Webmaidens Grimoire

Doodmoe na een weekend met nauwelijks slaap, spoedde ik me naar Ekeren, waar we Litha zouden vieren. Eigenlijk had ik er niet zoveel zin in. Het enige dat ik wilde doen was met mijn benen omhoog in de zetel liggen en daarna in mijn nest kruipen. Ik had de afgelopen dagen echt te weinig slaap gehad. Maar langs de andere kant zou een portie energie van de cirkel me ook goed doen. Nadat we alle stukken van het ritueel onder alle meisjes hadden verdeeld (waarbij Vesa ons mild bestraffend aankeek omdat we de rituele teksten van Arcadia nog steeds niet helemaal vanbuiten kennen), was het tijd om de cirkel binnen te gaan. Ik vroeg me af of ik Brigindhu zou zien. Litha is immers een vuurfeest en zij is een vuurgodin. Ik heb haar al een hele tijd niet meer gezien of gehoord. Ook toen we laatst bij elkaar kwamen om trance prophecy te oefenen, had ik verwacht het geluid van paarden in mijn hoofd te horen, maar het is al een tijdje helemaal stil in mijn hoofd. Ik vroeg me af waar ze was. Te

Katten en honden. Zo noemen de Engelsen het als het zo'n nat weertje is als vandaag en zij kunnen het weten, want regen en Groot-Brittannië passen bij elkaar als erwtjes en woreltjes! Deze ochtend keek ik de hele tijd tegen de regendruppels aan die op mijn voorruit uit elkaar spatten. Toepasselijk is het wel, want vanavond vertrekken mijn liefste en ik weer op roleplay weekend, naar de wereld van Rogaria, waar ik een watermagiër speel. De hele tijd kijk ik gebiologeerd naar de druppels. Mijn auto en de douche - ook al een natte plek :-) - zijn de twee plaatsen waar ik gemakkelijk word afgeleid. Ik betrap me er regelmatig op dat ik op automatische piloot aan het rijden ben, mijn gedachten ergens anders. Dat is nu ook het geval. Dan besef ik wat ik aan het doen ben en ik grijns. In mijn gedachten weerklinken elke keer opnieuw dezelfde woorden, als een telkens weerkerend refrein: "Wij danken de krachten van het element water, de krachten van het Westen, van de dageraad en

Elke ochtend fietsen we met z'n drietjes naar school, Kaat, Dries en ik. We fietsen door het park, langsheen de Leonardoschool en de achterkant van de bibliotheek en dan zijn we er al. De achterkant van de bibliotheek ligt aan een plas. Ik kan het niet anders noemen, want het water is nog geen tien centimeter diep. Het moet er goed toeven zijn voor eenden, want elk jaar vliegen hier de wilde eenden af en aan. Ik zie ze gulzig al het groene kroos opeten. Ze zwemmen druk rondjes en ik vraag me af of ze niet met hun poten langsheen de bodem schrapen. Kaat en Dries tellen de papa- en de mama-eenden zorgvuldig. Elke lente kijken we reikhalzend uit naar de eendenkuikentjes die op een goeie dag gegarandeerd achter zo'n mama aanzwemmen. De kleine eendjes zijn de attractie van de buurt. Alle kinderen  stoppen hier om met grote glanzende ogen naar die kleine spartelende wezentjes te kijken. Elke dag zien we de beestjes groeien en ondertussen zien ze er al uit als serieuze pubereend