Webmaidens Grimoire

Een zomer zonder perziken of meloenen is als een café zonder bier. Toen wij vroeger met mijn grootouders naar mijn nonkel en tante in de Ardêche op vakantie trokken, gingen we als we terug naar huis vertrokken 's ochtends eerst langs bij een coopérative om een bakje meloenen en een bakje perziken in te doen. We vroegen de minst rijpe vruchten die ze in huis hadden. De bakjes kwamen bovenop de koffers in de koffer en tegen dat we terug in België waren, waren de vruchten meestal min of meer rijp. De smaak en de geur van zongerijpt fruit, recht van de boer, daar kan toch echt niks tegenop. Vorige week had ik per vergissing twee maal een bakje perziken gekocht. Nu gaat het fruit er hier wel vlotjes door, maar deze keer waren het wel heel erg veel perziken. Ik maakte er vanmiddag een lekkere cake van, gebaseerd op een recept voor abrikozencake dat ik in de juli 2009-editie van Delicious had zien staan. Toen ik het voor de eerste keer las, had de combinatie van zuiderse pitvruchten en a

Het circus is weer in de stad, deze keer onder de vorm van de jaarlijkse braderij in de Abdijstraat. Dat is een vaste afspraak voor mij. Elk jaar ga ik tijdens de braderij bij Parfumerie Lido een nieuwe 100ml fles Pleasures van Estée Lauder kopen, met een fikse braderijkorting, zodat ik weer voort kan tot de editie van volgend jaar. Mijn schoonouders praten vol weemoed over de hoogdagen van de braderij. Als je nu de straat één keer op en neer loopt, heb je het wel gehad met de kramen vol goedkope rommel en de blèrende muziek die op elke straathoek anders is maar zonder uitzondering even luid. De kinderen vinden het echter prachtig en genieten vooral van het eendjes vissen en de draaimolens. Ze kijken hun ogen uit naar het hoog opgestalde snoep in de snoepkramen en draaien met plezier aan het rad van fortuin van poelier Hermans ( "Ik ben géén slager, mijnheer! Meester in Wild en Gevogelte!" ). Plots schatert Dries het uit. Een vlinder fladdert langsheen de kramen en test elk f

Het is zomer en dat betekent garnalentijd op TV. Meestal loopt "Duizend zonnen en garnalen" zo ongeveer rond etenstijd, en dat betekent dat ik er slechts met een half oor naar luister. Deze keer werd mijn aandacht echter getrokken door een stukje over een gigantische boom in Limburg. In het programma zit een rubriekje "1000" en deze keer ging dat over een duizendjarige eik die in Lummen staat. Het was een prachtige en imposante boom, die waarschijnlijk al vele jaren duizend jaar oud is :-), al schatten kenners hem eerder tussen de zeshonderd en de achthonderd jaar oud. Op Midzomer hadden ze nog een groot feest gevierd aan de voet van de boom, in navolging van het eerste grote "boomenfeest" dat in 1915 werd georganiseerd. De schitterende boom blijkt al sinds mensenheugnis een favoriete plek van de plaatselijke bevolking, om af te spreken met je liefste bijvoorbeeld. Vroeger werd hij nochthans gebruikt om recht onder te spreken: in de zeventiende eeuw zo

Ik ben geen royalty fan, maar deze week heeft Koningin Fabiola mij toch aangenaam verrast. Nu kan je veel zeggen over Fabiola, maar niet dat ze geen gevoel voor humor heeft. Nadat ze doodsbedreigingen had gekregen van de ene of de andere freak die haar William Tell-gewijs zou doodschieten met een kruisboog indien ze niet inging op zijn eisen, haalde de kranige oude dame op het einde van het traditionele défilé voor de nationale feestdag doodleuk een appel uit haar handtas. Ze heeft wel pit, die Fabiola, waarschijnlijk meer dan de rest van de Saksen-Coburgs samen! Gelukkig was het een groene appel en geen rooie, las ik in De Standaard, anders had haar humoristische antwoord misschien iets hekserigs gehad, alsof ze Mathilde in een vergiftigd geschenk wou doen bijten. Die stereotiepen toch. :-)

De nieuwste Hary Potter film verpulverde alle records qua recette tijdens zijn openingsweekend. Bart en ik besloten dan ook om alle geldproblemen ten spijt de visakaart aan te spreken en twee ticketjes te boeken bij Metropolis. We hebben allebei de boeken gelezen, hij in het Engels en ik in de zeer goede Nederlandse vertaling, en hadden ook alle vorige filmen gezien. Gisteren zetten we de kinderen af bij de oma en trokken we vol verwachting naar de cinema. We doken eerst de vernieuwde shop in: die bevroren bananenstukjes in chocolade zijn heerlijk! Kinderfilms zijn die Harry Potter films eigenlijk al lang niet meer, daarvoor zijn ze te duister. Ik was nog altijd even weg van die donkere Sneep. Mannen met zwart haar hebben altijd een voetje voor gehad - ja, Bart valt wel degelijk in die categorie :-) - en de Britse ingetogenheid waarmee Alan Rickman de tragische Sneep neerzet weet ik meer dan te smaken. Ik herinner me nog toen de boeken van J.K. Rownling pas uitkwamen. Wat een revelatie

Blondie wist het al: Maria grijpt je naar je keel en laat niet meer los :-) Uiteraard heeft het niets met goden en godinnen te maken (nu ja, het is maar hoe je het bekijkt), maar het is een fijne song. Enjoy! She moves like she dont care. Smooth as silk, cool as air. Ooh, it makes you wanna cry. She doesnt know your name and your heart beats like a subway train. Ooh, it makes you wanna die. Ooh, dont you wanna take her? Wanna make her all your own? Maria. Youve gotta see her! Go insane and out of your mind. Medina. Ave maria. A million and one candlelights. Ive seen this thing before. In my best friend and the boy next door. Fool for love and fool of fire. Wont come in from the rain. Sees oceans running down the drain. Blue as ice and desire. Dont you wanna make her? Ooh, dont you wanna take her home? Maria. Youve gotta see her! Go insane and out of your mind. Regina. Ave maria. A million and one candlelights. Ooh, dont you wanna break her? Ooh, dont you wanna take her home? She walk

Gisteren zijn we naar Het Bos geweest. Dat is een zeer kindvriendelijke taverne in het midden van het Brabantse platteland in Merchtem, gelegen naast een klein bos. Vrienden van ons hielden er de babyborrel voor de geboorte van hun (eerste) kindje. Er was ongelooflijk veel volk en het was heel plezant om oude vrienden terug te zien, die we zo'n beetje uit het oog waren verloren sinds we bij mijn schoonouders waren ingetrokken. Het Bos bereik je via een wirwar van kleine straatjes en wegeltjes die dwars door de velden lopen, waar het graan en de mais stonden te rijpen. Het viel mij op dat op veel kruispunten in the middle of nowhere, midden in de velden, kapelletjes staan voor Onze Lieve Vrouw. Ik ben het eens gaan opzoeken en in Merchtem staan niet minder dan vijfenveertig kapelletjes . Vijfenveertig! Kapelletjes werden opgericht om bescherming af te roepen van Onze Lieve Vrouw (en als statussymbool want niet iedereen kon zich de bouw van een kapelletje permitteren). Aangezien he

Ontwikkel belangstelling voor mensen, dingen, literatuur, muziek ... De wereld is zo boordevol rijke schatten, prachtige zielen en interessante mensen. Vergeet jezelf. Henry Miller Volgens Albert Einstein zijn er slechts twee manieren om je leven te leven: doen alsof niets een wonder is en doen alsof alles een wonder is. Hij geloofde in de laatste manier en ik ook. Volgens Bart is dat iets dat ik van mijn vader heb geërfd. Zeggen dat mijn ouders een beetje excentriek zijn, is de waarheid geweld aandoen ... Papa is het prototype van de verstrooide professor: hij leeft in een stoffig bureau waar de stapels boeken overal om hem heen oprijzen als wankele wolkenkrabbers en leest de chaostheorie als bedlectuur. Maar dankzij hem hebben wij allemaal een liefde ontwikkeld voor de wereld om ons heen, hebben wij geleerd om telkens verder te kijken dan onze horizon. Bart zegt dat er van mijn broers en zussen en mijzelf gewoon een stuk af is, maar dat hij mij toch nog graag ziet :-) Die verwonderin

Gisteren waren we met de kinderen uitgenodigd bij mijn zus. Aangezien we net allebei een verbouwing (min of meer) achter de rug hebben, kwamen we haar "nieuwe" huis bewonderen. We houden duidelijk van dezelfde stijl, ook qua eten. Mijn zus is de Jamie van de familie: in een wip tovert ze de lekkerste maar poepsimpele gerechten op tafel, alsof het niets is. We zijn allebei gefascineerd door kookboeken en -tijdschriften. Dat is een erfenis van papa. Die koopt boeken zoals andere mensen de Humo kopen, ook kookboeken. Mama wordt daar horendol van want er is in geen verre verte genoeg boekenschapruimte in huis om ze allemaal netjes in een kast te kunnen zetten. En dan staan de kookboeken nog niet eens in de bibliotheek ... Bart zal het waarschijnlijk met passie ontkennen, maar bij mij is het (nog) niet zo ver. Al moet ik toegeven dat mijn kookboekencollectie groter is dan de boekenkast die de gemiddelde Vlaming in heel zijn leven bij elkaar sprokkelt. Hieronder vind je het receptj

Gisteravond zijn Kaat en Dries en ik nog een eindje gaan wandelen in het park. Ook al bevindt het Kielpark zich voor onze voordeur, toch doen we dat niet zo dikwijls. Meestal beperkt ons bezoek zich tot de speeltuin, maar nu had ik behoefte aan wat buitenlucht en dus gingen we met z'n drietjes een wandelingetje maken. Het Kielpark is niet zo groot, negen hektaren als ik me niet vergis, maar groot genoeg voor kinderbeentjes. We gingen op zoek naar een gelukssteen. De kinderen gaan meestal tussen zeven en acht naar bed. Een echt bedritueel hebben we niet maar wat wel een absolute must is, is het voorleesverhaal. Aangezien zelfs de kinderboekenkast respect oproept :-) is er aan keuze meestal geen gebrek en als er daarna nog wat tijd overschiet en mama niet te gestresseerd is, gaan we ook nog een eindje wandelen in ons hoofd. Daar ben ik mee begonnen toen we nog inwoonden bij mijn schoonouders: het bleek de perfecte methode om de kinderen op een leuke manier kalm te krijgen. Dries was

Brood. Als er één ding is dat symbool staat voor de oogst, dan is het onze dagelijkse boterham wel. Wij halen ons brood zo ongeveer om de twee dagen bij Bakker Bart in de Abdijstraat (Barts ouders en grootouders waren bakkers en dat vind ik dus best grappig :-)). Dat is dan wel een keten, maar het brood is er heel lekker en wij zijn dus enthousiaste klanten. :-) Blijkbaar zijn we daarmee in de minderheid want de mensen eten geen brood meer. Tenminste, dat lees ik in de krant vandaag . De gemiddelde Vlaming blijkt te weinig brood te eten en staat daar ook nauwelijks bij stil. Dat komt vooral omdat bijna de helft van de Vlamingen geen ontbijt meer eet en als ze dan al ontbijten, dan kiezen ze vooral voor cornflakes en aanverwanten. Nochthans zit brood boordevol complexe koolhydraten. Uit koolhydraten haalt de mens meer dan de helft van zijn energie. In ontbijtgranen zitten ook wel koolhydraten, maar dat zijn vooral suikers en dat zijn lege koolhydraten. De complexe koolhydraten die in

Vorige week ben ik mijn belastingbrief in de bus gaan steken bij de Federale Overheidsdienst Financiën op de Leien in Antwerpen. Ik was er vroeg bij dit jaar, de afgelopen jaren stak hij pas op 30 juni luttele minuten voor middernacht in de bus. Het was een drukte van jewelste, rijen en rijen en rijen mensen stonden aan te schuiven om nog vlug vlug hun brief te laten invullen. Overal stonden auto's geparkeerd en ik besloot meteen een blokje om te rijden om me wat verderop te gaan parkeren. Het mocht niet baten: tot ver op het Eilandje stond alles volgeparkeerd, legaal en illegaal. Half wanhopig reed ik nog eens langs de Leien. Voor mij en achter mij reden allemaal mensen die net als ik op zoek waren naar een plaatsje. De parkeerwachters keken gezapig toe, als katten die weten dat de muizen vandaag gewoon hun bek zouden binnenrennen. Toen viel mijn oog op een parkeerplaats, netjes in de rij van parkeerplaatsen vlak voor het gebouw. Het was alsof ze onzichtbaar was voor de auto's