Webmaidens Grimoire

 Omdat we ondertussen al tien maanden niet mogen samenkomen en ook covenbijeenkomsten en jaarfeesten niet fysiek mogen, organiseren we voor Yule een klein Ritual Apart Together-ritueeltje dat we elk apart kunnen doen.  Yule gaat om de terugkeer van het licht in de wereld. Dat is letterlijk, met de terugkeer van de zon, maar in coronatijden kan je dat ook figuurlijk nemen.  Daarom een klein ritueeltje, niet te serieus of te hoogdravig, maar klein en plezierig met een vleugje humor en vooral veel positieve vibes.  YULE RAT   Nodig voor dit ritueeltje:  een kaars (en lucifers, vergeet de lucifers niet :-))  1 vel papier  Balpen (of kleurpotloden, stiften, whatever als je je wil uitleven)  Maak een happertje (zie instructies: https://www.youtube.com/watch?v=Hh6Dup06kfs ).  Schrijf op de binnenflapjes 8 cijfers of symbolen (die dienen om uit te kunnen kiezen). Ik gebruikte hier zelf de 8 eerste runen van de oude Futhark voor, de Aett van Freya. Teken of schrijf onder de flapjes 8 positieve

De winter is een periode waar ik moeite mee heb. Het ligt volgens mij aan de kleur van het licht, of gewoonweg het ontbreken van licht. Vroeg opstaan is al niet mijn ding, laat staan opstaan in het donker! In dat donker hangt een soort van zwaarte, alsof alles stil staat en aan het wachten is op wat gaat komen, en in zekere zin is dat natuurlijk ook zo. Als je het bekijkt vanuit de cyclus van planten en oogsten, dan is het nu inderdaad wachten tot de zaden kiemen voor de volgende oogst en ondertussen teren op wat nog overschiet van de vorige.  De winter - en midwinter in het bijzonder - is dus een overgangsperiode, waarin we op de schraag zitten tussen twee oogsten. Het is de periode waarin we zelf ook stil zitten, de tijd hebben om te mijmeren, terug te blikken naar het afgelopen jaar en daar lessen uit te trekken, en vooruit te kijken naar het volgende, blij dat we lekker warm en comfortabel binnen zitten, beschermd tegen de koude en de schone maar verraderlijke grillen van de winter

Sinds deze namiddag staat de kerstboom weer uitbundig opgetuigd in de living. Elk jaar maken we daar samen met de kinderen werk van. De boom en de bakken met versieringen worden uit de kelder gehaald en dan kiezen we voor de kleuren waar we dat jaar voor gaan. Het is een echte boom sinds we katten hebben die zo'n extra klimpaal heel interessant vinden, en stiekem vind ik dat niet erg omdat de naalden zo'n pest zijn als je gewend bent om op blote voeten door het huis te banjeren.  Ondertussen hebben we versiering voor wel vier bomen, maar elk jaar is er wel iets in de uitverkoop dat zo mooi is dat ik er niet aan kan weerstaan: de rode draakjes van vorig jaar, de witte hertjes van het jaar daarvoor, de glazen sneeuwmannetjes van nog een jaartje eerder en zo kan ik jaren teruggaan. Ik weet nu al dat ik me zal moeten inhouden in januari, nu de winkels door de lange lockdown nog vol hangen met broze kerstspulletjes. Het mooie aan de kerstboom is voor mij niet dat die een heidense ac

Het is donker. Aan weerskanten van het pad steekt het donkere silhouet van de besneeuwde dennen af tegen de nachtelijke hemel. Die is diep donkerblauw en bezaaid met sterren. Het is winter en het is koud. Ik kan de wolkjes zien die ik uitblaas.  Ik loop op een pad, onderweg om kennis te maken met de spirit van het element aarde en hem om zegeningen te vragen. Kaat en ik hebben net een vraag op een papiertje gezet en die tijdens het ritueel van Elenor in een appel gestoken, op de plek waar de zaadjes zitten, en die gaat achteraf de aarde in, zodat onze wensen kunnen ontkiemen.  In de verte zie ik iemand aankomen. Het is donker, dus ik kan niet goed zien wie het is. Als we dichter bij elkaar zijn gekomen, moet ik onwillekeurig lachen. Voor me zie ik een faun, met hoorntjes en bokkenpootjes. Komt het nu door het winterse sneeuwlandschap rondom ons of omdat ik bezig ben met de voorbereiding van een wintervisualisatie voor de volgende covenbijeenkomst, ik weet het niet, maar met zijn warme

Sommige Native American tribes hadden de gewoonte om de tijd en de geschiedenis van hun stam bij te houden door op gelooide buffalohuid grafische symbolen te tekenen.  In de winter hield een elder van de stam de gebeurtenissen binnen de gemeenschap bij van de eerste sneeuwval tot de laatste, iets dat “Wintertelling” (winter counts) werd genoemd. In dat woord herken je “vertellen” en dat is precies wat het is: het verhaal van de gemeenschap dat wordt doorverteld en levend wordt gehouden. Omdat de winterperiode voor veel mensen moeilijk is, zeker als je wat gevoelig bent voor een gebrek aan zonlicht zoals ikzelf, kan een wintertelling een houvast zijn. Door elke dag iets dat je fijn vond, dat je positief heeft geraakt, dat je mooi vond, enz. ... bij te houden onder de vorm van een symbool, een fotootje, een tekening - een soort van instagram zo je wil, maar dan niet persé virtueel als je niet zo into social media bent - maken we voor onszelf als het ware van dag tot dag een snoer van lic