rituele aspecten uit de ceremoniële magie, maar er zijn evenveel heksen die daar een aversie voor hebben. Nochthans kunnen magische zegels ook op een - letterlijk - veel organischer manier gebruikt worden. Ze zijn een fantastische manier om te werken in een natuurlijke omgeving! Magisch zegel met een offer voor de spirit van het woud (Bron: Sarah Anne Lawless ) In tegenstelling tot wat je zou denken is het principe van de magische zegels veel ouder dan de klassieke ceremoniële grimoires. Ze werden al gebruikt in prechristelijke gemeenschappen overal ter wereld, en vonden pas later hun weg naar de ceremoniële magie. Denk aan de zandtekeningen van de indianenen of de veve's waarmee vodounpriesteres de Iwa oproepen. Die mogen dan wel beïnvloed zijn door de magie die door de kolonisten werd meegebracht naa

Ik sta in een oeroud bos. Het is donker maar ik kan genoeg zien in het maanlicht. Het is raar, maar ik zie mijn eigen achterkant. Het is alsof ik nét achter mezelf aanzweef. Voor me zie ik een stenen gebouw in het bos. Als ik dichterbij kom, zie ik dat het een soort van kerk of tempel is. Ik sta voor een grote dubbele houten deur. Als ik de kerk binnen stap, zie ik aan de andere kant van de ruimte een troon. Op de troon zit een vrouw. Ik herken haar van een vorige gelegenheid: het is Brigid. Ze stapt van de troon naar me toe en zet zich naast me neer, op de rand van het trapje dat naar rondomrond een vijver ligt met pikzwart water. Ze schept een beker vol met water uit het bassin en biedt me de beker aan. Het is een mooie ronde zilveren beker op voet, met een brede gouden band van fijn filigraansmeedwerk. Ik neem de beker aan en we drinken samen, alletwee naast elkaar op het trapje, terwijl we in het water kijken. Er wordt niks gezegd, maar ik voel me volledig op mijn gemak. Als