Bye bye onsterfelijkheid
Ik dacht dat het wel snel over zou gaan, maar zes maanden na mijn vijftigste verjaardag – ik krijg het zelfs bijna niet op papier gezet! – is het nog altijd even erg als zes maanden ervoor: het was met grote tegenzin en de hakken in het zand dat ik die verjaardag voorbij liet gaan.
Hij ligt nog altijd op me te loeren, die somberte, net onder het oppervlak van mijn gedachten en af en toe, als ik er niet bedacht op ben, springt hij tevoorschijn en betrap ik mijzelf op de morbide gedachte dat alles vergankelijk is en dat het maar een kwestie van tijd is voor alles wat ik ken, mijzelf incluis, onherroepelijk voorbij is alsof het er nooit is geweest.
Het is een soort morbide nostalgie naar een tijd waarop vergankelijkheid iets is waar je nog nooit bij had stilgestaan. Als je twintig bent, ben je onsterfelijk. Tot je beseft dat je in je hoofd weliswaar nog steeds twintig bent, maar dat je knieën kraken en je een leesbrilletje moet gaan kopen …
In het laatste jaar van de humaniora bespraken we tijdens de les Frans het stuk “Antigone” van Jean Anouilh. In dat stuk clashen de jeugdige Antigone, vol frisse overmoed en de fanatieke onverzettelijkheid van de jeugd, en de oude Kreon, geschonden en vermoeid door het leven en daardoor veel pragmatischer. Wat me altijd is bijgebleven is de verzuchting van Kreon dat je jong zou moeten kunnen zijn met de wijsheid van de ouderdom, iets dat voor mensen niet mogelijk is zodat de steeds weerkerende botsing tussen generaties des mensen en onvermijdelijk is.
Ik heb echt moeite met die vijf. Hij drukt me op de realiteit en die is dat the point of no return onherroepelijk is gepasseerd. In mijn meest donkere ogenblikken zie ik alleen nog maar de uitgang, ook al ligt die hopelijk nog vele tientallen jaren in de toekomst.
Ik heb er echt verschrikkelijk last van! Gelukkig heb ik nog geen grijze haren. Als ik een man was, had ik waarschijnlijk al een moto gekocht :-D
Hij ligt nog altijd op me te loeren, die somberte, net onder het oppervlak van mijn gedachten en af en toe, als ik er niet bedacht op ben, springt hij tevoorschijn en betrap ik mijzelf op de morbide gedachte dat alles vergankelijk is en dat het maar een kwestie van tijd is voor alles wat ik ken, mijzelf incluis, onherroepelijk voorbij is alsof het er nooit is geweest.
Het is een soort morbide nostalgie naar een tijd waarop vergankelijkheid iets is waar je nog nooit bij had stilgestaan. Als je twintig bent, ben je onsterfelijk. Tot je beseft dat je in je hoofd weliswaar nog steeds twintig bent, maar dat je knieën kraken en je een leesbrilletje moet gaan kopen …
In het laatste jaar van de humaniora bespraken we tijdens de les Frans het stuk “Antigone” van Jean Anouilh. In dat stuk clashen de jeugdige Antigone, vol frisse overmoed en de fanatieke onverzettelijkheid van de jeugd, en de oude Kreon, geschonden en vermoeid door het leven en daardoor veel pragmatischer. Wat me altijd is bijgebleven is de verzuchting van Kreon dat je jong zou moeten kunnen zijn met de wijsheid van de ouderdom, iets dat voor mensen niet mogelijk is zodat de steeds weerkerende botsing tussen generaties des mensen en onvermijdelijk is.
Ik heb echt moeite met die vijf. Hij drukt me op de realiteit en die is dat the point of no return onherroepelijk is gepasseerd. In mijn meest donkere ogenblikken zie ik alleen nog maar de uitgang, ook al ligt die hopelijk nog vele tientallen jaren in de toekomst.
Ik heb er echt verschrikkelijk last van! Gelukkig heb ik nog geen grijze haren. Als ik een man was, had ik waarschijnlijk al een moto gekocht :-D
Reacties