Een kruisje voor het slapen gaan
Wees gegroet Maria, vol van genade, de Heer zij met u. Kaat kijkt me tijdens de familieviering met grote ogen vol ontzag aan. Het gebedje komt na dertig jaar nog altijd vloeiend over mijn lippen, alsof ik het zonet nog heb opgezegd samen met mijn oma. Ik word een beetje week vanbinnen. Nu Dries zijn plechtige communie doet, zetten we al eens een voet in een kerk, al dan niet schoorvoetend en met tegenzin. Toen ik zelf klein was, was dat de gewoonste zaak van de wereld. Niet dat mijn ouders erg kerkelijk waren. Behalve voor kerstmis, pasen en af en toe een trouwfeest of een begrafenis stond kerkgang niet erg hoog op het prioriteitenlijstje. Mijn grootouders waren wel kerkelijk. Elk weekend dat we bij hen logeerden – en dat waren vele, vele weekends – gingen wij netjes zaterdagavond of zondagochtend mee naar de mis. Elke avond kwam mijn oma ons onderstoppen. Ze kwam op bed zitten en we baden samen een weesgegroetje. Duizenden keren moet ik het samen met haar hebben opgezegd, waarna z