Webmaidens Grimoire

Samhain beloofde interessant te worden dit jaar. Het was de eerste keer dat de “kuikentjes” van de lesgroep een open Arcadia ritueel zouden leiden (weliswaar onder de supervisie van wat ervaren rotten zoals Yza en Luna, maar toch ... De plek van het gebeuren was De Verscholen Tuin  in Deurne, een groene plek in de stad en toch erbuiten, en helemaal privé. Indien het toch zou regenen, dan konden we bovendien terecht in de Baarmoedergrot, een ondergrondse ronde ruimte, al betwijfelde ik of die groot genoeg zou zijn voor dit ritueel :-) Er beloofde immers veel volk te komen als ik mocht afgaan op de reacties die ik kreeg op mijn posts en berichtjes op verschillende pagan websites. Tof tof tof! Het was fijn om nog eens terug buiten te werken. Ik weet niet wat het is, maar zo’n ritueel buiten is toch anders. Gelukkig was het helemaal niet koud, want koude is het enige dat mij tegenhoudt om rituelen buiten te doen, laat staan dat het daar nog eens bij regent ook. Het is nu eenmaal niet a

Elk jaar herdenken we rond deze tijd de vrienden en familie die ons al zijn voorgegaan naar een andere wereld. Hier in het westen is dat een droevige gebeurtenis. Het lijkt wel alsof de hele wereld met ons mee treurt: het is grijs en donker buiten en de druilerige miezerregen maakt het er niet beter op. Geen wonder dat wij de kleur zwart associëren met de dood. Bij de kelten was dat niet zo. De kleur die zij associeerden met de dood was rood. Dat komt misschien omdat het de kleur is van bloed en dus ook van de strijd, iets waar de kelten niet vies van waren. Het zal wel geen toeval zijn dat de Ierse oorlogsgodin Morrigan een “rode” godin was (al denken wij vooral aan het zwart van de raven waarmee ze in verband wordt gebracht): een roodharige vrouw met een wit vel, bloedrode mond en rode wenkbrauwen met een rode mantel om de schouders. “Morrigan”, door Michael C. Hayes Eigenlijk was het niet zozeer de dood die “rood” kleurde, maar eerder de anderwereld (en dus ook de dood). Die

Meisjes van de nacht. Het klinkt als iets uit een griezelroman, heel toepasselijk in deze pre-Halloweentijd. Het is de term die gebruikt wordt voor de vele piepjonge Nigeriaanse hoertjes die bij ons in peeskamertjes werken in Antwerpen en Brussel. Meer dan duizend jonge meisjes worden elk jaar naar Europa gesmokkeld, een gevaarlijke tocht door de woestijn en over de Middellandse zee, om hier bij ons in de seksindustrie te werken. Dat is in Nigeria geen schande, de manier waarop deze meisjes met valse beloften naar hier worden gelokt is dat wel. Veelal werken ze tegen belachelijke tarieven en moeten ze de kosten voor hun reis aan hun “madam” terugbetalen, een gigantische en haast onoverkomelijke schuld. Mensenhandel eerste klas. Deze week was er veel aandacht in de media voor een proces waarop een Nigeriaanse “madam” terecht stond voor mensenhandel. Dat is an sich al speciaal omdat veel slachtoffers niet durven getuigen omdat ze bang zijn. Wat pas écht de aandacht trok, is echter dat

DE 1000 GODDESSES GATHERING Toen ik over de 1000 Goddesses Gathering hoorde, wist ik meteen dat wij met onze coven moesten meedoen. Met Arcadia proberen we al sinds jaar en dag samen te werken met verschillende Godinnen en hen ook letterlijk samen te brengen, wat perfect aansluit bij de opzet van dit initiatief. Het doel van de 1000 Goddesses Gathering is om het Goddelijke Vrouwelijke (de archetypische energie van wijsheid, mededogen, onschuld enz. …) op te roepen om onze wereld die volledig uit evenwicht is te helpen helen. De bedoeling is uitdrukkelijk om de Goddelijke vrouwelijke energie uit verschillende pantheons en geloofsovertuigingen samen te brengen in een soort van wereldwijd grid van energie om wijsheid, mededogen en heling te brengen naar onze wereld en het Goddelijke vrouwelijke stevig te verankeren. Zo brengen we opnieuw evenwicht tussen het vrouwelijke en mannelijke  in onze wereld. Deze Gathering is gebaseerd op een oude indiaanse traditie van Wisdom Gatherings wa