Webmaidens Grimoire

Binnen veertien dagen vertrekken we op vakantie en op aanstoken van de kids gaan we naar een resort in Kroatië waar we elke dag in een ander zwembad kunnen gaan zitten. Niet dat wij zwembadhangers zijn, al ziet die bar in het centrale zwembad er veelbelovend uit. Alleszins nog veertien dagen de tijd dus om nog snel even op de lijn te letten zodat dat zwempak er niet te beschamend uitziet :-) Door de week heb ik het eigenlijk niet zo moeilijk om me niet te pletter te vreten, maar ’s avonds … oh man, dat is andere koek. Letterlijk. Of chocolade. Of stukjes van die lekkere schapenkaas die ze bij de Marrokaanse winkel in grote blikken verkopen. Je hoort het al, het vlees is zwakker dan de geest … Om dat een beetje te compenseren, hou ik me ’s ochtends aan een vast ontbijtje van ofwel havermout met fruit, ofwel yoghurt met fruit en granola. Ik heb al gemerkt dat de granola van de supermarkt niet altijd even gezond of lijnvriendelijk is, en dus heb ik onlangs mijn eigen versie gemaakt.

Mijn kleine stadstuin ziet er uit als een explosie van paars. Dat komt door de reukerwten die ik er een paar jaar geleden had gezaaid en die volgens het pakje nooit konden uitzaaien in onze contreien. Daarvoor was het hier veel te koud. Niet dus. Een hoek van de tuin wordt helemaal ingepalmd door salie die zich weelderig uitstrekt over een dikke vierkante meter en die dit jaar zelfs in bloei staat met prachtige paarse bloemetjes. Niets doet vermoeden dat de uit de kluiten gewassen plant het resultaat is van een armtierig resttakje uit de keuken dat zo goed als dood was. Niet dus. De bijvoet groeit enthousiast in een dikke bos rond het stammetje van mijn appelboompje. Het begon nochtans met één stengeltje, voorzichtig uitgetrokken van tussen de straatstenen tijdens een fietstochtje door de oude petroleumhaven in Hoboken. Het plantje liet heel de zomer zijn kopje hangen en verdween tijdens de winter gewoon. Bijvoet groeide overal graag behalve in mijn tuin, dacht ik. Niet dus. Elke d

We hadden vanavond afgesproken op de Konijnenwei om samen Lita te vieren. Fjierra had me gevraagd om iets voor te bereiden voor de meisjes van de nieuwe lesgroep – de Dryaden – die er voor de eerste keer bij zouden zijn vanavond. Ze mochten zelf kiezen of het een full fledged Lita ritueel zou worden of eerder iets praktisch – een kruidenwis plukken – maar ze gingen gretig voor de toeters en bellen. Ik was zeer plezierig verrast: hoe herken ik mijzelf hierin, toen ik op het begin van mijn zoektocht elke kruimel kennis opzoog als een spons, hoe meer hoe liever! :-) De Konijnenwei blijft toch een geweldige plek. Ook al is het een park op vijf minuutjes van de Grote Markt, toch heeft deze plek iets wilds over zich. Dat mag echt een wonder heten zo dicht bij het stadscentrum! De Ironhenge was jammer genoeg al bezet, maar we vonden een even fijn plekje met een picknicktafel naast zowaar een hazelaar. En nu wil de traditie dat er in een kruidenwis een tak van een notelaar gaat … Het

Op 24 juni wordt de International Fairy Day gevierd en dat is geen toeval. Midzomer is zo’n beetje de beste tijd van het jaar om buiten door te brengen en waarschijnlijk komt het ook daardoor dat dit de periode bij uitstek is om aandacht te schenken aan de elfen. Niet persé de variant met kleine vleugeltjes, maar ook de spirits die je huis, tuin en keuken beschermen zoals de deva die je tuin bewoont of de huisgeest in het kot waar je je voorraden opslaat. Die spirits zijn de verpersoonlijking van wat wel eens “wilde magie” wordt genoemd, de magie van het land zelf. In vroeger dagen was de hele de wereld wild en magisch, maar de komst van de kerk en de wetenschap hebben ons die magie achter de wereld grotendeels doen vergeten. De spiritwereld is vervaagd, maar nog niet verdwenen. Door onze band met het land te versterken, brengen we die magische wereld weer dichterbij de onze zodat de magie en verwondering weer gemakkelijker in onze wereld kan doorsijpelen. En dat is een goede zaak wa

Ik dacht dat het wel snel over zou gaan, maar zes maanden na mijn vijftigste verjaardag – ik krijg het zelfs bijna niet op papier gezet!  – is het nog altijd even erg als zes maanden ervoor: het was met grote tegenzin en de hakken  in het zand dat ik die verjaardag voorbij liet gaan. Hij ligt nog altijd op me te loeren, die somberte, net onder het oppervlak van mijn gedachten en af en toe, als ik er niet bedacht op ben, springt hij tevoorschijn en betrap ik mijzelf op de morbide gedachte dat alles vergankelijk is en dat het maar een kwestie van tijd is voor alles wat ik ken, mijzelf incluis, onherroepelijk voorbij is alsof het er nooit is geweest. Het is een soort morbide nostalgie naar een tijd waarop vergankelijkheid iets is waar je nog nooit bij had stilgestaan. Als je twintig bent, ben je onsterfelijk. Tot je beseft dat je in je hoofd weliswaar nog steeds twintig bent, maar dat je knieën kraken en je een leesbrilletje moet gaan kopen … In het laatste jaar van de humaniora