Webmaidens Grimoire

Paddenstoelen hebben geen manieren. Ze duiken zomaar ergens op, zwammen aan één stuk door en nemen niet eens hun hoed af. -- Geert De Kockere (Uit Natuur.blad, het magazine van Natuurpunt, nr. 3 van 2009)

Onze Mamapoes heeft dezelfde ecologische voetafdruk - of pootafdruk - als een Volkswagen Golf. Dat zeggen tenminste Robert en Brenda Vale, als ik De Standaard mag geloven. Zij hebben onderzoek gedaan naar het verbruik van onze huisdieren en hebben daar een boek over geschreven: Time to Eat the Dog: The real guide to sustainable living . Het lijkt absurd en zelfs een beetje erover maar volgens hen zijn huisdieren erger voor het klimaat dan de gemiddelde terreinwagen ... Onze ecologische voetafdruk is een manier om te meten hoe milieubelastend onze levensstijl is. Er wordt berekend hoeveel oppervlakte er nodig is om alle onderdelen van wat we verbruiken voort te brengen. De gemiddelde Belg heeft een ecologische voetafdruk van 5,1 hectare. Dat is bijna dubbel zoveel als het wereldgemiddelde. Aangezien ook onze huisdieren verbruiken, hebben zij ook een ecologische voet- of pootafdruk. Om vlees en granen te "telen" - de ingrediënten van dierenvoeding - heb je immers een bepaalde

Pokkedonker. Er is geen ander woord voor afgelopen weekend met nieuwe maan, maar dat kwam mooi uit met het scenario dat we in elkaar hadden geschreven voor Caege, de "live" waar ik mee aan werk. Het ging om een monster dat ooit bijna de wereld had opgevreten en toen met veel moeite was opgesloten. Nu was die Schaduw van Nemseh, zoals het ding heette, per ongeluk losgemaakt zodat de maan al twee weken niet meer scheen. De spelers moesten het terug opgesloten zien te krijgen. Bart en ik doen al vele jaren mee met LARP, ofte Live Action Role Play. Basicly gaat het over een grote groep mensen die zich in middeleeuws aandoende fantasy kledij hullen en elkaar tijdens een zogenaamde "live" de kop proberen in te slaan met latex zwaarden. Zo lijkt het toch :-) Caege wordt twee maal per jaar georganiseerd en is reuzeleuk om aan mee te werken. Alleen viel het dit jaar wel twee maal bijzonder slecht voor mij: een week voor het live weekend startten de trainingssessies weer van

Na een week van helse stress op het werk na dagen en dagen thuiskomen om elf uur 's avonds, porde mijn wederhelft mij zondagochtend het bed uit. Ik was - jammer genoeg of gelukkig, 't is maar hoe je het bekijkt :-) - vergeten dat ik had beloofd om mee te gaan herfstwandelen met vrienden. Veel liever had ik mij gewoon omgedraaid, het hoofd diep in het kussen geboord, om nog een dag of wat verder te slapen, maar mijn betere helft was onverbiddellijk. Kreunend kroop ik uit bed. Binnensmonds vervloekte ik alle Antwerpenaren om hun verschrikkelijke drang om uurwerken als leidraad te nemen in hun goed geregelde leven, maar na een douche en een sloot thee besloot ik uiteindelijk dat ik wakker genoeg was om het huis te verlaten ... Plaats van afspraak was het park Vordenstein in Schoten, een groene long aan de rand van de stad, dat naar eigen zeggen een oase wil zijn van rust en stilte. Honden zijn er verboden, enkel wandelaars zijn welkom "om het drukke leven van alledag even