Webmaidens Grimoire

We zijn al een paar keer in Londen geweest maar de Tower hebben we nog nooit bezocht. Het gebouw is veel meer dan een toren. Het is een indrukwekkende burcht waar we zelfs in deze tijd nog van onder de indruk zijn. Iedereen wil daar de kroonjuwelen gaan bekijken maar als we zien hoe lang de queue is bedanken we daar feestelijk voor. Het is meer dan 30 graden en we hebben geen zin in een zonnesteek.  De Tower is behalve voor de kroonjuwelen vooral gekend als de gevangenis waarin belangrijke gevangenen opgesloten werden en soms geëxecuteerd, zoals Anna Boleyn, de tweede vrouw van Henry VIII. Ze kon geen kinderen krijgen en dus liet Henry haar onthoofden omdat ze zogezegd ontrouw was geweest. Niet dat iemand dat geloofde van de vrouw die nog op het schavot zei hoe een geweldig man haar echtgenoot was. In de Royal Armouries staat één van de harnassen van Henry. Hij was ongeveer even groot als ik en even breed :-). Die Royal Armouries met hun spectaculaire  paarden- en harnassenpar...

Vanavond vieren wij hier thuis Imbolc, met veel kaarsen en natuurlijk ook pannenkoeken. Want in Vlaanderen wordt het feest gevierd als Maria Lichtmis, en daar horen traditioneel pannenkoeken bij. Maria Lichtmis is maar één van de vele traditionele feesten die overal in de wereld rond deze tijd werden en worden gevierd, zoals Groundhog Day in Amerika, en ook al wortelen ze in verschillende tradities en religies, en is soms hun oorsprong wat troebel en soms zelfs helemaal vergeten, bijna allemaal gaan ze over de komst van de lente. Als wij Imbolc vieren, dan vieren we de terugkeer van het licht na de donkere maanden van de winter. Dat is wat mij betreft iets dat absoluut mag worden gevierd. Dat tekort aan zonlicht en warmte begint op de duur wel door te wegen. De winterblues, weet je wel? Dat moet in vroeger tijden nog veel erger geweest zijn, want leven met de seizoenen betekende in die dagen letterlijk leven in de zomer en doodgaan van kou en honger in de winter als je je niet goed had...

Net zoals we tijdens onze Keltisch geïnspitreerde Samhain-viering de Godin The Morrigan aanriepen, vroegen we ook aan een Keltische God om aanwezig te zijn bij ons ritueel. Dat was Donn, de Iers-Keltische god van de doden: Welkom, Grote Vader, Heer van de onderwereld, Donn, Cernunnos de Gehoornde, de Eerste Voorvader, de Fakkeldrager, de Bewaker van de Ketel van Overvloed, Ontvanger van de Doden, Schenker van Rust, Beschermheer van het Feest in het Land van de Doden.  Donn betekent “de donkere”, van het Proto-Keltische Dhuosnos. Hij wordt vereerd als de beschermer van de doden en de voorouderspirits van de Gaels - de Keltische bewoners van Ierland, Schotland en het eiland Man. Zij zagen Donn als hun voorouder en geloofden dat ze naar zijn verblijfplaats zouden gaan als ze stierven. Hij werd gezien als een wijze en machtige god die toezicht houdt op de zielen van de overledenen en ervoor zorgt dat ze veilig naar de Andere Wereld kunnen gaan. Hij brengt troost en geruststelling voor ...

Deze week vieren we Samhain en in ons ritueel willen we de Morrigan aanroepen. Amara Fay is een priesteres van deze Godin en aangezien zij één van de trekkers is van ons open Samhain jaarfeest, is het ook logisch dat we met Haar werken. Daar ging de Morrigan zelf zeker ook van uit :-) De Morrigan kan vele gedaantes aannemen, vaak die van een raaf of een kraai, maar ook van een mooie jonge vrouw of een griezelig oud wijf, een vogel, een wolf, een paling of een koe. Ze is een shapeshifter en kan zowel op het droge, in het water als in de lucht verschijnen, de drie aspecten van de wereld volgens de Kelten, en dat toont ook al meteen aan hoe machtig deze Godin is.  De Morrigan is eigenlijk niet één maar drie Godinnen: ook haar zussen Badb (Baev) en Macha (Ma’ka) en de Morrigu worden The Morrigan genoemd (en soms ook Nemain). De drie zussen Badb, Macha en Morrigu staan gezamenlijk bekend als de drie Morrigans.  Badb (Baev) betekent ‘Fighting Lady’ en zij is een Godin van de strijd,...

Zo goed als alles wat we weten over de Kelten is speculatie. Omdat ze een orale traditie hadden, vinden we enkel zeer sporadisch stukjes van hun cultuur, geschiedenis en spiritualiteit terug in fysieke bronnen zoals stenen inscripties. We kennen hen eigenlijk het best uit de gedichten en liederen die werden opgetekend door anderen, zoals de christelijke monniken die met hun scriptoria een belangrijke rol speelden in het optekenen van de vroegmiddeleeuwse geschiedenis, zij het geïnterpreteerd en opgefleurd (een beetje zoals de barden zelf waarschijnlijk moeten hebben gedaan :-)). Maar een aantal teksten werden ook opgetekend door barden zelf, zoals de Ierse bard Amergin Glúingel (of Amargin White-Knee). In de mythen en verhalen van de Kelten die wel werden opgetekend, kom je al eens een ketel tegen. Denk aan de magische ketel van Bran the Blessed of die van Cerridwen uit de Welshe Mabinogion of de ketel van overvloed van de Ierse Dagda. In al die verhalen zorgen die ketels voor transfor...

Ik ben net terug van een wandelingetje door de wijk, op zoek naar hulst en eik voor het Litha-ritueel van woensdag. Hulst groeit in overvloed in de tuin van de pastorij hier. En er staan ook eiken, maar in tegenstelling tot hun winterbroertjes zijn dat echte bomen en dus is het niet zo simpel om daar zonder ladder takken van te knippen. En zaailingetjes knippen krijg ik niet over mijn hart, al waren die door de hittegolf van de afgelopen weken bijna allemaal verdord … Gelukkig staan er ook eiken in het park. Eik en hulst zijn allebei verbonden met midwinter en midzomer, de twee liminale jaarfeesten. Het zijn de feesten die de grenzen tussen winter en zomer afbakenen, de twee oerseizoenen: vanaf midzomer worden de dagen weer korter en de nachten langer, en het omgekeerde geldt voor midwinter. Traditioneler dan hulst met zijn typische rode besjes vind je haast niet als winterse kerstdecoratie. Hij blijft altijd groen en staat voor de kracht van de natuur, zelfs in  tijden waarop het ...

Een vriend van mijn broer noemde mijn haar ooit in een ver verleden "net stro", iets waar ik toen erg beledigd over was. Nu, dertig jaar later, vat ik het op als een compliment want het is nog altijd dik en vol :-) En ook heel lang ondertussen. Sinds corona ben ik immers niet meer naar de kapper geweest. Ik ben niet zo'n held in het plannen van mijn leven en daar horen ook afspraken met de kapper bij. Ondertussen komt mijn haar dus al tot ergens halverwege mijn rug.  Elke avond ga ik slapen met een dikke vlecht - zoals de zusjes Bennet in Pride and Prejudice - en elke ochtend kam ik die weer netjes helemaal uit. Dat moet ook want anders zijn de knopen binnen de kortste keren niet meer te tellen. Sommigen noemen dat elfenhaar (elf-locks of fairy-locks) of heksenhaar (witch-locks) - al heb ik dat altijd natuurlijk, haha. Elfenhaar zijn knopen die 's nachts terwijl je slaapt op onverklaarbare wijze in je haar zouden verschijnen en waarvan wordt gezegd dat ze zijn veroorz...

We hebben al gezegd dat de Fege Find een soort van westers medicijnwiel is, met de oghamrunen op vier zijden rond het centrum. De oghamrunen zijn daar echter niet willekeurig gezet. In de Ierse mythen en legenden vinden we die vier zijden ook terug, als windrichtingen. De Kelten kenden twaalf winden of Airts die allemaal uit een ndere richting kwamen en elk hun specifieke invloed hadden op het land en haar bewoners, maar een paar van die Airts waren belangrijker of groter dan andere: de windrichtingen zoals we die nu ook nog gebruiken. Maar opgelet, de interpretatie die de meeste heksen tegenwoordig aan de vier windrichtingen geven komt niet overeen met de interpretatie van de oude Ieren! Het Noorden was de richting van gevecht, oorlog en vuur, met als symbool het zwaard en als dier de arend. Dit was de richting van krijgers en goden. Winden uit het noorden voorspelden strijd en conflict. Het Oosten was de richting van overvloed en voorspoed, met als symbolen rijkdom van gelijk welke a...

Mijn kleine stadstuin ziet er uit als een explosie van paars. Dat komt door de reukerwten die ik er een paar jaar geleden had gezaaid en die volgens het pakje nooit konden uitzaaien in onze contreien. Daarvoor was het hier veel te koud. Niet dus. Een hoek van de tuin wordt helemaal ingepalmd door salie die zich weelderig uitstrekt over een dikke vierkante meter en die dit jaar zelfs in bloei staat met prachtige paarse bloemetjes. Niets doet vermoeden dat de uit de kluiten gewassen plant het resultaat is van een armtierig resttakje uit de keuken dat zo goed als dood was. Niet dus. De bijvoet groeit enthousiast in een dikke bos rond het stammetje van mijn appelboompje. Het begon nochtans met één stengeltje, voorzichtig uitgetrokken van tussen de straatstenen tijdens een fietstochtje door de oude petroleumhaven in Hoboken. Het plantje liet heel de zomer zijn kopje hangen en verdween tijdens de winter gewoon. Bijvoet groeide overal graag behalve in mijn tuin, dacht ik. Niet dus. Elke d...

Ik sta in een oeroud bos. Het is donker maar ik kan genoeg zien in het maanlicht. Het is raar, maar ik zie mijn eigen achterkant. Het is alsof ik nét achter mezelf aanzweef. Voor me zie ik een stenen gebouw in het bos. Als ik dichterbij kom, zie ik dat het een soort van kerk of tempel is. Ik sta voor een grote dubbele houten deur. Als ik de kerk binnen stap, zie ik aan de andere kant van de ruimte een troon. Op de troon zit een vrouw. Ik herken haar van een vorige gelegenheid: het is Brigid. Ze stapt van de troon naar me toe en zet zich naast me neer, op de rand van het trapje dat naar rondomrond een vijver ligt met pikzwart water. Ze schept een beker vol met water uit het bassin en biedt me de beker aan. Het is een mooie ronde zilveren beker op voet, met een brede gouden band van fijn filigraansmeedwerk. Ik neem de beker aan en we drinken samen, alletwee naast elkaar op het trapje, terwijl we in het water kijken. Er wordt niks gezegd, maar ik voel me volledig op mijn gemak. Als ...