Een boom vol herinneringen

Sinds deze namiddag staat de kerstboom weer uitbundig opgetuigd in de living. Elk jaar maken we daar samen met de kinderen werk van. De boom en de bakken met versieringen worden uit de kelder gehaald en dan kiezen we voor de kleuren waar we dat jaar voor gaan. Het is een echte boom sinds we katten hebben die zo'n extra klimpaal heel interessant vinden, en stiekem vind ik dat niet erg omdat de naalden zo'n pest zijn als je gewend bent om op blote voeten door het huis te banjeren. 

Ondertussen hebben we versiering voor wel vier bomen, maar elk jaar is er wel iets in de uitverkoop dat zo mooi is dat ik er niet aan kan weerstaan: de rode draakjes van vorig jaar, de witte hertjes van het jaar daarvoor, de glazen sneeuwmannetjes van nog een jaartje eerder en zo kan ik jaren teruggaan. Ik weet nu al dat ik me zal moeten inhouden in januari, nu de winkels door de lange lockdown nog vol hangen met broze kerstspulletjes.

Het mooie aan de kerstboom is voor mij niet dat die een heidense achtergrond heeft, maar wel dat het een familietraditie is om hem samen met de kinderen te zetten. De fragiele glazen vogeltjes uit Tsjechië moeten er natuurlijk in, en de tyisch Canadese rode kardinaalvogel met zijn grote kuif die mijn Canadese schoonbroer voor ons heeft meegebracht tijdens een kerstfeest een paar jaar geleden, en de mooie flinterdunne kerstballetjes met handgeschilderde kerststerren van Anderoma ... Voorzichtig hangen de kinderen slinger na kerstbal na vogeltje na hertje na belletje in de boom tot hij bomvol - boomvol! - hangt met herinneringen.