It's a kind of magic
Ontwikkel belangstelling voor mensen, dingen, literatuur, muziek ... De wereld is zo boordevol rijke schatten, prachtige zielen en interessante mensen. Vergeet jezelf.
Henry Miller
Volgens Albert Einstein zijn er slechts twee manieren om je leven te leven: doen alsof niets een wonder is en doen alsof alles een wonder is. Hij geloofde in de laatste manier en ik ook. Volgens Bart is dat iets dat ik van mijn vader heb geërfd.
Zeggen dat mijn ouders een beetje excentriek zijn, is de waarheid geweld aandoen ... Papa is het prototype van de verstrooide professor: hij leeft in een stoffig bureau waar de stapels boeken overal om hem heen oprijzen als wankele wolkenkrabbers en leest de chaostheorie als bedlectuur. Maar dankzij hem hebben wij allemaal een liefde ontwikkeld voor de wereld om ons heen, hebben wij geleerd om telkens verder te kijken dan onze horizon. Bart zegt dat er van mijn broers en zussen en mijzelf gewoon een stuk af is, maar dat hij mij toch nog graag ziet :-)
Die verwondering over de kromming van een soeplepel of de manier waarop een hooiwagen onhandig het vensterglas probeert op te klimmen met zijn lange poten is waarschijnlijk ook de reden waarom mijn keuze voor het paganisme uiteindelijk een evidentie was. Wie afdwaalt van de rechte paden van het klassieke christendom komt in een ongekende wereld vol wonderen terecht. Paganisme gaat over bezieling, over het goddelijke zien in de wereld, de pracht van de schepping erkennen.
Ik heb het hier helemaal niet over een creationistische manier van naar de wereld kijken. Diezelfde verwondering waar ik het over heb is waarschijnlijk ook net datgene wat wetenschappers drijft. Beiden zijn in mijn opinie dan ook helemaal niet tegenstrijdig. Ik ben wel degelijk een kind van mijn (wetenschappelijke) tijd: overtuigd van de oerknal, de wet van de sterkste en de evolutietheorie van Darwin. Maar de gruwelijke, emotieloze wiskunde hierachter bezit tevens een enorme schoonheid: de natuur zit zo verdomd goed in elkaar, als ontelbare puzzelstukjes die precies goed op hun plaats zitten, de radertjes van een geweldig bouwwerk. Die magische schoonheid zien in alles om ons heen is waar het volgens mij om draait.
Ik herinner me een vakantie in Alboussière in de Ardèche. Mijn oom en tante woonden daar met hun kinderen en we gingen er vaak met onze grootouders naartoe in de zomer. Toen ik een jaar of dertien was, hield ik ervan om te verdwalen op de berg waar zij woonden (zie Mother Nature, I presume?). Dat was de eerste keer dat ik dat gevoel van absolute schoonheid en mijn deel daarvan ervoer. Die eenheid, dat evenwicht tussen boven en beneden is waar we naar moeten streven in ons leven. Hoe je dat doet maakt eigenlijk niet zo veel uit: wetenschap, religie, kunst, sex, ... het gaat hem om het streven zelf, het leven alsof elke dag de laatste kan zijn.
Ik heb nog veel werk voor de boeg :-)
Henry Miller
Volgens Albert Einstein zijn er slechts twee manieren om je leven te leven: doen alsof niets een wonder is en doen alsof alles een wonder is. Hij geloofde in de laatste manier en ik ook. Volgens Bart is dat iets dat ik van mijn vader heb geërfd.
Zeggen dat mijn ouders een beetje excentriek zijn, is de waarheid geweld aandoen ... Papa is het prototype van de verstrooide professor: hij leeft in een stoffig bureau waar de stapels boeken overal om hem heen oprijzen als wankele wolkenkrabbers en leest de chaostheorie als bedlectuur. Maar dankzij hem hebben wij allemaal een liefde ontwikkeld voor de wereld om ons heen, hebben wij geleerd om telkens verder te kijken dan onze horizon. Bart zegt dat er van mijn broers en zussen en mijzelf gewoon een stuk af is, maar dat hij mij toch nog graag ziet :-)
Die verwondering over de kromming van een soeplepel of de manier waarop een hooiwagen onhandig het vensterglas probeert op te klimmen met zijn lange poten is waarschijnlijk ook de reden waarom mijn keuze voor het paganisme uiteindelijk een evidentie was. Wie afdwaalt van de rechte paden van het klassieke christendom komt in een ongekende wereld vol wonderen terecht. Paganisme gaat over bezieling, over het goddelijke zien in de wereld, de pracht van de schepping erkennen.
Ik heb het hier helemaal niet over een creationistische manier van naar de wereld kijken. Diezelfde verwondering waar ik het over heb is waarschijnlijk ook net datgene wat wetenschappers drijft. Beiden zijn in mijn opinie dan ook helemaal niet tegenstrijdig. Ik ben wel degelijk een kind van mijn (wetenschappelijke) tijd: overtuigd van de oerknal, de wet van de sterkste en de evolutietheorie van Darwin. Maar de gruwelijke, emotieloze wiskunde hierachter bezit tevens een enorme schoonheid: de natuur zit zo verdomd goed in elkaar, als ontelbare puzzelstukjes die precies goed op hun plaats zitten, de radertjes van een geweldig bouwwerk. Die magische schoonheid zien in alles om ons heen is waar het volgens mij om draait.
Ik herinner me een vakantie in Alboussière in de Ardèche. Mijn oom en tante woonden daar met hun kinderen en we gingen er vaak met onze grootouders naartoe in de zomer. Toen ik een jaar of dertien was, hield ik ervan om te verdwalen op de berg waar zij woonden (zie Mother Nature, I presume?). Dat was de eerste keer dat ik dat gevoel van absolute schoonheid en mijn deel daarvan ervoer. Die eenheid, dat evenwicht tussen boven en beneden is waar we naar moeten streven in ons leven. Hoe je dat doet maakt eigenlijk niet zo veel uit: wetenschap, religie, kunst, sex, ... het gaat hem om het streven zelf, het leven alsof elke dag de laatste kan zijn.
Ik heb nog veel werk voor de boeg :-)
Reacties