Webmaidens Grimoire

Vandaag staat er in De Standaard een overzicht van 2010 in foto's. De redacteuren van de krant kozen de foto's die voor hen het jaar 2010 samenvatten. Meteen al op pagina 3 was het raak: ik schoot in de lach. :-) De priester en de draak De foto stelt een priester voor, ergens in Polen, in een mis voor kinderen. Naast de priester zit een roze draak, bedoeld om de kerk aantrekkelijk te maken voor het jonge doelpubliek. Ondanks het imposante beeld van Jezus - je zou bijna vanzelf door je knieën gaan :-) - heeft de kerk ook in het katholieke Polen af te rekenen met een afkalvend kerkbezoek. Maar een draak? Ik moest lachen met de ironie ... In het middeleeuwse christendom stond de draak immers symbool voor de niet-christelijke, heidense wereld. Eva werd niet voor niets verleid door een slang. Die slang is niet enkel het symbool voor Satan maar ook voor de voorchristelijke moedergodin, die verkeerdelijk met Satan werd gelijkgesteld. Over heel de wereld worden slangen en draken a

"Stop eens met zagen over de sneeuw ... en de regen in de herfst en het warme weer in de zomer .... dat noemen ze seizoenen !!!!" Dat postte Eirinn vandaag op Facebook en ze heeft natuurlijk gelijk. Maar zoveel sneeuw als we de laatste tijd letterlijk op ons dak hebben gekregen, daar zou een gemiddelde Vlaming al wel eens vaker over durven doordrammen. 55.000 ton zout is er al gestrooid op onze wegen. Dat is meer dan er normaal in een hele winter wordt doorgedraaid. Het is al meer dan een week wit, het sneeuwt ook regelmatig terug bij en dat zijn we hier niet meer gewoon. Vorig jaar viel er op één nacht 5 cm en het hele land lag al lam. Mijn Poolse artiesten moesten daar toen ongelooflijk hard mee lachen. Voor hen was het nauwelijks winter :-) Het ziet er dus meer en meer naar uit dat we een witte kerst gaan krijgen. Hoera hoera hoera! Ik kan mij al niet meer herinneren wanneer dat voor het laatst het geval was. Heel vaag zie ik door de vensters de witbesneeuwd

En Waar De Sterre Bleef Stille Staan Met kerstmis voor de deur staat "En waar de sterre bleef stille staan", de debuutfilm van Gust Van den Berghe met allemaal mensen met het syndroom van Down als acteurs, overal in de belangstelling. De film ging in wereldpremière op het festival van Cannes en gooide daar hoge ogen. Dat is niet alleen omwille van de sympathieke acteurs maar ook door de verstilde, bijna mystieke zwart wit beelden, die ons doen verlangen naar een tijd toen alles nog simpel was ... De cineast baseerde zich voor zijn film op het werk van Felix Timmermans, één van die grote meneren uit de Vlaamse literatuur die zo ongeveer iedereen tegenwoordig vergeten is. Zijn werk kenmerkt zich door de karaktertekening van simpele mensen die nog in de Vlaamsche klei steken en hun bekommernissen. Het verhaal van "En waar de sterre bleef stille staan" uit 1925 gaat over drie bedelaars die zich rijk bedelen als Drie Koningen, maar die dan geconfronteerd worden met

Deze covenbijeenkomst was bij ons thuis gepland en dus liep onze living vanaf een uur of half acht langzaam vol met heksen. Het thema van vanavond was heel erg vrouwelijk: Eirinn had een miniworkshop voorbereid over de vrouwelijke onderbuik, gebaseerd op een artikel dat verschenen was in Happiness. De onderbuik is niet zomaar een stukje van je lichaam. Het is de kern van je vrouwelijkheid, de plaats waar niet alleen kindjes maar ook ideeën, plannen en inzichten worden verwekt. Het is de bron van intuïtie en creativiteit. Je onderbuik is dus de zetel van de vrouwelijke wijsheid. En toch doen we er in onze moderne maatschappij alles aan om het contact met die vrouwelijke bron van wijsheid te verbreken. Zelfs wij vrouwen zelf vinden dat een vrouwenbuik strak en plat moet zijn. We houden hem krampachtig in, doen pijnlijke oefeningen en zo verliezen we het contact met de krachten die er in huizen. Een gezonde en krachtige vrouwenbuik is echter rond, zacht en soepel.  Afgaan op deze krac

Kerstmis is voor mij een beetje de culminatie van het jaar. Het klinkt misschien ongelooflijk melig, maar het kerstmisgevoel, neen, daar kan niets tegen op. Er hangt dan een soort van blijde verwachting in de lucht, een tintelen dat toeneemt naarmate kerstdag nadert. Ik moet toegeven dat ik het ene jaar al wat sneller dan het andere in die speciale kerstmismood kom, maar één ding staat steevast op het programma: cadeautjes maken! Iedereen die zich af en toe eens bezig houdt met magisch werk, weet dat dat draait om het sturen en manipuleren - in de goede zin van het woord - van energie. En volgens mij is er niets magischer dan met je eigen handen en met een hart vol liefde cadeautjes bakken, koken, knutselen en die vol steken met goede energie voor het komende jaar. En dus haalde ik ook dit jaar weer de bakblikken boven om een bovenmenselijke portie koekjes te bakken. Gelukkig was het resultaat beter dan dat van vorig jaar :-) Daarvoor baseerde ik me op een recept dat mijn liefste m

Het heeft al een paar dagen achter elkaar gesneeuwd en we beginnen er aan te wennen! Met de auto was het geen doen, maar aangezien ik thuis ben - één van de voordelen van de combinatie werkloos zijn en freelancen :-) - kon ik de kleintjes te voet naar school brengen. Sneeuwlaarzen aan, dik ingepakt en dan door het park. Het Kielpark in de sneeuw 's morgens in de vroegte Ik ben geen ochtendmens maar  ik moet toegeven dat het iets heeft, zo vroeg doorheen het groen lopen. Nu ja, deze week is het vooral doorheen het wit. De schemer hangt nog tussen de bomen, het sneeuwtapijt is nog maagdelijk blank en het licht van de lantaarns weerkaatst in de sneeuw. Magisch!

Iedereen wil gelukkig zijn, maar wat is geluk precies en wat maakt je gelukkig? Op die vragen gingen we tijdens onze covenbijeenkomst samen met Elinor dieper in. Elinor geeft een workshop rond geluk voor de Christelijke Mutualiteit en ik denk dat wij proefkonijnen waren :-) Gelukkige mensen leven langer en gezonder. Ze presteren beter en hebben meer vrienden. Redenen genoeg dus voor de CM om hierrond een campagne op te zetten. Dat werd de "pluk je geluk"-campagne die tools aanreikt om aan je geluk te werken. Want geluk kan je leren: je hebt het voor 40% zelf in handen! Eén van de onderdelen van de campagne is wat de CM zelf een "inspirerende gelukstoernee" noemt, een reeks van workshops doorheen heel Vlaanderen om het geheim van geluk uit de doeken te doen. De workshops worden georganiseerd in samenwerking met Leo Bormans, de schrijver van het World Book of Happiness . In dat boek, dat door de pers de hemel werd in geprezen, delen honderd wetenschappers uit de

Een paar keer per jaar verdwijnen mijn liefste en ik van de wereld om te gaan rollenspelen in een andere. Afgelopen weekend was het weer zover: na vele jaren speelden we de laatste sessie van Droomkronieken, een rollenspel gebaseerd "Changeling: The Dreaming" en de bijhorende fantasy novels. Die gaan over de wisselkinderen hier op aarde, Fae die om uiteenlopende redenen verbannen werden uit Arcadia - jawel :-) - en wiens Fae-ziel huist in een gewoon mensenlijf. De Fae zijn hier overal en toch weten de mensen niet dat ze er zijn. Ze leven verborgen in het zicht van iedereen en vallen daardoor juist niet op. Waarschijnlijk denkt de gemiddelde Antwerpenaar dat mijn personage zo'n zot wijf is dat in zichzelf loopt te mompelen als ze haar tegenkomen op straat. Dat komt door onze Glamour, die een laagje "onbelangrijk" over ons heen legt. Zo'n beetje als in Neverwhere van Neil Gaiman :-) Mijn liefste en ik spelen dus gewoon onszelf, een Plus versie van onsze

Nu we weer geabonneerd zijn op een biogroentenpakket via ons lokale Voedselteam Kiel , leer ik elke week wel weer opnieuw een vergeten groente kennen. Deze week waren het zoete paprika's en boterrapen. Bij nader onderzoek bleken die laatste hetzelfde te zijn als wat wij in de volksmond meirapen noemen. De zachte gele knolletjes zijn van de lente tot de herfst beschikbaar en verdwijnen dan weer uit het menu omdat ze niet winterhard zijn. In tegenstelling tot Moira's krulletjeskool, die in Nederland heel populair is en bij ons totaal onbekend, zijn raapjes bij ons redelijk gewoon en in Nederland vergeten. Alleen in de biologische landbouw of via amateurtuinierders vind je ze nog bij onze noorderburen. Bij ons liggen ze gewoon in de Delhaize. Van smaak zijn ze heel zacht. Zelfs Dries, die als klein jongetje van nature een afkeer van gelijk welke groente dan ook lijkt te hebben, heeft ze netjes opgegeten :-) Ze waren wel verwerkt in een Hongaars herfststoofpotje. Behalve de pa

Het leek wel zondag, zo weinig mensen waren er op straat deze ochtend toen ik de kleintjes naar school bracht. Ik had er niet meer aan gedacht, maar vandaag zijn we twee maanden en tien dagen na de ramadan en dus is het de dag van het Offerfeest. Moslimkinderen krijgen vandaag een dagje extra vakantie om te kunnen vieren met hun familie.  Mijn kleintjes moeten gewoon naar school, arme schaapjes. Het Offerfeest is één van de grote feesten van de Islam. Moslims vieren de profeet Abraham, die zijn zoon Isaac wou offeren aan god. Dat verhaal staat ook in onze bijbel. Over een vader die zijn god liever ziet dan zijn kinderen kunnen we het nog een keertje hebben, maar gelukkig stuurde god een engel naar beneden om aan Abraham te vertellen dat hij in de plaats van zijn zoon ook gewoon  een schaap mocht offeren ... In de klas van Kaat noemen ze het dus het Schapenfeest. De meeste moslims laten vandaag een schaap slachten. Daarvoor zijn door de stad speciale slachtlijnen ingericht, om want

De helft van België staat onder water. In drie dagen tijd is er evenveel regen uit de lucht gevallen als er normaal gezien op een maand naar beneden komt en onze waterlopen konden die zondvloed niet de baas. Daar zijn een heleboel redenen voor te vinden, maar de belangrijkste is toch dat we nog altijd niet hebben leren luisteren naar de natuur. We trekken nog steeds rivierbeddingen recht, bouwen nog steeds huizen in overstromingsgebieden, laten nog steeds hogergelegen akkers eroderen ... En dus is het om de zoveel jaren telkens opnieuw prijs. Er worden elke keer opnieuw dure eden gezworen dat we het anders gaan aanpakken, maar als puntje bij paaltje komt en er plannen voor waterbekkens en overstromingsgebieden ter tafel komen, steekt het niet-in-mijn-achtertuin-syndroom telkens opnieuw de kop op en gaan plaatselijke belangen toch weer voor. Met alle rampzalige gevolgen vandien. De Dender stroomt over ... Nochthans zijn er ook goede leerlingen in de klas. Alle protestacties van de

Sinterklaas is weer in het land en dat zullen we geweten hebben. Kaat is al weken bezig met het schrijven en herschrijven van haar brief. Nu ze eindelijk echt kan schrijven, moet hij immers perfect zijn. Haar schoen staat al twee weken voor de open haard. Je weet maar nooit of Zwarte Piet hem al zou komen halen, zoals ze gezien heeft op TV. En voor de zekerheid heeft ze meteen ook maar een schoen voor Dries gezet :-) Sinterklaas vind ik nog steeds één van de leukste feesten van het jaar, en niet aleen maar voor de kleintjes! Ik herinner me nog hoe diep teleurgesteld ik was toen ik besefte dat de oude man slechts een mythe was. Ik heb dus niet veel aanporren nodig om volledig mee te gaan in het verhaal. Dat Sinterklaas ook een heidense achtergrond kan hebben - hij zou een verbasterde vorm zijn van Wodan met zijn witte paard Sleipnir en zijn zwarte dodenleger - nemen we er met plezier bij maar heeft voor de rest niet veel belang. Daarvoor smaken de niknaks en de chocoladen mannetjes

Toen ik gisteravond naar huis reed, hoorde ik op de radio dat de steenmarter terug is van weggeweest. Dat is goed nieuws! Wij hebben jaren fretten gehad en alles wat met bunzings, wezels, marters en andere fretachtige roofdieren te maken heeft, kan dan ook op mijn belangstelling rekenen. De steenmarter is in Vlaanderen een beschermde diersoort. Hij was zo goed als verdwenen uit onze fauna en als je er al eentje tegenkwam, was het meestal in platgereden toestand. Hij is zo zeldzaam dat je hem niet mag doden, je mag hem zelfs niet vangen! De laatste jaren komen er echter opnieuw meer en meer steenmarters voor. Het beestje is druk bezig aan de herkolonisatie van onze contreien en past zich daarbij blijkbaar ook goed aan aan een leven in verstedelijkt gebied . Way to go, steenmarter! De dieren maken er inderdaad geen punt van om zolders, schuurtjes, stallen en tuinhuisjes te gebruiken om hun jongen op te voeden. En Touring Wegenhulp krijgt regelmatig oproepen van wagens die niet blijk

Toen ik gisteren van Brussel naar huis reed, was het al Gault Millau dat de klok sloeg. In de loop van de namiddag werd de editie 2011 van de culinaire gids aan het publiek voorgesteld, iets waar foodies allerhande reikhalzend en speculerend naar hadden uitgekeken. De journalist van Radio 1 had het uiteraard over testosteronbaasjes Sergio Herman (20/20) en Peter Goossens (19,5/20 maar wél 5 koksmutsen), maar volgens hem was het toch een zekere Kwinten De Paepe van het Leuvense restaurant Trente die we in het oog moesten houden. De Leuvense chef werd verrassend bekroond tot Jonge Topchef van het Jaar en dat met een restaurant van een voorschoot groot waar je enkel maar het menu van de dag kan eten. Blijkbaar ligt de focus van de Leuvense chef op seizoensgebonden gastronomie van bij ons. Hij werkt het liefst met lokale bio-ingrediënten, in het seizoen waarop die het best worden gegeten. Die trend naar zuivere en eerlijke ingerdiënten werd al ingezet toen het Deense restaurant Noma

Samhain wordt bij ons thuis altijd met volle overgave gevierd. Alle toeters en bellen worden bovengehaald om er het feestje van het jaar van te maken, de perfecte gelegenheid om al die vrienden die we nog niet te eten hadden gevraagd alsnog van overvloedige spijs en drank te voorzien. De enige voorwaarde waar iedereen aan moet voldoen is er uitzien als de creep-van-de-week. Voor de meesten in onze vriendenkring is dat absoluut geen enkel probleem en we smijten ons dan ook graag met zijn allen en met volle overgave in het Halloweengedruis. De consequenties - als daar zijn katers en een vloer waar Pattex een patent op zou willen nemen -  zien we wel onder ogen als het terug licht is. :-) The coven gathereth... Halloween geraakt inderdaad meer en meer ingeburgerd in onze streken, en niet alleen voor commerciële winkelacties in de aanloop naar Sinterklaas. Bart De Wever wijdt er vandaag zijn tweewekelijkse column in De Standaard aan. Met al die politieke perikelen vergeten we soms da

Krulkool. Het zal maar in je biopakket zitten. Nu zitten er wel vaker rare dingen in het biopakket dat ik via mijn lokale Voedselteam wekelijks mag oppikken, maar dat maakt zo'n verrassingspakket juist zo leuk. Je leert er niet alleen groenten mee eten, je leert er ook vergeten groenten mee eten. Of groenten die nooit de kans hebben gekregen om vergeten te worden, omdat ze hier in Vlaanderen nooit succes hebben gehad. Zoals krulkool. In Nederland noemen ze hem boerenkool en hoort hij bij het standaard wintermenu. De smaak van krulkool komt pas echt vrij nadat hij een paar nachten vrieskou heeft gehad, vandaar dat hij een typische wintergroente is.  Bij ons is hij echter helemaal niet gekend, behalve bij die drieste Antwerpenaars die af en toe de oversteek maken om te gaan winkelen bij Albert Heyn :-). Moira vindt hem ongelooflijk lekker. Zij komt uit het verre noorden van Antwerpen, tegen de Nederlandse grens, en zij kent die ouderwetse krulkool ook. Voor haar staat "krul

Alweer aankomen in de regen en nog geen klein beetje ook. Op de luchthaven werden we opgewacht door een afgevaardigde van het lokale reisbureau die ons door het verschrikkelijke verkeer loodste van HCMC - zoals het officieel heet - of Saigon voor de locals. Terrible traffic, jawadde! We deden 35 minuten over het korte stukje naar het Le Duy hotel waar we de volgende twee nachten zouden verblijven. Ik heb echt waar nog nooit zoveel motocyclettekes gezien! Miljoenen, zo leek het wel. 4 miljoen volgens onze gids. 4.000.000 motocyclettekes! Als grote zwermen razen ze door de straten en je voelt je bloeddruk gewoon stijgen als je de straat moet oversteken. En dan heb ik het nog niet over het getoeter! Toen we gisteravond iets gingen eten hebben we we geteld: gemiddeld staan er zo'n 50 per keer voor het rode licht, in de tijd dat we daar zaten moeten er zo'n slordige 5.000 langs ons heen geraasd zijn. we kregen alletwee spontaan de slappe lach :-) We zijn overigens gaan eten in zo

Toen "mijn" artiesten in maart naar Macao vertrokken om er verder te trainen in het City of Dreams theater, had ik nooit gedacht dat ik zelf ooit ginder zou geraken. Maar kijk, op 17 september gaat House of Dancing Water feestelijk in première en ik heb twee felbegeerde toegangsticketjes op zak :-) Macao was eeuwenlang een Portugese kolonie, tot de Portugese regering in 1999 de soevereiniteit overdroeg aan China. Het was de oudste Europese kolonie in China, gesticht in 1557. Nu is het een zogenaamde SAR, een speciale autonome regio binnen China, waar andere regels gelden. Toen de Portugezen hier vierhonderd jaar geleden aan land gingen, vertelden de lokale inwoners hen dat dit het land A-Ma-ngao, de "haven van de godin A-Ma". De Portugezen maakten er Macao van. Het mag dan vooral de macht van het geld zijn waar de lokale inwoners tegenwoordig in geloven - er worden niet voor niets aan recordtempo goktempels bijgebouwd - toch is ook de zeegodin A-Ma nog overal aa

De dag na de Press Premier hadden we 's middags afgesproken bij Lord Stow , een Britse bakkerij in Coloane die gespecialiseerd is in de Macanese lekkernij Egg Tart. Eigenlijk zijn dat gewoon kleine quichekes met alleen maar ei en met bladerdeeg. Het is de Brit Stow die de typische Portugese eitaartjes met room ging maken en zo een nieuwe lekkernij op de Macanese kaart zette. Ik liet ze me alvast goed smaken. Egg tarts van bij Lord Stow's bakery  Macau bestaat uit drie delen: het chaotische Macau zelf, Taipa waar de niewe casinoresorts als paddestoelen uit de grond spruiten en waar ook City of Dreams ism en het rustige Coloane waar Liam woont en wij dus ook deze week. Macau is een stad vol gigantische casino's en alleen maar hoogbouw. Wij zijn dat helemaal niet gewoon. Bovendien zijn het allemaal nogal schamel uitziende gebouwen, maar dat komt ook door de vochtigheid die alles hier in recordtempo aantast. Het verkeer is chaotisch, overal brommertjes en auto's die

Vandaag kwamen we samen bij Eirinn thuis, waar Hamamelis ons Selu zou voorstellen, de Indiaanse graangodin waar ze reeds een tijdje mee werkt. We trokken eerst van hand tot hand de cirkel en vroegen daarna aan de elementen om deelgenoot te zijn van onze avond. En uiteraard mochten Selu zelf en haar echtgenoot Kinati ook niet ontbreken. Lucht rondom ons, verfrissende wind, nieuwe ideeën en inspiratie, wees welkom. Vuur van de zon, koesterende warmte, wees welkom Levengevend water, helende vloeistof, drager van emotie, wees welkom Aarde, moeder van ons allen, waarop en waarmee wij leven, wees welkom Selu, Liefdevolle grootmoeder, Godin van mais Symbool van leven en vruchtbaarheid Je offert jezelf in de herfst, maar wordt steeds herboren in de lente Je leert je volk het leven en de natuur te eren Wees welkom. Kinati, Geest van de jagers, god van de donder Steeds omringd door je vier vrienden, de wolven Zij zijn de vier richtingen Zij staan voor liefde, trouw, gezelschap

Mais komt oorspronkelijk uit Midden-Amerika, waar het door de indianen werd geteeld. Het werd door Columbus meegenomen naar Spanje waar de plant het direct goed deed, en zo verder verspreid over Europa. Nu kan je ook bij ons de wuivende pluimen van de maisplanten op de velden zien staan. Voor de indianen was mais een brug tussen de mensen en het goddelijke. Er zijn ook tal van indiaanse maisgodinnen, die dezelfde rol spelen als onze Europese graangodinnen. Hamamelis werkt met Selu, de maisgodin van de Cherokee indianen. Dit recept voor maissoep komt van haar en het is echt overheerlijk. Er zijn tal van indiaanse scheppingsverhalen waarbij mais een rol speelt. Volgens de Maya's waren de mensen zelfs oorspronkelijk door de goden uit maisdeeg gemaakt!  Je vindt het verhaal terug in de Popol Vuh, het Heilige Boek van de Maya’s. Het gaat als volgt: De wereld had nog geen vaste vorm en alles was donker. Enkel de mooie blauwe en groene veren van de goden schitterden in het niets.