Webmaidens Grimoire

Onze tuin is nog steeds een kleine wildernis. Hij wordt doorkruist door rioleringsbuizen en moet ooit nog eens verder worden opgehoopt. In afwachting daarvan is hij volgegroeid met verschillende soorten gras en onkruid. Twee weken geleden heb ik mijzelf een grastrimmertje aangeschaft en ben ik de groene massa te lijf gegaan. Acht meter rolborder, een paar zakken potgrond en een goedkope parasol verder ziet hij er al helemaal anders uit. Helemaal achteraan in de tuin heb ik tuinkruiden geplant. Gewoon een gaatje tussen het getride gras en hop, Pousseaux-gewijs staat de rozemarijn en de citroenmelisse nu broederlijk naast de prachtige witte onkruidbloemetjes die overvloedig staan te pronken. Langs één kant van de tuin heb ik lavendelplantjes geplant. Laat de vlinders en de bijtjes nu maar komen! Ik herinner me het zachte zoemen van de geel-zwartgestreepte zweefvliegen boven de pottentuin die we hadden staan op ons binnenkoertje een paar jaar geleden. En daarnet daagde het me: er sta

Drijfnat. Doorweekt tot op het bot. Zo kwamen we terug van onze Litha-zomerwandeling. We hadden afgesproken om een gezamenlijke Litha-viering te doen in de Hobokense Polder, met een zomerwandeling gevolgd door een riueel op de grasweide. Prima idee vond ik dat, want niet alleen is dat achter mijn hoek, het is ook een super stukje natuur! Het enige nadeel is dat het een waterig gebied is en dat het er stikt van de muggen van zodra de zon zich laat zien. Wat nu absoluut niet het geval was, jammer genoeg ... De Hobokense Polder De Hobokense Polder is het laatste stukje natuur aan de zuidkant van Antwerpen. Je kan er fietsen langsheen de Schelde en wandelen tussen de Galloway-runderen en de Konik-paarden. Natuurpunt zorgt voor het beheer ervan en dat resulteert in een prachtig stukje natuur op vijf minuutjes rijden van het stadscentrum. Het gebied dankt zijn naam aan het vroegere poldergebied dat zich hier langs de oever van de Schelde uitstrekte: laaggelegen land dat geregeld over

Vanmorgen heb ik vijf minuten helemaal niks gedaan. Gewoon in mijn tuin bij de bloemen zomaar wat gestaan. Ik ben weer helemaal opgefleurd. Verder is er niks gebeurd. Dries Desmet, 2013

Strawberry daiquiris en goed gezelschap, is er een betere manier om midzomer door te brengen? Vrijdag was het bovendien niet enkel midzomer, met een reuze volle maan, maar ook de huwelijksverjaardag van Una en G. Is er ooit een beter excuus geweest voor strawberry daiquiris (al vind ik dat je daar nooit een excuus voor nodig hebt :-))? Ik herinner me hoe Una en G. elkaar vijf jaar geleden onder een gigantische volle maan vol overgave zoenden, zij in een prachtige rode jurk, de rode haren bevallig hoog opgestoken en hij in een Middeleeuws plunje. Het leek wel een scène uit Game of Thrones, alleen is vijf jaar later winter nog altijd niet gekomen :-). Toen Una het een week of twee geleden lachend over strawberry daiquiris had, nodigden mijn liefste en ikzelf onszelf prompt uit om vrijdag aardbeiencocktails te komen maken met onze smoothiemachine. Ik heb het ding ooit eens gekregen voor een verjaardag, maar smoothies heb ik er nooit mee gemaakt. Van zodra ik diorhad dat je er ook ijs

Vannacht heeft het een beetje geregend en nu drijven er wolken langs de hemel voorbij, af en toe vallen er wat druppels. Ik sta onder de haast uitgebloeide appelboom,  ik adem. Niet alleen de appelboom, maar ook het gras en de kruiden rondom zijn door de regen opgefrist en er bestaat geen naam voor de zoete geur die de lucht dronken voert. Ik zuig mijn longen ermee vol, bespeur het aroma met mijn hele borstkas,  ik adem, adem, nu eens met open, dan weer met gesloten ogen, ik weet niet wat fijner is. Zo adem te halen, op deze plaats adem te halen, dat is wellicht de enige, maar kostbaarste vrijheid  waarvan de gevangenis ons berooft. Geen spijs op aarde, geen enkele wijn, zelfs niet de kus van een vrouw,  schenkt me meer voldoening dan deze lucht,  dan deze van bloei, vochtigheid en koelte vervulde lucht. Laat het dan een heel klein tuintje zijn dat samengeperst ligt tussen huizen van vijf verdiepingen die op beestenkooien lijken, geknetter van motoren, gejank van gram

"Alles heeft profijt van een vrouw die yin in zich heeft, alles zal mee resoneren en op jou reageren. Zich openen voor yin is het meest belangrijke dat een vrouw kan doen." (De Grootmoeders) Dat las ik op het kaartje dat ik trok tijdens deze vijfde Grootmoeders-sessie. Als we de afgelopen sessies met Martine iets hebben geleerd, dan is het hoe belangrijk het is dat je volledig in je yin-kracht  staat. Als we het hebben over vrouwelijke kracht, dan hebben we het over ontvankelijkheid. Jij bent als het ware een container. Alles krijgt een plaatsje in jou, zonder dat je oordeelt over de dingen. Je geeft gewoon alles wat op je afkomt een plaats en je voedt het als het nodig is. Zo kom je tot rust en sereniteit. Alles rondom je komt in harmonie, in balans. Je wordt één met de Grote Moeder. Dat is de vrouwelijke kracht. Niet dat dat zo gemakkelijk is! Het vergt oefening en bewustzijn. Vooral het niet oordelen is moeilijk. Mannen zitten haast vanzelf in hun mannelijke kracht: ze

Nadat we he medicijnwiel hebben gelegd in Elenors tuin, maken we contact met de windrichtingen. Het oosten: Ik sta boven op een berg, met een schitterend uitzicht over het dal. Het dal is helemaal groen en ik zie witte huisjes op de flanken van het dal. Het lijkt wel Duitsland. Ik voel de wind in mijn haar. Het is ochtend, het licht is heel wit. Het ruikt fris, naar dauw. De wereld wordt wakker. Het zuiden: Ik zie een plan d'eau, een stilstaand water in een door mensenhanden gemaakt bassin. Langs de betonnen rand ligt een vrouw op een deken. Ze is aan het picknicken aan de rand van het water. Aan de andere kant va het water staan allemaam cypressen, heel hoog. Ik bijt in een perzik. Hij is sappig en heel zoet. Het westen: Ik sta op een zeilschip. Ik kan de zeilen voor me zien. Het is een driemaster en hij zoeft met bolle zeilen over de golven. Het is mooi weer, de zon voelt warm en het licht is geel. Mijn ogen hebben moeite om zich los te trekken van de eindeloosheid van d

Terwijl in de meeste grote godsdiensten het goddelijke los staat van de mens, is dat in het godsbeeld van veel oudere volkeren niet zo. Voor hen zit het goddelijke ook in onszelf. De indianen bijvoorbeeld geloven dat wij allemaal een stukje zijn van de Grote Geest, en niet alleen wij, maar ook de dieren, de planten en zelfs de stenen. Alles is bezield door de Grote Geest. Wij zijn zelf Geest. Ons lichaam dient om ons stukje van de Grote Geest ervaringen te laten opdoen. Uit die ervaringen kunnen lessen geleerd worden, zodat we wijzer worden. Het medicijnwiel is hierbij een hulpmiddel. Medicijnwielen vind je overigens overal ter wereld, niet alleen bij de indianen. Je vindt ze in prehistorische grotschilderingen, bij de Kelten, als mandala’s in Tibet, enz. ... De indianen bedoelen met het woord ‘medicijn’ iets helemaal anders dan wij. Medicijn staat voor kracht, je levenskracht die in je zit. Het betekent een krachtige energie waar je onbeperkt gebruik van kan maken. Het betekent ook

Het was al een tijdje duidelijk dat de rek er een beetje uit was maar het was pas toen Moira besliste om uit Ursa Major te stappen, dat het schip langzaam begon te hellen. Toen ook Eirinn uit de UMa coven wilde stappen om onder de vleugels van Arcadia haar eigen ding te gaan doen, wisten we het allemaal in ons hart: het was tijd voor een boedelscheiding. Eirinn had het gevoel dat ze binnen de bestaande coven geen ruimte meer had om te groeien. Of dat inderdaad zo is, dat weet ik niet. Wat ik wel weet is dat de coven altijd op dezelfde manier werkte, met automatisch dezelfde mensen in een trekkersrol. Dat zorgde voor frustraties, zelfs niet enkel bij de mensen die het geheel trokken maar ook bij de anderen. En zo ging uiteindelijk niemand meer vooruit. Tijd voor iets nieuws dus. Toch was dat niet gemakkelijk. Arcadia voelt aan als een familie en je wil geen heibel in je familie. Toch was het ei zo na zo ver, omdat de idee dat Ursa Major zou worden opgedoekt ook veel angsten bloot legd