Webmaidens Grimoire

In de kleuterschool van Kaat hebben ze een probleem met de kerststal. Ze gaat naar een stadsschool en christelijke symbolen zijn er absoluut taboe. Dat betekent dat er wel een reuzengrote kerstboom in de hal staat maar geen kerststal. Ik vind dat jammer. Veel heksen zullen nu al wel hun wenkbrauwen fronsen :-). Mijn kinderen zijn gedoopt. Mijn man wou dat zo maar ik heb er zeer bewust mee ingestemd. Hoe tegenstrijdig het ook klinkt, ik vind het belangrijk dat mijn kinderen religieus opgroeien. Welke religie maakt zelfs niet zo veel uit, maar het is wel belangrijk voor mij dat ze leren dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik ben waarschijnlijk de eerste die hen een kinderbijbel cadeau doet :-) Ik had er vroeger ook zo eentje, een cadeautje van mijn oma. Mijn grootouders waren zeer gelovig en als ik bij hen ging logeren in het weekend - wat wel eens voorkwam - dan ging ik dus ook mee naar de kerk. Mijn grootouders woonden in Waterloo, net over de grens met Wallonië, en "shopten&quo

Mijn moeder is een fantastische kok. Niet van het type Comme Chez Soi - al zou ze dat zeker kunnen als ze wilde - maar meer à la Mama Miracoli, en dat betekent dat er steevast gekookt wordt voor tien, met het oog op alle eventuele extra monden die onverwachts komen opduiken en gevoed moeten worden :-) Hieronder een klassieker die eens het herfst werd steevast op tafel werd gezet in hoeveelheden waarmee je een weeshuis een week lang van voedsel kon voorzien: "Erwtjes met spek", een lekkernij die wij ons allemaal goed lieten smaken. Het is een oud familierecept van een groottante van mijn moeder uit Grembergen (denk ik). Als je het over comfort food hebt, staat deze bij mij met stip op één. Nodig voor 6 personen (nu ja ...): 1 kilogram mager gezouten spek, héél dun gesneden; 1 à 2 ajuinen (naargelang hoe groot ze zijn); 1 kilogram diepvrieserwtjes die je eerst ongeveer 10 minuten kookt met een schepje suiker in licht gezouten waterof 2 grote bokalen; 1 bussel peterselie; 1,5 li

Samhain is voor mij een moeilijk feest. Elke keer denk ik terug aan de Samhain voor de geboorte van Kaat. Samhain 2003 vierden we tijdens een Arcadia weekend. Toen ik in een meditatie naar beneden ging, kwam ik in een zomerlandschap terecht, een appelboomgaard die in volle bloei stond en waar mijn grootouders me stonden op te wachten. Trots kwam ik hen het kindje in mijn buik voorstellen. Het was het verderzetten van de lijn en ik was heel trots en blij om dit met hen te kunnen delen. Het was een prachtig moment maar het afscheid was loodzwaar, ik had er eeuwig kunnen blijven, omringd door hun liefde. Gelukkig dat ze me 4 maand later zelf van hun eiland afschopten bij de even loodzware bevalling van Kaat. :-) Sindsdien heb ik moeite met Samhain. Het lijkt alsof je helemaal opnieuw moet beginnen met rouwen, al zijn het heel gelukkige momenten daar beneden. De prijs die je betaalt voor die momenten is echter een pijnlijk afscheid en daarvoor ben ik nu dus op mijn hoede. Deze Samhain was

Ik ben opgegroeid met klassieke muziek. Mijn moeder was gek van Dietrich Fischer Dieskau en kon helemaal opgaan in zijn liederen. Ze had zo haar favorieten, en ik moet bekennen dat een aantal daarvan ook mijn favorieten geworden zijn. Zo is het danklied van Adam en Eva waarin zij God danken voor de wereld volgens mij één van de mooiste stukjes muziek die er bestaan. Als ik me down voel, grijp ik wel eens naar muziek. De kans dat dit schijfje in de CD-speler belandt, is zo goed als 100% ... Ik moet alleen opletten dat ik niet begin te wenen. Als het koor begint te zingen, druk ik op repeat, telkens opnieuw :-), om opnieuw dat spelletje tussen Adam en Eva te horen. Het brengt je gewoonweg in vervoering en geeft perfect het gevoel van ontzag en dankbaarheid weer dat je krijgt als je je een voelt met de natuur. Op You Tube vind je de uitvoering met Gundula Janowitz en Dietrich Fischer Dieskau, die volgens mijn moeder de ultieme versie is :-): http://www.youtube.com/watch?v=us-CdONHFYc . En

Ik herinner me een vakantie in het zuiden van Frankrijk, bij mijn nonkel Frank en tante Marie-Paule in de Ardêche. Die hebben daar indertijd drie kleine huisjes opgekocht in een vergeten gat bovenop een berg en daar één huis van gemaakt. Elk jaar ongeveer gingen mijn grootouders uit Waterloo daar naartoe en dan mocht ik mee. Mijn nichtje was iets jonger dan ik, maar we konden goed samen opschieten. Die vakanties waren heerlijk. Het hele dorp was één ruïne, op het huis van mijn nonkel en tante na. Het lag aan een klein weggetje waar af en toe een R5-je van de posterijen langs reed om de post te komen droppen. Aan de andere kant van de weg lag de boerderij van Madame Delarbre, een groezelige boerin die een troupeau geiten had en ‘tommes’ maakte, kleine geitenkaasjes die ze in witte mandjes liet uitlekken. De geur van de kaasmakerij (een wit kamertje aan het erf) blijft me eeuwig bij. Ze woonde daar met haar man, Monsieur Delarbre dus, en haar stokoude schoonmoeder woonde in één van de ru

Elenor heeft zich voorgenomen om dit jaar alle jaarfeesten zelf te organiseren. Dat vind ik echt fanatstisch. Lang geleden, toen ik hiermee begon, vierden we regelmatig zo'n jaarfeest bij Fjierra thuis. Het had iets gezelligs, zo'n klein groepje dat samen de natuur viert en daarna even blijgezind aanvalt op het eten, dat meestal in overvloed werd meegebracht. Ik had toen ook heel sterk het gevoel dat een kleine groep, zelfs van mensen die je niet goed kent, beter werkt dan een grotere groep omdat je je op de ene of de andere manier gemakkelijker ontspant en dus sneller meegaat met het gebeuren. Dat waren de dagen dat ik mijn ogen dichtdeed en vanzelf weg was :-) Het spreekt voor zich dat ik de dagen van Elenor's jaarfeesten dus met stip op één zet in mijn altijd overvolle agenda ... Deze keer was het een gezellig groepje vrienden. Het werd een prettig weerzien met Luc, die ik al jaren niet meer had gezien, en die ook met hekserij bezig is. Voor de cake&wine hadden hij e

De stad is hip. Dat is tenminste wat de urbanisten vertellen. Stadsplanners doen er alles aan om jonge gezinnen in de stad te houden. Die trekken weg uit de stad, naar de rand waar het groener is en waar kinderen met meer ademruimte kunnen opgroeien. Ik kom zelf uit een slaperig nest in Vlaams-Brabant, een kwartiertje van de Grote Markt in Brussel. In vroeger tijden placht ik op zaterdag regelmatig de stad in te rijden om te gaan snuisteren in de MusicMania, Caroline Music of de Fnac in de City 2. Ik deponeerde mijn wagentje steevast netjes in de parking van de City 2 en daar deed ik zelden langer over dan give and take een kwartier. Nu woon ik in Antwerpen - ik ben mijn hartedief naar hier gevolgd - en geniet van de stad, alhoewel het Kiel buiten de singel ligt en dus voor sommige sinjoren natuurlijk 't Stad niet is :-) Ik moet ook toegeven dat het met 9 hektaren park pal voor onze voordeur wel gemakkelijker aarden is voor een meisje dat van den buiten komt. Maar toch ... Toen we

Nadat ik er via Wouter Deslee op PaGE2008 op een drafje kennis mee had gemaakt, was ik wel geïntrigeerd door de Maya kalenders, of je ze nu een spirituele betekenis toedicht of niet. Volgens sommige mensen die de Maya kalenders proberen te interpreteren - met focus op: proberen - vergaat onze wereld op 21 december 2012. Volgens de Maya kalender begon hun schepping immers bij het begin van baktun 13. Een baktun komt overeen met een cyclus van ongeveer 400 jaar. Naar analogie daarmee zou het einde van de huidige baktun samenvallen met het einde van de schepping. Op 21 december 2012 om precies te zijn, zou het gedaan zijn. Het feit dat dat uiterekende einde ook nog eens op een winterzonnewende valt, is een extraatje. Sommige new age adepten - en ik reken mijzelf daar niet toe - geloven dan ook dat onze wereld dan zal vergaan. Gelukkig maar dat PaGE2012 waarschijnlijk in de zomer valt ... :-) Ik geloof dus niet dat onze wereld dan zal vergaan, al denk ik wel dat we de boodschap die ons - a

Workshop van Harmonia Saille op PaGE2008. Vertaald door Bryd. 1. Wat zijn de runen? Een beknopte geschiedenis van de runen De runen zijn een oeroud alfabet dat niet enkel werd gebruikt voor het communiceren van informatie via het schrijven van korte berichtjes, maar ook voor divinatie en magie. Ze werden voornamelijk gebruikt in Groot-Brittannië, Scandinavië, Ijsland, het noorden van Nederland en noord-west Duitsland. Het woord "rune" komt van het Oud Germaanse woord runa , dat geheim of mysterie betekent. Het lijkt erop dat het runenschrift ongeveer 2.000 jaar bestaat, waarschijnlijk langer, misschien zelfs vanaf 200 voor Christus. De runen hebben niet alleen een oeroude geschiedenis, maar ook een rijke mythologie. Ze waren oorspronkelijk een gift van Odin. Behalve het gebruik ervan als schrift, hebben de runen ook elk een eigen naam en een symbolische betekenis. De runensymbolen werden gebruikt op stenen en andere voorwerpen. Niet alleen als schrift, maar ook als hulpmiddel