Shock & awe (AmmaDevi)
Ik stond in een cirkel van vuur. Het was nacht en ik kon de sterren zien. De vlammen laaiden hoog op rondom mij, maar ik was niet bang. Doorheen de vlammen kon ik het paard zien. Ik zag zijn zachte snoet ongeduldig aan de leidsels trekken, en de figuur die kalm in het zadel zat. Dat was Brigandhu, daar was ik zeker van. Ik was verbaasd dat ze hier al was, we moesten eigenlijk nog deftig vertrekken in onze pathworking om de godin te ontmoeten, maar ik zo ken ik haar wel, een beetje ongeduldig maar niet opdringerig.
Toen vlogen we naar omhoog, als in een bubbel, in de richting van de sterren. Het was een heldere hemel, het leek wel alsof hij ontploft was, zoveel sterren zag ik. We vlogen doorheen de wolken en dan weer zachtjes naar omlaag, naar een strand. De zee was rustig, de goven spoelden zachtjes op het strand en lieten daar golfjes achter in het natte zand. Er was niets te horen, behalve het geluid van het water. Het was nacht maar toch was het heel helder, er was licht genoeg. Dat kwam van de maan. Die had ik al gezien toen ik de eerste keer naar de hemel keek, een grote volle maan. Ze was niet zo overweldigend als toen ik Brigandhu voor de eerste keer had gezien, maar het was toch een volle maan.
Ik zag in het zand een figuurtje staan. In een flits kreeg ik een close up te zien van een tinnen soldaatje. Een tinnen soldaatje? Huh? Ik liep er naartoe en bukte me: het was inderdaad een klein tinnen soldaatje, een romeins soldaatje, denk ik, maar ik ben niet zeker. En terwijl ik er naar keek, viel het om. Niet aarzelend ofzo, ik zag het als in een close up platgaan, het viel naar links op zijn zij, alsof iemand er een duwtje aan had gegeven.Wat was dat nu weer?
Toen liep ze langs me heen. Het was een hele mooie vrouw. Ze liep zo vlak langs me dat ik enkel mijn hoofd hoefde te draaien om haar langs te zien lopen, zoals mannen soms hun hoofd draaien als je langs hen heen loopt en ze enkel je borsten hebben gezien :-) Ik zag enkel haar gezicht, dat was op dezelfde hoogte als het mijne. Ze keek me niet aan, maar liep als vertraagd langs me heen, een heerlijke glimlach op haar gezicht. Ze was niet blank. Ik denk dat ze een soort van mulattin was, maar met een hele lichte huid. Rondom haar hing licht, het scheen van haar huid af te stralen en hing als een soort van lichtaura rondom haar. Met open mond draaide ik mijn hoofd om haar te blijven zien. Ze had ongelooflijk lang zwart haar, allemaal in kleine krulletjes. Ik zag het bewegen over haar rug. Ze droeg een sierlijke witte jurk.
Toen hing ik plots in de hoogte. Onder me zag ik een vrouw staan, met zwart haar, van hetzelfde type als de vrouw die ik net had gezien maar met halflang haar. Ze boog haar hoofd. Er kwam een tweede vrouw naast haar staan, en zij boog ook. En een derde vrouw, blond deze keer, en met z'n drieën bogen ze voor me. Toen realiseerde ik me dat ze niet voor mij bogen, maar voor hààr, de vrouw die ik had gezien. Ze liet me als het ware door haar ogen kijken, en ik vroeg me af of de mensen onder me niet naar een groot beeld waren toegekomen ergens in een tempel. Aan de rand van mijn blikveld schemerden gebouwen. Toen kwamen er steeds meer en meer mensen bij, met korte rukkerige bewegingen, alsof alles versneld was gefilmd, tot het hele plein voor me gevuld was met mensen. Dit moest zoiets zijn als wat de Paus ziet als hij op Pasen uit zijn venster kijkt naar het Sint-Pietersplein, dacht ik. Het was een massa mensen, zo ver als ik kon zien stonden ze, en ze bogen allemaal als een knipmes voor haar en scandeerden haar naam. Ik kon de naam niet verstaan, maar ik voelde de macht die van haar uitging ...
Ik moest achteraf denken aan die scène uit de film Lord of the Rings, waarin Galadriel door Frodo de Ring van Macht krijgt aangeboden en waarin ze die niet anneemt. De manier waarop haar stem verandert en de woorden die ze zegt ... "In place of a dark lord you would have a queen, not dark but beautiful, and terrible as the dawn! Treacherous as the sea! Stronger than the foundations of the earth! All shall love me and despair!" Dat vat zowat samen hoe het aanvoelde om door haar ogen naar de massa beneden te kijken.
Het voelde allerminst politiek correct en ik voelde me niet op mijn gemak. Ik wilde er weg. Van zodra ik de woorden vorm voelde krijgen in mijn hoofd, was ze weg. Alles was weg. Ik stond terug op het strand, alleen was er geen strand meer, alleen maar zand, dorre woestijn en wind. Het was donker, het was alsof alles wat deze plek ooit een vredige plek had gemaakt, was verdwenen samen met de vrouw. Ik was helemaal in de war.
Ik hoorde Vesa's stem die ons zei dat we terug naar omhoog gingen in onze bubbel om terug te vliegen naar de plek waar we waren gestart. Ik stond meteen terug in de cirkel van vuur, de vlucht was bijzonder kort. Ik was nog altijd van mijn melk door de beelden die ik had gezien, maar was gerustgesteld toen ik door de vlammen opnieuw het paard zag. Ze was er nog. Maar toch alles was anders. Ze hield afstand, dat ben ik van haar helemaal niet gewoon. Er hing een groot gevoel van berusting rondom haar, een soort van tristesse, die me nog meer shockeerde dan wat ik zopas had meegemaakt. Ik panikeerde net niet, wat was hier verdomme aan de hand?!
Toen vlogen we naar omhoog, als in een bubbel, in de richting van de sterren. Het was een heldere hemel, het leek wel alsof hij ontploft was, zoveel sterren zag ik. We vlogen doorheen de wolken en dan weer zachtjes naar omlaag, naar een strand. De zee was rustig, de goven spoelden zachtjes op het strand en lieten daar golfjes achter in het natte zand. Er was niets te horen, behalve het geluid van het water. Het was nacht maar toch was het heel helder, er was licht genoeg. Dat kwam van de maan. Die had ik al gezien toen ik de eerste keer naar de hemel keek, een grote volle maan. Ze was niet zo overweldigend als toen ik Brigandhu voor de eerste keer had gezien, maar het was toch een volle maan.
Ik zag in het zand een figuurtje staan. In een flits kreeg ik een close up te zien van een tinnen soldaatje. Een tinnen soldaatje? Huh? Ik liep er naartoe en bukte me: het was inderdaad een klein tinnen soldaatje, een romeins soldaatje, denk ik, maar ik ben niet zeker. En terwijl ik er naar keek, viel het om. Niet aarzelend ofzo, ik zag het als in een close up platgaan, het viel naar links op zijn zij, alsof iemand er een duwtje aan had gegeven.Wat was dat nu weer?
Toen liep ze langs me heen. Het was een hele mooie vrouw. Ze liep zo vlak langs me dat ik enkel mijn hoofd hoefde te draaien om haar langs te zien lopen, zoals mannen soms hun hoofd draaien als je langs hen heen loopt en ze enkel je borsten hebben gezien :-) Ik zag enkel haar gezicht, dat was op dezelfde hoogte als het mijne. Ze keek me niet aan, maar liep als vertraagd langs me heen, een heerlijke glimlach op haar gezicht. Ze was niet blank. Ik denk dat ze een soort van mulattin was, maar met een hele lichte huid. Rondom haar hing licht, het scheen van haar huid af te stralen en hing als een soort van lichtaura rondom haar. Met open mond draaide ik mijn hoofd om haar te blijven zien. Ze had ongelooflijk lang zwart haar, allemaal in kleine krulletjes. Ik zag het bewegen over haar rug. Ze droeg een sierlijke witte jurk.
Toen hing ik plots in de hoogte. Onder me zag ik een vrouw staan, met zwart haar, van hetzelfde type als de vrouw die ik net had gezien maar met halflang haar. Ze boog haar hoofd. Er kwam een tweede vrouw naast haar staan, en zij boog ook. En een derde vrouw, blond deze keer, en met z'n drieën bogen ze voor me. Toen realiseerde ik me dat ze niet voor mij bogen, maar voor hààr, de vrouw die ik had gezien. Ze liet me als het ware door haar ogen kijken, en ik vroeg me af of de mensen onder me niet naar een groot beeld waren toegekomen ergens in een tempel. Aan de rand van mijn blikveld schemerden gebouwen. Toen kwamen er steeds meer en meer mensen bij, met korte rukkerige bewegingen, alsof alles versneld was gefilmd, tot het hele plein voor me gevuld was met mensen. Dit moest zoiets zijn als wat de Paus ziet als hij op Pasen uit zijn venster kijkt naar het Sint-Pietersplein, dacht ik. Het was een massa mensen, zo ver als ik kon zien stonden ze, en ze bogen allemaal als een knipmes voor haar en scandeerden haar naam. Ik kon de naam niet verstaan, maar ik voelde de macht die van haar uitging ...
Ik moest achteraf denken aan die scène uit de film Lord of the Rings, waarin Galadriel door Frodo de Ring van Macht krijgt aangeboden en waarin ze die niet anneemt. De manier waarop haar stem verandert en de woorden die ze zegt ... "In place of a dark lord you would have a queen, not dark but beautiful, and terrible as the dawn! Treacherous as the sea! Stronger than the foundations of the earth! All shall love me and despair!" Dat vat zowat samen hoe het aanvoelde om door haar ogen naar de massa beneden te kijken.
Het voelde allerminst politiek correct en ik voelde me niet op mijn gemak. Ik wilde er weg. Van zodra ik de woorden vorm voelde krijgen in mijn hoofd, was ze weg. Alles was weg. Ik stond terug op het strand, alleen was er geen strand meer, alleen maar zand, dorre woestijn en wind. Het was donker, het was alsof alles wat deze plek ooit een vredige plek had gemaakt, was verdwenen samen met de vrouw. Ik was helemaal in de war.
Ik hoorde Vesa's stem die ons zei dat we terug naar omhoog gingen in onze bubbel om terug te vliegen naar de plek waar we waren gestart. Ik stond meteen terug in de cirkel van vuur, de vlucht was bijzonder kort. Ik was nog altijd van mijn melk door de beelden die ik had gezien, maar was gerustgesteld toen ik door de vlammen opnieuw het paard zag. Ze was er nog. Maar toch alles was anders. Ze hield afstand, dat ben ik van haar helemaal niet gewoon. Er hing een groot gevoel van berusting rondom haar, een soort van tristesse, die me nog meer shockeerde dan wat ik zopas had meegemaakt. Ik panikeerde net niet, wat was hier verdomme aan de hand?!
Reacties