Webmaidens Grimoire

Ik keek al uit naar vanavond, we zouden het hebben over de tweede draad uit de gordel van Aphrodite: schoonheid! We hadden afgesproken bij Vesa thuis. Daar spreken we wel meer af: niet alleen is het er heel gezellig, Vesa beschikt ook over een grote tuin en dat is mooi meegenomen, zeker in de zomer! Vanavond bleven we echter binnen, het ging dan wel over mooi zijn, mooi weer was het niet ... Anthea gooide meteen de knuppel ... euh, appel in het hoenderhok. Rond de appel zat een gouden lint, met een kaartje "voor de mooiste". Ik moest lachen: we hadden het dan wel over appels, deze keer was de link wel heel duidelijk :-) In de Griekse mythologie vinden we het verhaal van Eris, de godin van de twist. Toen Zeus een feest organiseerde voor ik weet niet meer wie, wilde Zeus haar niet uitnodigen. Uit gekrenkte trots liet Eris toen een gouden appel op het feest binnenrollen, met het opschrift "voor de mooiste". Drie godinnen begonnen te ruziën om de appel: Athene, Hera e

De winter mag dan niet mijn favoriete seizoen zijn, toch is kerstmis één van mijn favoriete feestjes, of het nu het traditionele kerstfeest is of Yule, de heidense versie ervan. Komt het door de miljoenen lichtjes of de geur van dennenbomen, de liedjes die een hint geven van een mooiere wereld waar we allemaal samen kunnen voor kiezen, ik weet het niet, maar ik hou wel van die kerstmisgekte waar sommigen zo horendol van kunnen worden :-) Ik spoedde me dus met veel verwachting naar Ekeren, waar Vesa en Yza het ritueel hadden voorbereid. Inge en Veerle konden er niet bijzijn. Dat vond ik wel jammer want Yule/kerstmis is als geen ander van de feesten een feest van vrienden en familie, van samenzijn en elkaar liefhebben. Klinkt dat melig? Misschien, maar in deze barre tijden (en ik heb het niet over het winterweer) kan iedereen wel wat extra warmte en vriendschap gebruiken. Diezelfde dag nog had ik van mijn schoonmoeder een boekje vol met kerstbaksels meegekregen. Duitse kerstbaksels

De stem van Vesa vertelt ons dat we op een veilige plek staan. Dat kan een tempel zijn, maar ook gewoon een kamer in ons huis of een tuin. Ik sta helemaal naakt in een cirkel met een grote rechtopstaande steen in het midden. Rond de steen is een cirkelvormig draaiend labyrint gelegd met witte keitjes. Als je die lijn van witte steentjes volgt loop je verder en verder naar het midden, tot je tegen de steen staat. In het noorden moet een altaar staan, mooi versierd, met daarop een altaarkaars en vier kaarsen voor de elementen. Ik zie alleen de grote rechtopstaande steen, die hoog de hemel in rijst. De kaarsen staan op de grond, aan de voet van de steen. Ze branden duidelijk al een tijdje want ze zijn al flink opgebrand. Naast de kaarsen liggen vier magische voorwerpen, zegt Vesa ons. Ik zie het kleine rammetje aan het leren koordje dat ik bij een vorige gelegenheid van Brigandhu heb gekregen. Ik weet dat de andere voorwerpen er ook liggen, maar hoe ik ook mijn best doe om ze te zien, h

Sheila Na Gig. Dat is de kaart die ik uit het godinnenorakel trok na de eerste sessie uit de reeks van de Gordel van Aphrodite. Ik had nog nooit van haar gehoord en echt prettig aan de ogen was ze ook niet bepaald. Sheila-na-gig of Sheela-na-gig is de naam die wordt gegeven aan de beeldjes van een vrouw die grijnzend haar vagina opentrekt. Zoals je waterspuwers vindt op elke Franse kathedraal, vind je Sheela-na-gigs overal in Ierland. Je vindt ze op kastelen, schuren en kerken. Er wordt gezegd dat het voorstellingen zijn van de oude Ierse godin van geboorte en dood. Ze ziet eruit als een oude afgeleefde vrouw die grijnzend met beide handen haar vagina opentrekt, waar de hele wereld als het ware uitstroomt. Die grijns voelt aan alsof ze de hele tijd heeft zitten wachten en nu gretig laat zien waar ze voor staat. Dat is slechts één van de theorieën, de historici zijn het niet helemaal eens. De naam Sheela-na-gig duikt overigens pas in de achttiende eeuw in geschreven vorm op. He

Ik vind veenbessencompote superlekker. Dat net-bittere smaakje geeft me elke keer zo'n klein schokje. De kinderen  vinden het goedje minder lekker, maar voor hen heb ik nu een geweldig alternatief ontdekt, waarin bitter, zoet en zuur elkaar perfect in evenwicht houden. Hoera dus voor Thanksgiving! :-) Veenbessen hebben altijd al deel uitgemaakt van de traditionele Thanksgiving menu's. Dat komt omdat veenbessen één van de weinige vruchten zijn die inheems zijn in Amerika. De Amerikaanse veenbessen, vaccinium macrocarpon, hoorden dan ook bij het normale dieet van de indianen. Zij maakten "pemmicana", een mengeling van hertenvlees en geplette veenbessen, een soort van overlevingskoeken. De indianen kenden ook al de medicinale toepassing van veenbessen, lang voor onze wetenschap dat deftig kon uitleggen. Samen spelen, samen delen Volgens de overlevering is Thanksgiving een feest dat de indianen en de eerste Europese immigranten (de zogenaamde Pelgrims, omdat het ve

Toen ik twee jaar geleden nog voor een grote internationale show werkte, leek het wel of Thanksgiving voor onze Amerikaanse artiesten belangrijker was dan kerstmis. In de States is het dan ook het familiefeest bij uitstek, zo'n beetje wat kerstmis voor ons is. Thanksgiving is zo'n typisch Amerikaans feest waar je als Europeaan eigenlijk alleen mee wordt geconfronteerd in films. Nochthans heeft het wel iets om samen met je familie en vrienden te genieten van de overvloed van de oogst, en dus besloten mijn liefste en ik om dit jaar nog eens extra werk te maken van een etentje. Het menu sprokkelde ik zo'n beetje samen van het internet. Uiteraard kon de traditionele kalkoen niet ontbreken, al bleek die onvindbaar: hier in Europa worden ze vetgemest voor kerstmis en kan je ze zo goed als niet vòòr december in de winkels vinden. Maar met van die gigantische lappen kalkoenfilet en een huishoudtouwtje is veel te doen! :-) Ik spendeerde een halve dag in de keuken, mijn schoonva

Dries is helemaal gefascineerd door mummies sinds we twee jaar geleden de stop motion animatiefilm "Het verhaal van Halloween" in huis haalden, waarin alle klassieke Hollywood-monsters hun opwachting maken. Het is niet voor niets dat hij gisteren op het turnfeest voor de allereerste keer enthousiast meedolde over het podium, op de tonen van het mummielied van Samson en Gert en wapperend met zijn witte windels! En uiteraard staat er een ruime selectie uit de nieuwe Playmobil-reeks met pyramides en sarcofagen op de brief naar Sinterklaas :-) Ik had dan ook een verrassing voor onze kleintjes in petto: vrijdagavond bezochten we met de hele familie de tentoonstelling over het graf van Toetanchamon op de Heizel in Brussel. Howard Carter bestudeert de mummie van Toetanchamon De expo neemt ons mee naar 1922, het jaar waarin Howard Carter het graf van de jonge farao ontdekte. We kijken als het ware door zijn ogen: Carter was zeer nauwkeurig in zijn schetsen en notities, en op bas

Anthea is een priesteres van Aphrodite en zij had ons voorgesteld om een reeks van zeven sessies te houden rond Aphrodite en waar de godin voor staat, met als leidraad zeven draden die samen de gordel van Aphrodite zouden vormen (vandaar de naam van de reeks). Het was niet de bedoeling om er covenbijeenkomsten van te maken, maar omdat zo goed als de hele coven mee wilde doen (zelfs Elenor mocht meedoen van Freya :-)) werd er gezamenlijk beslist om er met de hele coven rond te werken, ook al gaat het om een persoonlijk leer- en verrijkingsproces. Gelukkig maar, want een AmmaDevi lesbijeenkomst op maandag, een Gordel van Aphrodite lesbijeenkomst op dinsdag en een Arcadia covenbijeenkomst op woensdag ... het is wat van het goede te veel, zelfs voor die hard heksen! Anthea verwachtte ons dus gisteren in haar Aphrodite tempeltje. Het was fijn om nog eens met de hele coven samen te kunnen werken. Ik denk dat dat ondertussen al meer dan een jaar geleden is, de occasionele jaarfeesten niet m