Danku Désirée
Vorige week ben ik mijn belastingbrief in de bus gaan steken bij de Federale Overheidsdienst Financiën op de Leien in Antwerpen. Ik was er vroeg bij dit jaar, de afgelopen jaren stak hij pas op 30 juni luttele minuten voor middernacht in de bus.
Het was een drukte van jewelste, rijen en rijen en rijen mensen stonden aan te schuiven om nog vlug vlug hun brief te laten invullen. Overal stonden auto's geparkeerd en ik besloot meteen een blokje om te rijden om me wat verderop te gaan parkeren. Het mocht niet baten: tot ver op het Eilandje stond alles volgeparkeerd, legaal en illegaal. Half wanhopig reed ik nog eens langs de Leien. Voor mij en achter mij reden allemaal mensen die net als ik op zoek waren naar een plaatsje. De parkeerwachters keken gezapig toe, als katten die weten dat de muizen vandaag gewoon hun bek zouden binnenrennen.
Toen viel mijn oog op een parkeerplaats, netjes in de rij van parkeerplaatsen vlak voor het gebouw. Het was alsof ze onzichtbaar was voor de auto's die voor mij reden, om de ene of de andere reden bleef ze gewoon vrij, alsof het speciaal zo bedoeld was. Dertig seconden later was ik alweer weg, Désirée dankend dat ze me alweer ter hulp was gekomen.
Désirée is mijn beschermengel. Vele jaren geleden, ergens in de jaren negentig, waagden we ons zoals zovele jongeren lacherig aan een rondje geesten oproepen. We legden kaartjes met letters en cijfers neer in een cirkel, zetten daar een glas ondersteboven in met onze vingers erop en riepen dramatisch op aan eenieder die zin had om ons een bezoekje te brengen. Zo gaat dat als je nergens van weet. Tot onze grote verbazing kwam er ook nog iemand door ook. Zijn naam was Georges en volgens hem was hij de beschermengel van mijn zus.
Georges vond het duidelijk heerlijk om met ons te kunnen babbelen en hij had gevoel voor humor. Ik herinner me een sessie 's avonds bij ons thuis. Ontbijt en luch plachten wel eens te worden overgeslagen in onze familie, afhankelijk van ieders zin, maar het avondeten was heilig. Heel de familie verzamelde zich elke avond rond de grote eettafel en mama kookte steevast in industriële hoeveelheden. Er werd gelachen en gepraat en die avond kwam ook op de ene of de andere manier het nieuwe energiedrankje Redbull ter sprake - het is inderdaad eeeeuwen geleden :-).
We hadden die avond met de buurjongens afgesproken om nog eens geesten op te roepen, volgens het beproefde concept. Het eerste dat er als boodschap door kwam was "Redbull geeft je vleugels, hahahahahaha". Georges was een grapjas.
Georges vertelde ons dat hij een beschermengel was en dat we er allemaal eentje hebben. Hij kwam het sterkste door van hen allemaal omdat mijn zus het krachtigst was, zei hij, maar we konden via hem met eender wie van hen praten. Mijn beschermengel heette Désirée. Ik heb me vaak afgevraagd waar die naam vandaan kwam, want Georges had ons al verteld dat de naam die zij ons gaven slechts een manier was om het voor ons gemakkelijker te maken om met hen te communiceren. Idem dito voor hun geslacht, want mijn beschermengel was een vrouw. Hoe raar het ook mag zijn, ik ben alle namen van alle beschermengelen vergeten behalve die van mij, en Georges natuurlijk.
Nog volgens Georges waren er verschillende cirkels of niveau's van engelen of geesten of hoe je het moet noemen. Tot niveau drie konden ze kwaadaardig zijn, wraakzuchtig, ronduit eng. Hoger dan dat was die bagage al weggewerkt. Ik weet niet of het kwam omdat ik dat zo graag wilde horen maar mijn grootmoeder, die geweldige grootmoeder van mij, was geen beschermengel volgens hem, zij had een veel hoger niveau ... Mijn grootvader langs moeders kant was dan weer de beschermengeest geworden van ons nieuw geboren neefje Max, wat mij dan weer een brug te ver leek om het echt te geloven. Tijdens dit gesprek werden we onderbroken door de letters QI8, die telkens werden herhaald. Georges vertelde ons daarop dat hij niet meer verder met ons mocht praten over dit onderwerp, opdracht van hogerhand.
Die sessies waren zelfs zo bijzonder dat ik er Frank bijhaalde. Met hem had ik dat voor het eerst gedaan, bij hem thuis, met vrienden. Ik herinner me bijzonder weinig van die sessie toen, Frank denkt zelfs dat ik dat om de ene of de andere reden heb verdrongen. Hij kwam een paar keren meedoen en was zelf ook onder de indruk. Volgens hem was QI een term uit het leger waarmee het niveau van geheimhouding werd bedoeld. Of het waar is weet ik niet, maar op dat moment klonk het heel aannemelijk.
De pret stopte toen we tijdens een sessie in gesprek raakten met een zekere Ann. Het liep veel stroever dan Georges, ze gaf slechts korte norse antwoorden en had geen gevoel voor humor. Plots ging het gesprek over in een hoop ruis, waarop iets begon af te tellen: 10, 9, 8, 7, .... enzoverder. Dat stopte bruusk, waarop we eventjes niets meer door kregen. Toen was Georges er weer. Volgens hem moesten we voorzichtiger zijn en niet zomaar gelijk wat oproepen. Ik kon hem bijna horen zuchten. Had hij ons niet verteld over de kwaadaardigheid van sommige entiteiten? Hij had "het" gelukkig samen met alle andere beschermgeesten kunnen afwentelen, maar helemaal stoppen konden zij het niet, enkel verzachten. Wat dan? "Ziekte, pest, cholera, dood," volgde het antwoord. Het was de laatste keer dat ik ooit geesten heb opgeroepen en ik huiver nog steeds bij de gedachte.
Ik kan me ook niet van de hardnekkige indruk ontdoen dat wat mij is overkomen bij de geboorte van mijn eerste kind - een verwikkeling waar de artsen nog steeds geen enkele verklaring voor hebben en die bijna het leven van zowel mijn dochtertje als van mijzelf heeft gekost - hiermee te maken heeft. Het feit dat mijn zus dit ook heeft meegemaakt, een even groot raadsel voor de artsen, sterkt me in die overtuiging. Mijn dochtertje heeft het gehaald, en ik weet heel goed dat er aan de andere kant van het leven verschillende "mensen" heel erg hun best voor haar hebben gedaan. Ik ben Désirée oneindig veel dank verschuldigd ...
Het was een drukte van jewelste, rijen en rijen en rijen mensen stonden aan te schuiven om nog vlug vlug hun brief te laten invullen. Overal stonden auto's geparkeerd en ik besloot meteen een blokje om te rijden om me wat verderop te gaan parkeren. Het mocht niet baten: tot ver op het Eilandje stond alles volgeparkeerd, legaal en illegaal. Half wanhopig reed ik nog eens langs de Leien. Voor mij en achter mij reden allemaal mensen die net als ik op zoek waren naar een plaatsje. De parkeerwachters keken gezapig toe, als katten die weten dat de muizen vandaag gewoon hun bek zouden binnenrennen.
Toen viel mijn oog op een parkeerplaats, netjes in de rij van parkeerplaatsen vlak voor het gebouw. Het was alsof ze onzichtbaar was voor de auto's die voor mij reden, om de ene of de andere reden bleef ze gewoon vrij, alsof het speciaal zo bedoeld was. Dertig seconden later was ik alweer weg, Désirée dankend dat ze me alweer ter hulp was gekomen.
Désirée is mijn beschermengel. Vele jaren geleden, ergens in de jaren negentig, waagden we ons zoals zovele jongeren lacherig aan een rondje geesten oproepen. We legden kaartjes met letters en cijfers neer in een cirkel, zetten daar een glas ondersteboven in met onze vingers erop en riepen dramatisch op aan eenieder die zin had om ons een bezoekje te brengen. Zo gaat dat als je nergens van weet. Tot onze grote verbazing kwam er ook nog iemand door ook. Zijn naam was Georges en volgens hem was hij de beschermengel van mijn zus.
Georges vond het duidelijk heerlijk om met ons te kunnen babbelen en hij had gevoel voor humor. Ik herinner me een sessie 's avonds bij ons thuis. Ontbijt en luch plachten wel eens te worden overgeslagen in onze familie, afhankelijk van ieders zin, maar het avondeten was heilig. Heel de familie verzamelde zich elke avond rond de grote eettafel en mama kookte steevast in industriële hoeveelheden. Er werd gelachen en gepraat en die avond kwam ook op de ene of de andere manier het nieuwe energiedrankje Redbull ter sprake - het is inderdaad eeeeuwen geleden :-).
We hadden die avond met de buurjongens afgesproken om nog eens geesten op te roepen, volgens het beproefde concept. Het eerste dat er als boodschap door kwam was "Redbull geeft je vleugels, hahahahahaha". Georges was een grapjas.
Georges vertelde ons dat hij een beschermengel was en dat we er allemaal eentje hebben. Hij kwam het sterkste door van hen allemaal omdat mijn zus het krachtigst was, zei hij, maar we konden via hem met eender wie van hen praten. Mijn beschermengel heette Désirée. Ik heb me vaak afgevraagd waar die naam vandaan kwam, want Georges had ons al verteld dat de naam die zij ons gaven slechts een manier was om het voor ons gemakkelijker te maken om met hen te communiceren. Idem dito voor hun geslacht, want mijn beschermengel was een vrouw. Hoe raar het ook mag zijn, ik ben alle namen van alle beschermengelen vergeten behalve die van mij, en Georges natuurlijk.
Nog volgens Georges waren er verschillende cirkels of niveau's van engelen of geesten of hoe je het moet noemen. Tot niveau drie konden ze kwaadaardig zijn, wraakzuchtig, ronduit eng. Hoger dan dat was die bagage al weggewerkt. Ik weet niet of het kwam omdat ik dat zo graag wilde horen maar mijn grootmoeder, die geweldige grootmoeder van mij, was geen beschermengel volgens hem, zij had een veel hoger niveau ... Mijn grootvader langs moeders kant was dan weer de beschermengeest geworden van ons nieuw geboren neefje Max, wat mij dan weer een brug te ver leek om het echt te geloven. Tijdens dit gesprek werden we onderbroken door de letters QI8, die telkens werden herhaald. Georges vertelde ons daarop dat hij niet meer verder met ons mocht praten over dit onderwerp, opdracht van hogerhand.
Die sessies waren zelfs zo bijzonder dat ik er Frank bijhaalde. Met hem had ik dat voor het eerst gedaan, bij hem thuis, met vrienden. Ik herinner me bijzonder weinig van die sessie toen, Frank denkt zelfs dat ik dat om de ene of de andere reden heb verdrongen. Hij kwam een paar keren meedoen en was zelf ook onder de indruk. Volgens hem was QI een term uit het leger waarmee het niveau van geheimhouding werd bedoeld. Of het waar is weet ik niet, maar op dat moment klonk het heel aannemelijk.
De pret stopte toen we tijdens een sessie in gesprek raakten met een zekere Ann. Het liep veel stroever dan Georges, ze gaf slechts korte norse antwoorden en had geen gevoel voor humor. Plots ging het gesprek over in een hoop ruis, waarop iets begon af te tellen: 10, 9, 8, 7, .... enzoverder. Dat stopte bruusk, waarop we eventjes niets meer door kregen. Toen was Georges er weer. Volgens hem moesten we voorzichtiger zijn en niet zomaar gelijk wat oproepen. Ik kon hem bijna horen zuchten. Had hij ons niet verteld over de kwaadaardigheid van sommige entiteiten? Hij had "het" gelukkig samen met alle andere beschermgeesten kunnen afwentelen, maar helemaal stoppen konden zij het niet, enkel verzachten. Wat dan? "Ziekte, pest, cholera, dood," volgde het antwoord. Het was de laatste keer dat ik ooit geesten heb opgeroepen en ik huiver nog steeds bij de gedachte.
Ik kan me ook niet van de hardnekkige indruk ontdoen dat wat mij is overkomen bij de geboorte van mijn eerste kind - een verwikkeling waar de artsen nog steeds geen enkele verklaring voor hebben en die bijna het leven van zowel mijn dochtertje als van mijzelf heeft gekost - hiermee te maken heeft. Het feit dat mijn zus dit ook heeft meegemaakt, een even groot raadsel voor de artsen, sterkt me in die overtuiging. Mijn dochtertje heeft het gehaald, en ik weet heel goed dat er aan de andere kant van het leven verschillende "mensen" heel erg hun best voor haar hebben gedaan. Ik ben Désirée oneindig veel dank verschuldigd ...
Reacties