Zoals de vuurvogel oprijst uit de as van het vuur (covenbijeenkomst)

Het was al een tijdje duidelijk dat de rek er een beetje uit was maar het was pas toen Moira besliste om uit Ursa Major te stappen, dat het schip langzaam begon te hellen. Toen ook Eirinn uit de UMa coven wilde stappen om onder de vleugels van Arcadia haar eigen ding te gaan doen, wisten we het allemaal in ons hart: het was tijd voor een boedelscheiding. Eirinn had het gevoel dat ze binnen de bestaande coven geen ruimte meer had om te groeien. Of dat inderdaad zo is, dat weet ik niet. Wat ik wel weet is dat de coven altijd op dezelfde manier werkte, met automatisch dezelfde mensen in een trekkersrol. Dat zorgde voor frustraties, zelfs niet enkel bij de mensen die het geheel trokken maar ook bij de anderen. En zo ging uiteindelijk niemand meer vooruit. Tijd voor iets nieuws dus.

Toch was dat niet gemakkelijk. Arcadia voelt aan als een familie en je wil geen heibel in je familie. Toch was het ei zo na zo ver, omdat de idee dat Ursa Major zou worden opgedoekt ook veel angsten bloot legde. Zo goed als alle ervaren priesteressen - en daar reken ik mijzelf niet toe, ook al heb ik Arcadia in de jaren negentig mee opgericht - beslisten om in het nieuwe project van Eirinn te stappen. We bleven met z'n drietjes over en beslisten om het roer om te gooien en niet bij de pakken te blijven zitten. In plaats van in een hoekje te blijven zitten, gingen we zelf ook verder.

Gisteravond kwamen we met de twee nieuwe covens samen om Ursa Major netjes af te sluiten. Net zoals we in onze rituelen graag de vuurvogel gebruiken als metafoor, wilden we uit de as van de oude coven twee nieuwe loten laten schieten. We hadden ermee gelachen, met die brandende beer, maar eigenlijk was dat idee zo slecht nog niet. Toen Elenor op het internet voor een prikje een strooien beer op de kop kon tikken, kreeg het plan echt vorm. Elk van ons dankte Ursa Major voor de goeie momenten die we hadden gehad, voor het gevoel van hgeborgenheid en gedragenheid, voor de kennis die we mee konden nemen, voor de lach en de traan die nooit ver weg waren, voor al die mooie dingen die ik nu vergeet. We spraken onze hoop uit dat de transformatie van Ursa Major in niets nieuws dezelfde mooie momenten met zich mee zou brengen. En toen gooiden we de beer in het vuur ...

Het duurde even voor hij echt vlam vatte. Elenor had ons gevraagd om een drum of ratel mee te brengen. Die gebruikten we nu om het vuur meer energie te geven. Dat was een speciaal moment. Niemand van nons sprak een woord, je hoorde alleen het flakkeren van de vlammen en het gestage ritme van de drum. Het vuur verhitte onze kaken. Hier werd een pagina omgedraaid en we waren ons daar allemaal van bewust. Ik legde mijn ratel weg en porde in het vuur om de vlammen meer vat te geven op het beest. Dat was het moment dat de magie van het moment verbroken werd: Ursa Major was niet meer, Magna Dea en Hagazussa nemen het vanaf nu over.