Webmaidens Grimoire

Ken je dat gevoel, alsof je iets heel moeilijks moet gaan doen dat onoverkomelijk lijkt en waar je zo tegenop ziet dat je hartslag al begint te racen als je er nog maar aan denkt? Alsof er iets boven je hoofd gebeurt en je er niks aan kan veranderen? Dat gevoel hangt al de hele week als een steen op mijn maag. Ik heb moeite met slikken en sta al een week op het punt om te gaan hyperventileren. Sinds de pathworking die we hebben gedaan in de les goden & godinnen van AmmaDevi, denk ik dat ik verwikkeld zit in een struggle for power tussen twee godinnen. Mijn maatje daar boven is Brigindhu, als ik het zo oneerbiedig mag zeggen.Bij haar voel ik me op mijn gemak. Ze zegt niet veel, is dikwijls een beetje bruusk, maar ze heeft het beste met me voor. Tijdens de pathworking, werd een Romeins tinnen soldaatje omgegooid. Ik kan verkeerd zijn, maar volgens mij staat dat soldaatje voor Brigindhu en werd het door een andere godin omvergegooid. Niet zozeer voor mij, maar om Brigindhu te jenn

De Charge of the Goddess is één van de belangrijkste teksten in de hekserij. Eigenlijk is het een tekst die verwijst naar een set instructies die de godin meegeeft aan de mensen die in haar geloven en die haar pad volgen. Er zijn blijkbaar verschillende versies van de tekst, maar de gekendste is de (oer)versie die Gerald Gardner, de uitvinder van de moderne hekserij, er van schreef en die werd aangepast door zijn hogepriesteres Doreen Valiente in het midden van de jaren vijftig. Volgens Gardner was de tekst gebaseerd op oude Romeinse teksten. Nochthans verwijst hij in zijn eigen allereerste versie expliciet naar Sparta, in het oude Griekenland, waar het altaar van de godin zou hebben gestaan. Wat ik hier zelf leuk aan vind, is dat de vrouwen in Sparta een heel andere status hadden dan in de rest van Griekenland. Vrouwen kregen daar een status in de maatschappij, macht en respect. Dat was nergens in de antieke wereld zo verregaand, zelfs niet bij de Kelten. Vrouwen beheerde

Ik stond in een cirkel van vuur. Het was nacht en ik kon de sterren zien. De vlammen laaiden hoog op rondom mij, maar ik was niet bang. Doorheen de vlammen kon ik het paard zien. Ik zag zijn zachte snoet ongeduldig aan de leidsels trekken, en de figuur die kalm in het zadel zat. Dat was Brigandhu, daar was ik zeker van. Ik was verbaasd dat ze hier al was, we moesten eigenlijk nog deftig vertrekken in onze pathworking om de godin te ontmoeten, maar ik zo ken ik haar wel, een beetje ongeduldig maar niet opdringerig. Toen vlogen we naar omhoog, als in een bubbel, in de richting van de sterren. Het was een heldere hemel, het leek wel alsof hij ontploft was, zoveel sterren zag ik. We vlogen doorheen de wolken en dan weer zachtjes naar omlaag, naar een strand. De zee was rustig, de goven spoelden zachtjes op het strand en lieten daar golfjes achter in het natte zand. Er was niets te horen, behalve het geluid van het water. Het was nacht maar toch was het heel helder, er was licht genoeg. D

Vrijdag was het een grote dag: Lin had een toewijding gevraagd en die zou ze vanavond krijgen. Ik spoedde me naar Ekeren, waar het toewijdingsritueel zou plaats vinden in Vesa's tuin. Ik had op voorhand aan Vesa gevraagd of we iets speciaals moesten meebrengen, maar dat was niet nodig. Tenzij we een cadeautje wilden meebrengen voor Lin. Daar moest ik eens over nadenken, en toen wist ik het. Lin heeft altijd iets gehad met elfen. Bart en ik hadden haar in Frankrijk zopas nog een dik boek cadeau gedaan voor haar verjaardag over alles wat te maken heeft met elfen, feeën, lutins, farfadets en ander schoons dat het kleine volkje te bieden heeft. En dus ging ik aan de slag om elfenkusje s te bakken voor de cake & wine. Ik wilde ook een fles van die heerlijke zoete zachte Normandische appelcider meenemen die we uit Frankrijk hadden meegebracht. Appels staan voor de toegang tot de Anderwereld, de wereld van de elfen, maar ook voor het mysterie van de godin. Als je een appel doormidde

Je steekt ze in je mond en ze smelten op je tong. Wat een heerlijk gevoel! Ik heb het natuurlijk over meringues. Het lijkt wel of er een engeltje pist op je tong, zoals ik in een Braziliaans kookboek ooit las :-) Dries noemt ze Elfenkusjes en dat is een perfecte naam voor deze lekkernij. Elfenkusjes zijn bijzonder gemakkelijk te maken. Het enige dat je nodig hebt zijn eiwitten - véél eiwitten! - en suiker. Het zijn echte suikerbommetjes in je mond, maar soms mag dat al eens. Vanbuiten moeten ze krisperig zijn, vanbinnen nog een beetje zacht. Het is een fantastisch gevoel als je je tanden doorheen die zachte massa voelt zinken. Elke keer als ik enkel eierdooiers nodig heb voor een recept, vries ik het eiwit in. Ik heb in mijn diepvriezer altijd een bakje staan waar ik dat eiwit bij kan kappen. Tot ik genoeg eiwitten bijeengespaard heb voor chocolademousse of elfenkusjes. Het maakt niet uit welk van de twee, het wordt gegarandeerd een gigantische hoeveelheid :-) Nodig voor véél el

Je mag over de Britse keuken zeggen wat je wil, maar hun desserten zijn waarlijk goddelijk lekker! Vooral in de zomer weten ze als geen ander gebruik te maken van de heerlijkheden die moeder natuur ons te bieden heeft. Zoals verse aardbeien! Ik vind het zo jammer dat ik niet in de zomer geboren ben, alleen maar omdat ik daardoor nooit verse aardbeientaart kan bestellen als verjaardagstaart. En laat dat nu net mijn lievelingstaart zijn zeker? Ik herinner me nog een verjaardag - ik moet een jaar of zestien geweest zijn - waarbij mijn vader heel geheimzinnig deed over de taart die hij en mama hadden besteld. Het bleek een gigantische aardbeientaart, en dat midden in de winter! De rode vruchten glinsterden verleidelijk op een bed van gele vanillepudding, crème patissière op een kruimeldeegbodem. De aardbeien kwamen van Israel en hadden niet die sappige suikerzoete structuur als onze eigen inlandse, maar dat kon me helemaal niks schelen. Ik vond het ge-wel-dig! Ook mijn kleintjes hebben

Al de hele week verbaasden we ons over de heldere sterrenhemel. Het hielp natuurlijk dat we in Pousseaux zaten, een klein dorpje in het midden van Frankrijk, waar det familie van een vriend van ons een klein kasteeltje van de ondergang had gered. Het dorp is maar een voorschoot groot, het hoogste huisnummer is 46, het nummer van het "Château des Belges" van Ed en zijn familie. Er is hier in de wijde omtrek absoluut niks en dus ook geen overdaad aan licht 's nachts. Waanzinnig hoeveel sterren je kan zien op een heldere avond als er geen lichtvervuiling is. Dat moet je in het helverlichte Antwerpen niet eens proberen. Lin was al de hele week aan het prutsen met de instellingen van haar camera en wilde graag die prachtige nachtelijke hemel fotograferen. En dus liepen we met ons vieren op een maanverlichte avond het dorp uit, de velden in, weg van het licht zodat we de sterrenhemel in al zijn pracht konden bewonderen. Een kilometer of wat uit het dorp, hielden we stil.