Webmaidens Grimoire

Toen we een paar jaar geleden thanksgiving wilden vieren samen met onze Amerikaanse artiesten, bleek het onmogelijk om pecannoten te vinden voor een pecan pie. Ondertussen is dat gelukkig veranderd. Sinds de pecanbroodjes zoveel succes hebben bij de bakker, kan je ze zelfs in de supermarkt vinden. Pecannoten zijn typisch Amerikaans, net zoals okkernoten bij ons klimaat horen. Als wij vinden dat noten bij de herfst passen, dan vinden Amerikanen dat van pecannoten. Bij een feest als Thanksgiving, dat uiteindelijk ook maar een versie is van een typisch herfstfeest waarbij de hogere machte worden bedankt voor de afgelopen goede oogst, mogen pecannoten dus niet ontbreken. Meestal is dat onder de vorm van een traditionele pecan pie, waar elke Amerikaanse huisvrouw wel een eigen versie van heeft. Goed voor de lijn zijn de zoetige noten niet: ze bevatten tot 75% vet. Je wil niet weten hoeveel calorieën er in een stuk pecan pie zitten :-) De noten zitten ook tjokvol zink, magnesium, fosfor

In het voorchristelijke Scandinavië werden ergens tussen mid oktober en mid november de Veturnaetur gehouden, de Winternachten, twee dagen die het begin van de winter inluidden. Het was tijd om het vee van de weiden naar binnen te halen voor de winter. Omdat er niet genoeg voedsel voorhanden was om alle dieren de winter door te voeden, werd het vee waarmee in het komende voorjaar niet gekweekt kon worden geslacht en het vlees ingemaakt voor de winter. Omdat er op dat moment zoveel vlees voorhanden was, werd een groot offerfeest georganiseerd voor de goden, elfen en voorouders. In die tijd was offeren heel gewoon. We mogen niet vergeten dat de maatschappij in die tijd agrarisch was, ook die van de vikingen, en dat het overleven van de stam stond of viel met het binnenhalen van een goede oogst. Dieren, voedsel en zelfs mensen werden geofferd om de gunst van de goden af te smeken en bij het begin van de winter werd er geofferd om een goed volgend seizoen te verzekeren. Het slachten va

Winter is here.  Het zijn duistere dagen en dan bedoel ik niet dat de dagen beginnen korten. Sinds de aanslag in Parijs twee weekends geleden en het hoogste dreigingsniveau in Brussel dat maar blijft duren, lijkt het alsof we allemaal diep weggekropen zijn en niet meer durven ademhalen. Het lijkt alsof de natuur meedoet want de temperatuur is meteen ook tien graden gezakt en de eerste sneeuwvlokken zijn gevallen.  Iedereen blijft binnen, houdt zijn adem in en wacht bang af. Maar binnen brandt het vuur. En we houden ons niet in. Samen met de kinderen dansten we gisteren de avond in in plaats van het gebruikelijke half uurtje lezen. We dansten en lachten en sprongen en headbangden er op los met Nirvana, Muse, Tears for Fears. Muse wist het al: they will not control us! Smells like teen spirit (Nirvana) Imagine (John Lennon) De eerste sneeuw (Jan De Wilde) Welcome to the black parade (My Chemical Romance) Uprising (Muse) The age of understatement (Last Shadow Pu

Als er één ding typisch is voor de herfst, dan zijn het wel kastanjes. Dries heeft er al een zak vol van "gespaard". Ze houden een wedstrijdje om het meest nootjes sparen, inclusief kastanjes. Die vind je in onze contreien letterlijk voor het oprapen. Er bestaan twee soorten kastanjes: tamme kastanjes en wilde kastanjes (of paardenkastanjes). Alleen de tamme kastanje kan je opeten. Je herkent hem aan zijn stekelige jasje en aan zijn puntje met witte haartjes. Wilde kastanjes laat je best liggen: ze zijn giftig voor mensen. Gelukkig lijkt hij niet echt op zijn tamme broertje: hij zit in een dikke bolster en is helemaal rond. Kastanjes zijn op hun best in oktober en november. Als je geen tijd hebt voor een verkwikkende boswandeling, dan volstaat in die maanden meestal een wandeling naar de groente- en fruitrayon van je supermarkt. Als je na je wandeling met een zak vol kastanjes thuis komt, bewaar ze dan op een koele en droge plek. Ze blijven een week goed. Tijd genoeg dus

Vanavond wilde Elenor met ons werken rond de donkere maan, de periode die voor heksen bekend staat als de tijd waarin dingen groeien en rijpen om uiteindelijk tot bloei te komen als de maan weer helder aan de hemel verschijnt. Zo’n beetje als de winter die in aantocht is en die een periode is waarin we ons met z’n allen verschansen in onze warme huizen, en chocomelk gaan drinken aan de open haard :-). Wat we met dit ritueel in onszelf wilden doen groeien was wilskracht en doorzettingsvermogen, de energie om door te gaan en door te blijven gaan, iets dat wonderwel past bij de sfeer van de laatste dagen na de aanslagen in Parijs: keep calm and carry on. Blijven doorgaan, ook al is het niet gemakkelijk. We hadden ook elk een voorwerp meegebracht dat symbool kon staan voor die wilskracht en doorzettingsvermogen, en dat we in onze zak zouden kunnen dragen om het vast te pakken als we naar adem moesten happen en onszelf vooruit moesten duwen. Verelna had toepasselijk een champagnekurk

De Disir – enkelvoud Dis – zijn vrouwelijke beschermgeesten of spirithelpers van een specifieke persoon, groep of plaats. Het zijn de spirits zijn van vrouwelijke voorouders die in de Germaanse wereld de traditionele beschermers waren van de familielijn. Zowel de alfar (spirits van mannelijke familieleden) als de dísir (vrouwelijke spirits) werden geëerd maar het waren toch de disir naar wie men keek als het over het lot van hun afstammelingen ging. Soms worden de Disir voorgesteld als oorlogszuchtig en soms als beschermend en ondersteunend, net als de Walkuren of Valkyries. Die vrouwelijke spirithelpers van Odin kozen niet alleen de mensen uit die zouden sterven op het slagveld maar gebruikten ook magie om uitverkoren helden te beschermen. De Walkuren worden in sommige geschriften ook wel Herjans dísir genoemd, Odins Disir. Een specifieke vorm van Disir zijn de fylgjur, vrouwelijke spirithelpers die in hun diervorm bij je blijven tot in de dood en samen met hun beschermeling sterv

De gekendste rituelen in de noordse traditie zijn een blot en een sumbel. Een blot betekent simpelweg een offer voor de goden. Je herkent waarschijnlijk wel het woord “bloed” in de naam “blot” en dat betekent het ook letterlijk. In langvervlogen tijden werd een dier aan de goden toegewijd en vervolgens geslacht en feestelijk samen met vrienden, familie en de goden opgegeten. Belangrijke notie hierbij is dat mensen in de noordse traditie de goden niet gewoon maar vereren maar geloven dat ze aan hen verwant zijn, zowel fysiek als spiritueel. Mensen zijn begiftigd met “Ond”  of de gave van extase, iets dat specifiek eigen is aan de goden. Die kracht is wat mensen anders maakt dan andere wezens op aarde en het is wat ons verbindt met de goden. We horen bij hun stam, hun familie. In tegenstelling tot wat sommigen denken gaat het bij het offeren in de noordse traditie niet om het omkopen van de goden opdat er ons niets zou overkomen en ook niet om het verkrijgen van kracht door het doden

The peace of wild things When despair for the world grows in me and I wake in the night at the least sound in fear of what my life and my children’s lives may be, I go and lie down where the wood drake rests in his beauty on the water, and the great heron feeds. I come into the peace of wild things who do not tax their lives with forethought of grief. I come into the presence of still water. And I feel above me the day-blind stars waiting with their light. For a time I rest in the grace of the world, and am free. Wendell Berry http://www.wendellberrybooks.com/

Frigg is waarschijnlijk de meest onderschatte godin aller tijden. Elke moderne heks kent Freya, de noordse godin van de liefde, en plaatst haar waarschijnlijk (in plaats van haar tweelingbroer Freyr) naast Odin en Thor om samen een soort van heilige drievuldigheid te vormen. Daarbij gaan ze volledig voorbij aan Frigg, de vrouw van Odin, die voor velen onder ons niet meer is dan dat. Ach, hoe vergissen ze zich! "Frigga" (Sam Flegal) Waar Freya een godin is die zich niet persé houdt aan het traditionele rollenpatroon, is Frigg een godin die haar macht en onafhankelijkheid net gebruikt binnen het kader van haar rol als vrouw des huizes. En macht had ze, laat je niet misleiden. Zo zou ze de toekomst kunnen zien, maar vertelt ze die niet zomaar direct. Dat is ook hoe ze haar macht uitoefent (en die is groot): indirect maar met absolute zekerheid. In veel culturen, waaronder ook de noordse, werden huwelijken gearrangeerd. Niet dat er niet werd getrouwd uit liefde, maar veela

Sous l'arbre. Zodra ik de term hoorde vallen op het avondjournaal was mijn interesse gewekt. Nochthans had het niks met bomen te maken. Of toch niet meer. Heel het land staat op zijn kop omdat minister van justitie Koen Geens bezig is met de uitvoering van zijn zogenaamde potpourri-plan om justitie weer bij de tijd te brengen. Eén van de dingen die in dat plan staat, is de sluiting van rechtbanken in districten waar er zowiezo al eentje is. Daar kwam een storm van protest tegen van de magistratuur en van de rechters, maar geen nood, zo wist de minister te verzekeren, er zou nog altijd sous l’arbre rechtgesproken worden. Sous l’arbre is inderdaad een officiële term en betekent dat een rechter rechtspreekt buiten een daarvoor speciaal uitgeruste plek, zoals een rechtbank. In dit geval zou de vrederechter zitting hebben in een parochiezaal of iets dergelijks, zoals ook de notarissen doen voor openbare verkopen. Ik moest er bijna mee lachen, want ook al lijkt het mij een prima plan,