Webmaidens Grimoire

Omdat we allemaal op vakantie waren in juli, ging de geplande covenbijeenkomst toen uiteindelijk niet door. Het was alsof dat zo moest zijn, want we zouden tijdens die bijeenkomst werken met de voormoeders. Antwerpen wordt moederdag altijd gevierd op 15 augustus, Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart, en zo’n Voormoederdag kon dus bijna niet symbolischer qua periode :-). We mogen nog altijd niet fysiek bij elkaar komen omwille van Covid19, maar in plaats van nog maar eens een RAT had ik gevraagd om er een weliswaar virtueel maar wél een live bijeenkomst van te maken, zodat we samen konden werken in plaats van elk op onszelf.  Ik zette daarom het altaar zoals ik dat zou doen voor een ‘echte’ bijeenkomst, met kaarsen, wierook, alles erop en eraan. Behalve de klassiekers – een steen voor het element aarde, wierook voor het element lucht, een kommetje water voor het element water en het vuur van de kaarsen voor het element vuur – had Elenor ons ook gevraagd om symbolen op het altaar te zetten voor d

De kinderen zijn op kamp en dat betekent dat mijn liefste en ik ook eens wat leuke dingen kunnen gaan doen met ons tweetjes. Hij had speciaal een dagje verlof genomen voor een stapje in de wereld. Dat werd uiteindelijk een fietstochtje naar het Eilandje voor een heerlijke lunch bij That’s Toast en – eindelijk! – een bezoek aan de expo “Cool Japan” in het MAS waar ik al sinds vorig jaar mijn zinnen op had gezet. Gelukkig werd de tentoonstelling omwille van corona verlengd tot 10 augustus.  Les Chevaliers du Zodiaque (Saint Seya)  De Japanse cultuur is ook bij ons superpopulair. Mijn liefste heeft een zwak voor samoerai, mijn zoon is een fanatieke mangalezer en vangt overwal waar we komen pokemons en mijn dochter is opgegroeid met de roze wereld van Hello Kitty. Je kan er niet om heen: Japan is overal! In mijn vroege jeugd waren er bitter weinig coole kinderprogramma’s op de Vlaamse televisie. Wij stemden toen af op de Franse zender TF1 voor het populaire Club Dorothée , dat fors inzette

Nu het met de Covid19-cijfers de verkeerde kant uitgaat en er daarom opnieuw vervelende maatregelen zijn getroffen om het aantal besmettingen terug te dringen, lijkt het wel of iedereen alleen nog maar kan zagen en klagen. Over het dragen van een mondmasker, over het aantal mensen dat je nog mag zien, over de solden waar niks fun meer aan is, over de cafés die dichtgaan om 23u00, enzovoort. Terwijl er opnieuw mensen worden opgenomen in het ziekenhuis, wordt er gezeurd over mensenrechten als daar zijn het kopen van alcohol in de nachtwinkel, het erop los shoppen met vriendinnen op de Meir en het organiseren van wilde feestjes in je achtertuin. Nu we weer in ons kot moeten blijven, is dat kot letterlijk te klein. De sfeer op de sociale media is soms dusdanig verkrampt dat een aantal mensen in mijn vriendenkring met een zucht van opluchting de stekker uit Facebook hebben getrokken om niet meegezogen te worden in de negatieve maalstroom. Het is inderdaad moeilijk om rechtop te blijven in d

Lughnasadh is het jaarfeest waarbij de eerste oogst van het jaar wordt gevierd. Het is dat moment in het jaar waarop de eerste stappen naar de winter al zijn gezet terwijl het toch nog schitterend weer is en we volop genieten van de schoonheid en de overvloed van de zomer.  Die overvloed en de daarbij horende oogst is iets waar we dankbaar voor moeten zijn. Dat is waar Lughnasadh over gaat. In vroeger dagen betekende oogsten immers dat er voldoende voorraden werden aangelegd om de winter door te komen. Om te overleven in moeilijke tijden. Die moeilijke tijden zijn er, winter is coming.  Dankbaarheid lijkt niet zo eenvoudig in een tijd waarin we hier in Antwerpen al in een virtuele tweede lockdown zitten nu het met de Covid19-cijfers de slechte kant uit gaat. In plaats van te zagen en te klagen over alles wat ons is “afgepakt”, kunnen we echter ook kijken naar alles wat we nog wel hebben en daar de goden voor danken. Het virus zal er in de winter nog zijn. Maar wij ook. Daarom vieren we