De wintertelling: een snoer van licht in donkere dagen

Sommige Native American tribes hadden de gewoonte om de tijd en de geschiedenis van hun stam bij te houden door op gelooide buffalohuid grafische symbolen te tekenen. 

In de winter hield een elder van de stam de gebeurtenissen binnen de gemeenschap bij van de eerste sneeuwval tot de laatste, iets dat “Wintertelling” (winter counts) werd genoemd. In dat woord herken je “vertellen” en dat is precies wat het is: het verhaal van de gemeenschap dat wordt doorverteld en levend wordt gehouden.

Omdat de winterperiode voor veel mensen moeilijk is, zeker als je wat gevoelig bent voor een gebrek aan zonlicht zoals ikzelf, kan een wintertelling een houvast zijn. Door elke dag iets dat je fijn vond, dat je positief heeft geraakt, dat je mooi vond, enz. ... bij te houden onder de vorm van een symbool, een fotootje, een tekening - een soort van instagram zo je wil, maar dan niet persé virtueel als je niet zo into social media bent - maken we voor onszelf als het ware van dag tot dag een snoer van licht dat ons kracht geeft en ons helpt die donkere periode door te komen. 

Je verplicht jezelf er dus toe om elke dag minstens één positief moment vast te houden en tijd te steken in een goed gevoel. Dat kan je bijvoorbeeld doen als een alternatieve advent, van 1 december tot kerstmis of Yule, of van mid december tot mid januari, of gewoon zo lang als je zelf wil. 

Nu we dit jaar door corona de mensen om ons heen fysiek moeten missen, creëren we zo met onze wintertelling toch een beetje een positieve vibe.

Bron: 

Winter Counts, https://www.spiritualityandpractice.com/practices/features/view/20549