Webmaidens Grimoire

Wie steencirkel hoort, denkt waarschijnlijk onmiddellijk aan Stonehenge of één van de andere cirkels van rechtopstaande stenen in Groot-Brittannië, maar ook in ons land zijn er een paar. De gekendste is misschien wel het monument in de vorm van een steencirkel in het  Zoniënwoud , opgericht ter ere van de boswachters die zijn gesneuveld in de Eerste Wereldoorlog, maar er zijn er nog. Ze zijn allemaal even nep, het is te zeggen helemaal niet zo oud als ze eruitzien, maar wel cool! Toen we samen met Maera het groen introkken voor de Beltane-viering en het park indoken, vonden we daar zowaar ook een steencirkel. Wat een prettige verrassing! Het gaat om 15 grillige stenen die opgesteld staan in een cirkel. In het midden van de cirkel staat een modern zuiltje. Dat contrasteert met de grillige vormen van de stenen in de cirkel en haalt daardoor misschien een beetje van de magie van de plek weg, maar geeft meteen ook meer uitleg over hoe de steencirkel hier gekomen is.   Wie goed kijkt kan op

Ik was net bezig met een productieplanning toen Luna me belde. Of ik gezien had dat Thalassa het moeilijk had na haar bevalling? Ik had inderdaad in de vlucht een berichtje van haar zien passeren in ons Arcadia WhatsApp-groepje waarin ze vroeg om energie te sturen. Luna stelde voor om dat gezamenlijk met de hele coven te doen. Ik moest even nadenken, want ook al is het niet het eerste ritueeltje dat ik in elkaar steek, er waren nog maar een paar uur - letterlijk - tot het uur waarop afgesproken was voor het RAT. Om een beetje inspiratie op te doen trok ik het eerste boek waar mijn oog op viel uit de heksenboekenkast: “ Ritual: A Guide to Life, Love and Inspiration ” van Emma Restall Orr. Ik sloeg het boek open en daar op die eerste opengeslagen pagina stond een oud Schots gebed uit een doopceremonie. Ik was meteen verkocht: niet alleen is water zuiverend en staat het voor healing, het gebed bestaat uit negen verschillende zegeningen en laat negen nu net een magisch getal zijn, drie maa

Omdat ik er op de Beltane viering van Arcadia niet bij kon zijn - zoooo jammer als ik hoor wat een plezante dag dat is geweest - vond ik het wel fijn dat er een open uitnodiging klaar lag van Maera om samen met haar kleine coven Beltane te komen vieren. Ik had haar gezegd dat ik niks kon beloven, maar uiteindelijk lukte het toch. En dus trokken Kaat en ik naar Duffel. Maera is één van de nuchterste heksen die ik ken. Ze heeft een naturel die verfrissend is en bij de dingen die ze voorbereidt is dikwijls ook eten gemoeid. Had ik al gezegd dat ze de lekkerste cakejes die je ooit heb gegeten bakt? :-) Vandaag zouden we het dan ook praktisch houden. Nadat we de cirkel hadden getrokken (met de hulp van een covenkoord dat de cirkel rond werd gegeven en ons niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk verbond, een fijn idee) stonden we stil bij wat we dit jaar willen laten groeien.  Evenwicht en rust in mezelf, het gevoel dat ik mijn leven onder controle heb, dat ik leef op mijn eigen voorwaard

Sinds Sorita d’Este er in 2010 mee begon wordt er elk jaar op de volle maan van de maand mei een rite uitgevoerd om de godin Hekate te eren. Die rite wordt wereldwijd uitgevoerd door heksen, priesteressen en covens van overal. Ook bij Arcadia doen we mee als we kunnen. Het is te zeggen: ik doe er aan mee en soms maak ik er een Arcadia bijeenkomst van als de datum van de volle maan ongeveer samenvalt met één van onze maandelijkse bijeenkomsten. Dat was dit jaar niet het geval (en bovendien werken we dit jaar met een strak geplande elementencyclus waar dergelijke impromptu dingen niet echt in passen). Ik dacht eerlijk gezegd dat het er dit jaar niet van zou komen wegens een schoolkwis op de school van Dries, maar toen we om middernacht thuiskwamen wist ik dat ik er toch nog tijd voor zou maken. Sorita had haar eigen devotional live uitgezonden voor diegenen die haar wilden volgen en daar maakte ik nu dankbaar gebruik van. Ik weet dat sommige heksen gruwen van moderne media, maar nu was i

Om de verjaardag te vieren van Eirinns echtgenoot trokken we met de vrienden naar de Verbeke Foundation in Kemzeke. Ik ben daar ondertusen al een paar keer geweest en elke keer word ik weer verrast door de bizarre eclectische verzameling kunstwerken. Die hebben allemaal één ding gemeen: ze hebben allemaal een raakvlak met de natuur en de cyclus van leven en dood. Van sommige werken en installaties kan je haast niet anders dan gruwen, van andere moet je dan weer lachen, maar allemaal hebben ze iets fascinerends. Eén van de installaties die er mijn aandacht trok, was een vitrine met samengestelde dieren: ratten met vleugels, vreemde wezens die half vogel half wezel zijn en zowaar konijnen en hazen met reeëngeweitjes. Harahorns! De naam van de kunstenaar kan ik me niet meer voor de geest halen, maar ik denk niet dat de man aan bestaande mythische wezens dacht toen hij bezig was met zijn bizare kunstproject. Je hoort het al een beetje in de naam van het dier: harahorns zijn hazen met een h