Webmaidens Grimoire

Elenor kwam me oppikken om samen naar Fjierra’s huis te rijden. Daar zouden de kandidaten voor de nieuwe lesgroep van Arcadia hun opwachting make voor een eerste wederzijdse kennismaking, om te zien of het klikt. We waren netjes op tijd, vroeger dan anders 😊, en zagen hoe langzaam maar zeker Fjierra’s living vol liep met bekende en minder bekende gezichten, een uiteenlopende groep vrouwen en één man. Die man bleek enkel een “sacoche” te zijn vanavond en kwam met zijn vriendin mee. Wat is dat toch bij Arcadia dat er zo weinig mannen bij ons aansluiten? Waarschijnlijk denken veel mensen dat wij alleen met vrouwen werken, maar dat is helemaal niet zo. Al moet ik toegeven dat de enige man die ooit in de coven zat een homo was, al was dat volledig toevallig en compleet terzijde. In tegenstelling tot bij de vorige lesgroepen, had ik me vanavond echt voorgenomen om bij de eerste kennismaking aanwezig te zijn. Ik vind het altijd bijzonder jammer dat de meisjes en jongens in de lesgroepe

In de winter blijven we binnen. Gebrek aan zonlicht zorgt voor een zwaar gevoel en dat gevoel zorgt soms voor een domper op ons innerlijke vuur, onze wilskracht en onze creativiteit. Ook moeilijkheden op onze weg en minder positieve gebeurtenissen kunnen ons naar beneden duwen en ons het gevoel geven dat we vast zitten en niet meer vooruit gaan. Eigenlijk kunnen we onszelf een beetje vergelijken met de zon. Het voorjaar is de periode waarin de zon langzaam maar zeker opnieuw haar opwachting maakt en de aarde terug warmte en licht krijgt om te groeien na een periode van duisternis en winterse zwaarmoedigheid. In oeroude tijden werd de zon dikwijls gezien als vrouwelijk. In tegenstelling tot wat in de moderne hekserij nu gebruikelijk is, werd de godin gezien als de kracht van de zon en niet van de maan. Dat horen we trouwens ook in ons woord “zon”, dat afgeleid is van de naam van de Germaanse godin Sunna. In veel talen is het woord voor zon vrouwelijk en dat voor maan mannelijk, een af

Vorig jaar maakte ik een eigen versie van het wereldwijde RAT ritueel voor de waterbeschermers van Standing Rock en onlangs deed ik hetzelfde voor het wereldwijde bindritueel om Donald Trump in te perken. Beide keren deed ik dat omdat ik vond dat ik als heks niet aan de zijlijn kon staan in kwesties waar het nodig is om een lijn in het zand te trekken. Ik had hierover een interessant gesprek met één van mijn collega-heksen (of priesteressen :-)). Zij doet principieel nooit mee met dergelijke initiatieven. Volgens haar is het niet onze taak als heksen om ons te mengen in grote kwesties als deze. Ze had het ook al moeilijk met de nogal assertieve manier waarop Frigga Asraaf op PaGE2016 haar Flame of Frith sluitingsritueel in het teken stelde van de strijd tegen alles wat onze wereld momenteel uit balans brengt: oorlog, onrecht, het grote geld, sociale strijd, enz. ...  Ik ben het daar fundamenteel niet mee eens. Wij zijn allemaal verbonden met elkaar, en niet alleen met elkaar ma