Webmaidens Grimoire

Woensdag zijn Bart en ik culinair gaan wandelen in het parkbos van het provinciaal groendomein Pulhof in Wijnegem. Ik had die wandeling gezien in de programmabrochure van Terra Nova, een interessant verwenprogramma dat de Provincie Antwerpen deze zomer op poten heeft gezet. Bart had wat aanporren nodig om uit zijn luie zetel te komen, maar hij vond het achteraf gezien ook wel leuk. Het Pulhof is nog maar van deze zomer open voor het publiek. Tot 2006 woonde er nog de oude Mevrouw Ackermans, die het domein bij haar dood aan de Provincie schonk, om er een socio-culturele bestemming aan te geven. Het kasteel moet nog helemaal gerestaureerd worden, maar het park en de prachtige moestuin zijn al open. De wandeling begon al met wat stress, want we deden er niet minder dan vijftig minuten over om van op 't Kiel naar Wijnegem te raken, waarachtig een record! Gelukkig was het gezelschap nog maar net begonnen. Gidsen van dienst waren Simone en haar echtgenoot, allebei bosgidsen van Inverde

Het moet niet altijd slecht nieuws zijn in deze dagen van crisis. Ik lees in De Standaard dat Vlaanderen een nieuw kader voor de bescherming van onze inheemse flora en fauna heeft en dat is goed nieuws! De natuurwetgeving in Vlaanderen rond de bescherming van onze flora en fauna rammelde langs alle kanten en voldeed niet. In plaats van zoals gewoonlijk even een beetje te gaan rommelen in de marge, besloot de vorige Vlaamse regering gelukkig om alles op de schroothoop te gooien en van nul te herbeginnen. Het resultaat is een nieuw soortenbesluit om onze inheemse flora en fauna beter te beschermen. In deze nieuwe wetgeving zit een passief luik, met de regels over wat mag en niet mag, en een actief luikwaarin nieuwe beschermingsprogramma's kunnen worden uitgewerkt om specifieke diersoorten te beschermen of te bestrijden. Dat is goed nieuws voor onze korenwolf . Jawel, dat is onze eigen Vlaamse naam voor de Cricetus cricetus ofte Europese hamster. Wat een geweldige naam! Dertig c

Bart en ik hebben elkaar leren kennen via LARP (Live Action Role Play). Om de zoveel tijd stappen we dus voor een avondje of een weekend uit ons eigen drukke leventje om te verkassen naar een imaginaire wereld waarin draken, trollen, vampieren, elfen en andere al dan niet monsters wél bestaan. Ik hijs mezelf dus in kostuum, druk een driesteek op mijn weerbarstige haar, gesp een gordel met dolken rond mijn middel en dan gaan we er voor. Wie er ook steevast voor gaat is Gudrun. Wie in Vlaanderen al heeft geroleplayed kent haar geheid als Gork, de veel te brutale, barbaarse wildevrouw met het peperkoeken hart. Zij is bezig met het nieuw leven inblazen in het LARP-archief : de grootste verzameling LARP-foto's van België. Bart en ik hebben heel wat foto's getrokken op roleplay evenementen en we hebben ook nog een pak fotoboeken uit de oude doos liggen, en dus trokken wij op een zonnige zomernamiddag naar Gent om de hele zwik bij haar af te zetten. Ze zou zich de

Maanden lang reed ik elke dag naar huis langs Mortsel, de plaats die in mijn herinneringen voor eeuwig verbonden blijft met de kermis van Opwijk. Jawel. Elk jaar als het daar kermis was, was het verzamelen geblazen met de hele familie in het huis van mijn opa en oma. We mochten die dag bij alle grote mensen rondgaan met een sigarenkistje voor "ne cent" waarna we met z'n allen naar de kermis trokken. Veel stelde het niet voor: een schietkraam, een paardenmolen, de botsauto's en het obligate eendjes vissen, maar voor ons was het allemaal magisch. We wisten heel goed dat de grootste bijdrage voor de kermis van Nonkelwies en Tantgabieke "vandenouwegod" kwam. Hij was een statige oude heer, directeur bij "den Agfa". Zij was een zus van mijn opa, een klein frêle dametje met blinkende ogen en mondhoeken die altijd naar omhoog stonden. Ze hadden geld genoeg maar geen kinderen en dat woog. Ik ging er toen van uit dat vandenouwegod gewoon hun naam was, pas

Wij hebben - binnenkort - een tuintje van zo'n vijf op tien meter, genoeg om met vrienden caipirinhas te drinken op het terras en met mijn handen in de grond te wroeten. Dat wroeten durf ik weleens van naderbij te gaan bekijken in andermans tuin, maar dan liefst één die een maatje groter is. Mijn schoonouders doen dat ook graag en nodigden me uit om met de kinderen mee te gaan naar het Arboretum van Kalmthout . Daar had blijkbaar de ene of de andere excentrieke boom het in zijn hoofd had gehaald om te gaan bloeien, terwijl zijn soortgenoten dat niet of slechts om de twintig jaar of zo doen. Het Arboretum stond al op mijn verlanglijstje sinds ik de reuzenrabarbers op televisie had gezien: ik dacht eigenlijk dat het een bomenverzameling was, maar daarmee scheen je het Arboretum onrecht aan te doen. Het leek veel meer dan dat en dat wou ik best wel eens met mijn eigen ogen zien. Wat een geweldige plek! Op een boogscheut van Antwerpen ligt deze prachtige tuin vol kleur, een gigantis

Ik las in de krant een stuk over Luc Versteylen, de Jezuiet die de basis legde van de groene beweging in België en van Agalev. Hij vierde het afgelopen weekend zijn vijftigste jaar als priester. Dat kan tellen als roeping in een tijd waarin de kerken meer en meer leeglopen. Naar aanleiding van die verjaardag had De Standaard een gesprek met hem in Viersel, de oude brouwerij in de Kempen waar hij zijn ding doet. Het gesprek frappeerde me want een aantal uitspraken die de tachtiger doet klinken verrassend modern en "heidens". Zo maakt hij een onderscheid tussen wat hij "binnengebouwelijke" kerken noemt en nieuwe kerken, zoals die in Viersel: " In deze oude brouwerij hebben we een kerk met het gras tussen je tenen en aarde onder de voeten. Een dergelijke openluchtkerk blijkt een enorme aantrekkingskracht te hebben. Maandelijks vinden hier meer doopsels, huwelijken en uitvaarten plaats dan in sommige parochies in een heel jaar. " Klinkt dat bekend? Heksen he

Dries is helemaal weg van de maan. Elke keer hij een hap neemt uit een boterham of een half keizersbroodje op heeft, toont hij mij steevast trots het resultaat: "Kijk, mama, een maan!". Kaat doet dan natuurlijk ook haar duit in het zakje en dan begint het opbod tussen die twee. Ik heb een keizersbroodje-maan! Ikke een keizersbroodje-met-hesp-maan! Ikke een keizersbroodje-met-hesp-maan tussen de sterren! Ik lach. Dat doet me denken aan die zeer aanstekelijke Mystery of the Waters chant van Leahmoin die ik zo moeilijk uit mijn hoofd kan bannen sinds we hem hebben gebruikt om PaGE2008 te openen. I am the beauty of the green earth The white moon among the stars And the mystery of the waters Ik vertel hen dat elke keer als we naar de maan kijken, we eigenlijk moeten denken aan die mooie mevrouwen die aan de ijskast plakken. Het godinnenalfabet dat ik heb gemaakt voor mijn toewijding hangt aan de ijskast en de kinderen vinden het geweldig om me elke keer opnieuw te vragen wi

een zucht is onzichtbaar net als de wind de nacht is onzichtbaar als de dag begint onzichtbaar zijn de dingen die ik kwijt ben die ik nooit meer vind maar met mijn ogen dicht zie ik alles wat mijn hoofd verzint Uit Jij bent de liefste van Hans & Monique Hagen, een klein gedichtenbundeltje voor kinderen. Visualisatie voor beginners? :-)

Sinds wij in ons nieuw huis getrokken zijn, slapen we op de eerste verdieping in de kamer die vroeger de living was. Bart zegt dat ik ons huis een kruipkot vind, maar dat is helemaal niet waar. Onze slaapkamer is een gigantische lichte ruimte met grote ramen, waar het heerlijk is om 's ochtends wakker te worden. Je hebt er een geweldig zicht op de boomkruinen van het Kielpark en de blauwe hemel. Jammer genoeg is dat 's avonds wat minder heerlijk. Vlak voor onze venster hangt een straatlamp. 's Nachts kunnen wij dus bij wijze van spreken de krant lezen in ons bed. Grrrrr ... We moeten dus dringend gordijnen hangen en dan is het uit met dat heerlijk zonnig wakker worden in het groen. Voorlopig zijn die er echter nog niet en zetten we gewoon elke avond de wasmand strategisch op de vensterbank. Zo wordt het helste schijnsel tegengehouden maar de schoonheid van de ochtend niet. Gisteren kwam daar nog de schoonheid van de nacht bij: we hadden een prachtig zicht op de volle

Hierbij een klein ritueeltje om jezelf op te laden met maanenergie. Je kan dit doen als je zelf extra energie nodig hebt voor de maand die gaat komen, maar ook om magisch werk te doen. Ga in de tuin staan. Als je geen tuin hebt, ga dan aan het open venster staan, waar je de volle maan kan zien. Trek een cirkel zoals je altijd doet. Adem diep in, sluit je ogen en open je chakra's. Hef je armen ten hemel en wijs met je athame (of je staf als je die liever gebruikt) naar de maan. Voor mij is mijn lijf (ik gebruik bewust dit woord in plaats van het neutrale woord "lichaam") mijn grootste focusmiddel, ik gebruik dus geen van beide en gebruik mijn hand in de plaats. Zeg luidop: Ik vraag u om uw kracht, Grote Moeder. Laat uw maneschijn mij verlichten en steunen. Visualiseer nu de energie van de maan die uit de maan naar beneden stroomt in je athame (of in mijn geval mijn hand). Voel hoe de energie van de maan je athame als het ware oplaadt. Als je athame opgeladen is, laat je je

Het is me de vlinderweek wel. Nochthans zien we ze niet veel meer, hier in de stad. Dat was wel anders toen ik nog in de groene rand rond Brussel woonde. Jammer vind ik dat want vlinders zorgen ervoor dat in elk van ons het soms langvergeten kind weer naar boven komt. Dit weekend was het de jaarlijkse tuinvlindertelling van Natuurpunt . We hebben precies één koolwitje gezien in onze kleine tuin. Eén. Deze week hebben we er anders al wel meer gezien. Het begon woensdag, met de film Fairytopia van Barbie op Ketnet. Die animatiefilm gaat over Elina, een bloemenelfje zonder vleugels, waar sommige andere elfjes soms wel eens op neerkijken. Ze woont in het land Fairytopia in een grote bloem in een magisch weiland. Fairytopia wordt geregeerd door de Tovenares, ook een soort van superbeschermelf, die echter gevangen wordt gehouden door haar zus, die vindt dat zij haar geboorterecht heeft afgepakt. Uiteraard lukt het de moedige Elina om de slechte zus te verslaan, waarna ze als beloning een pa

Ik weet het, het is belachelijk vroeg, maar nu we dankzij Eleniana pruimen bij de vleet hebben, is het misschien toch al eens tijd om na te denken over mijn cadeautjes voor kerstmis. Wij zijn thuis met zoveel dat we maar voor één persoon een cadeautje moeten kopen. Mijn broer heeft speciaal daarvoor een computerprogrammaatje geschreven dat iedereen automatisch linkt aan een ander gezinslid. Eigenlijk is het niet meer dan een gemoderniseerde versie van lotje trek waarbij je nooit per ongeluk jezelf kan trekken of je partner. Elk jaar krijgen wij dus een geautomatiseerd mailtje met een uniek paswoord waarmee we kunnen inloggen op de server om te checken voor wie we een geschenk moeten kopen. Dat zal de excentriciteitsindex van onze familie zijn die opspeelt zeker? :-) Naast dat obligate cadeau van vijfentwintig euro geef ik toch graag ook nog een persoonlijk cadeautje dat ik zelf maak. De zelfgemaakte koekjes waren niet echt een succes, maar de kruidenolie is iets waar mijn zus stiekem e

De pruimenoogst was goed dit jaar en dat zullen we geweten hebben. Er hangen er zoveel aan de bomen in haar vaders tuin dat de pruimenmoes, pruimentaart en andere pruimenbereidingen Eleniana al de strot uit kwamen. Vrijdag gaf ze me een indrukwekkend grote zak vol van de zoete vruchten mee, ter grootte van een goed gevuld hoofdkussen. Haar vader heeft al vele malen die hoeveelheid weggegooid en dat vond ik zonde. Aangezien we dit weekend Lammas vieren - het oogstfeest bij uitstek - en ik er niet bij kon zijn bij Eleneors Lammasfeestje, vond ik het wel gepast om samen met de kinderen pruimentaart te bakken. Het werd uiteindelijk een overheerlijke pruimenclafoutis (of iets dat daarop lijkt). Mijn vingers zien nog rood van het ontpitten. Kaat en Dries hielpen mee op hun manier: de helft van de pruimpjes eindigden in hun mond in plaats van in de schaal. Het zijn schatjes :-) Nodig voor een groot bakblik: 500g pruimen; 4 eieren; 125g zelfrijzende bloem; 125g rietsuiker (of kristalsuiker)

Vrijdag was het covenbijeenkomst bij Fjierra thuis. Moira had ons opgeroepen om vanalles mee te brengen om het tempeltje te versieren, maar de twee lampen - hazelaarstakken met kleine lampjes ertussen - die ik gerecupereerd had op het werk en die ik opzij had gelegd, was ik natuurlijk vergeten. Maar goed ook want het was zo'n mooie zomerse avond dat we gewoon buiten bleven zitten in de tuin. Nadat we de cirkel hadden getrokken, leidde Moira ons naar beneden, in een meditatie die ons moest helpen te ontdekken welke nu de divinatietechnieken waren die voor ons het beste zouden werken, althans op dit moment, en voor zover we dat uiteraard al niet wisten. Nu is divineren niet echt iets waar ik mij dagelijks mee bezig houd. Ik weet eigenlijk zelfs niet of ik daar wel in geloof, eerlijk gezegd. Maar goed, ik spoedde me dus naar beneden. Het is een hele weg en ik moet dus elke keer mijn best doen om daar te geraken, want de meeste meditaties starten al in de anderwereld als je geen begi