De vloek van de farao
Dries is helemaal gefascineerd door mummies sinds we twee jaar geleden de stop motion animatiefilm "Het verhaal van Halloween" in huis haalden, waarin alle klassieke Hollywood-monsters hun opwachting maken. Het is niet voor niets dat hij gisteren op het turnfeest voor de allereerste keer enthousiast meedolde over het podium, op de tonen van het mummielied van Samson en Gert en wapperend met zijn witte windels! En uiteraard staat er een ruime selectie uit de nieuwe Playmobil-reeks met pyramides en sarcofagen op de brief naar Sinterklaas :-) Ik had dan ook een verrassing voor onze kleintjes in petto: vrijdagavond bezochten we met de hele familie de tentoonstelling over het graf van Toetanchamon op de Heizel in Brussel.
Howard Carter bestudeert de mummie van Toetanchamon |
De expo neemt ons mee naar 1922, het jaar waarin Howard Carter het graf van de jonge farao ontdekte. We kijken als het ware door zijn ogen: Carter was zeer nauwkeurig in zijn schetsen en notities, en op basis van zijn schetsboeken werden de drie grafkamers van de jonge farao perfect op maat nagebouwd, inclusief alle voorwerpen die er opgestapeld lagen, onaangeroerd gedurende tweeduizend jaar. Het gaat natuurlijk niet om de echte voorwerpen. Niet alleen zijn die verspreid over verschillende musea wereldwijd, de echte schatten mogen Egypte niet meer verlaten en liggen goed bewaakt in het Egyptisch Museum in Cairo (al mag ik hopen dat dat na de recente Arabische lente in Cairo nog steeds het geval is). Ik herinner me de tentoonstelling "Tutanchamun. Das goldene Jenseits. Grabschätze aus dem Tal der Könige" die ik in 2005 in Bonn bezocht samen met mijn ouders. Mijn vader was helemaal opgewonden over die expo: omdat het Egyptisch Museum gerenoveerd werd, kwamen er zeer uitzonderlijk stukken uit het graf van Toetanchamon naar Duitsland, enkel en alleen voor die ene uitzonderlijke expo. Dat was toen wereldnieuws onder tentoonstellingsliefhebbers!
De expo in Brussel - die later doorreist naar nog een hele rist steden binnen en buiten Europa - toont ons enkel replica's van meer dan 1.000 voorwerpen die allemaal even prachtig en fascinerend zijn: juwelen, cultobjecten, amuletten, koffers, stoelen, wapens, een sensationele gouden strijdwagen, indrukwekkende vergulde schrijnen en uiteraard het wereldberoemde gouden masker.
De magie van dat ongeschonden graf, van het zien van al die voorwerpen die samen horen en die hier nu ook samen staan uitgestald, heeft iets onwerkelijks. Ik moet denken aan de vloek van de farao. De bijgelovige arbeiders van Carter maakten zich uit de voeten toen Carter zich opmaakte om het graf voor het eerst in een paar duizend jaar te openen, uit schrik voor die vloek. Iedereen die de farao zou storen in zijn graf, zou gestraft worden door de vloek van de farao. Toen Lord Carnarvon, de broodheer van Carter, in 1923 overleed aan de gevolgen van een geïnfecteerde muggenbeet, was het hek helemaal van de dam: het (broodje aap) verhaal gaat dat op het moment van zijn dood zelfs alle lichten in Cairo uitgingen, toch wel zeker het ultieme bewijs dat de vloek echt bestaat, niet waar! :-)
Vier prachjtige reusachtige schrijnen met daarin twee gouden sarcofagen |
Onder de indruk laten we ons meetronen van kamer naar kamer - het zijn er maar drie - om vervolgens de objecten één voor één van korterbij te bekijken. Iedereen heeft al wel eens een mummie gezien, maar het zijn vooral de reusachtige gouden schrijnen en sarcofagen met gevleugelde godinnen op alle hoeken waar ik van onder de indruk ben. Als baboesjkapoppetjes schuiven ze in elkaar, vier gigantische gouden kisten die elk een ton wegen, tot er nog nauwelijks een ruimte van een halve meter rondomrond overschiet. Hoe hebben ze die dingen ooit uit dat kleine kamertje gekregen, vraag ik me af.
Kaat dwaalt met open mond doorheen de tentoonstelling. Ze wil alles zien, alles horen door de audiogids op maat van kinderen en alles zelf lezen. Ze is helemaal van de wereld. Dries is veel pragmatischer: na een uurtje heeft hij honger en wil hij naar de Quick :-)
Kaat dwaalt met open mond doorheen de tentoonstelling. Ze wil alles zien, alles horen door de audiogids op maat van kinderen en alles zelf lezen. Ze is helemaal van de wereld. Dries is veel pragmatischer: na een uurtje heeft hij honger en wil hij naar de Quick :-)
Reacties