Voormoederdag (Covenbijeenkomst Hagazussa)

Omdat we allemaal op vakantie waren in juli, ging de geplande covenbijeenkomst toen uiteindelijk niet door. Het was alsof dat zo moest zijn, want we zouden tijdens die bijeenkomst werken met de voormoeders. Antwerpen wordt moederdag altijd gevierd op 15 augustus, Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart, en zo’n Voormoederdag kon dus bijna niet symbolischer qua periode :-). We mogen nog altijd niet fysiek bij elkaar komen omwille van Covid19, maar in plaats van nog maar eens een RAT had ik gevraagd om er een weliswaar virtueel maar wél een live bijeenkomst van te maken, zodat we samen konden werken in plaats van elk op onszelf. 

Ik zette daarom het altaar zoals ik dat zou doen voor een ‘echte’ bijeenkomst, met kaarsen, wierook, alles erop en eraan. Behalve de klassiekers – een steen voor het element aarde, wierook voor het element lucht, een kommetje water voor het element water en het vuur van de kaarsen voor het element vuur – had Elenor ons ook gevraagd om symbolen op het altaar te zetten voor de voormoeders of een specifieke voormoeder. We moesten voor hen ook een symbool voorzien dat nat kon worden. Ik moest denken aan de steen vol glinsterende mikadeeltjes die ik als teenager meenam van een vakantie in de Ardêche. Die reisjes naar de familie in Frankrijk zijn altijd gelinkt aan mijn grootouders, dus wat mij betrof is die steen dus een prima symbool voor mijn voorouders, maar ik koos als vervanger voor die steen toch een ander steentje uit dat in het kommetje water zou passen.  

Nadat de cirkel was getrokken, waren we klaar voor het echte werk:  

Stap 1: leg het symbool van de voorouders in het kommetje water 

Het steentje dat ik had uitgekozen bleef netjes liggen in de cirkel. Op de ene of de andere manier wist ik dat wat in het kommetje moest – pardon: de bron, zo klonk het in mijn hoofd – de steen was die diende voor het element aarde. Het noorden – de plek van het element aarde – is waar de voorouders zijn, diep in de aarde. Denk aan de frase “van stof … tot stof …”. En dus ging het steentje van het element aarde in de voormoederbron. Elenor vertelde dat het kommetje water met het symbool erin stond voor het water waaruit wij geboren worden, het vruchtwater, vol van de energie van de voormoeders. 

Stap 2: doe een beetje bloed of speeksel bij het water 

Met een wattenstaafje konden we wat speeksel uit onze mond halen of met een naald bloed prikken uit een van onze vingers. De bedoeling was om met een beetje lichaamsvocht onze eigen energie te mengen met die van de voormoeders. Ik spuwde in het kommetje :-), klaar.

Stap 3: zegen jezelf met het water uit de voormoederbron 

Zegen jezelf met een beetje van het water: op je voorhoofd zodat wij zien wat onze voormoeders zagen, op je mond om de verhalen te vertellen die zij vertelden en op je hart om te bevestigen dat zij altijd in ons hart zullen zijn. Dat is wat ik elke keer doe (maar dan zonder water uiteraard) als ik de spirits en de goden groet. Ik heb dat geleerd als kind, in de katholieke kerkdiensten met mijn grootouders, zonder te begrijpen waar het voor stond. Het is eigenlijk pas in de kinderdiensten die we bijwoonden naar aanleiding van de eerste communie van de kinderen dat ik besefte waar het voor stond: we zullen altijd open staan voor het woord van God, we zullen dat woord verkondigen en we zullen Hem meedragen in ons hart. Die symboliek vind ik heel mooi en heel passend als respectvol naar de spirits toe. Sindsdien gebruik ik het als groet als we bijvoorbeeld de elementen aanroepen.  

Nadat we onszelf zo hadden gezegend, maakten we via een mooie meditatie connectie met onze voormoeders en met hun aanwezigheid in onszelf. 

“Je ziet een lange smalle spiegel vlakbij je axis mundi,” zegt Elenor. In de grond zit een lange krak, een diepe spleet gevuld met zwart, stilstaand water. Als ik in de spleet kijk, zie ik mijzelf van kop tot teen weerspiegeld in het water. 

Ik kijk mijzelf en naar mijn trekken die ik van mijn voorouders heb meegekregen, zoals de gebroken neus, fier rechtop - “gracieus,” zegt Elenor, euh … - dan moet ik vanzelf denken aan mijn Bomama van Brussel, met haar nasale krakerige stem en brede lijf, van wie ik die neus heb geërfd (en die verschrikkelijke kriebelige wollen sokken breide).  

Terwijl ik zo naar mijzelf sta te kijken, komt een vrouwenarm uit het water omhoog. Toch is het water is spiegelglad, er is geen rimpeling te zien. Neen, het is niet de Lady of the Lake :-). De arm is die van mijn spiegelbeeld, maar waar hij uit het water naar omhoog steekt is hij anders. In plaats van de zwarte trui die ik draag, zit rond de arm een witte kanten mouw. 

Mijn spiegelbeeld met de vreemde in het wit geklede arm reikt met haar hand naar mij. Ik aarzel, want ik denk aan de vele verhalen waarin een wateroppervlak een doorgang is naar een andere wereld. Ik ben niet happig op een tripje naar de dodenwereld …. Toch streek ik aarzelend mijn hand uit, zoals Adam zijn hand uitsteekt naar God in het prachtige schilderij van Michelangelo in de Sixtijnse kapel. Als onze handen elkaar raken, valt de arm van mijn spiegelbeeld in duizenden druppels naar beneden en rimpelen de cirkels over het zwarte wateroppervlak van de spleet. 

Als het water weer tot rust is gekomen zie ik mijzelf weer in het water weerspiegeld, maar deze keer staan er allemaal vrouwen achter mijn spiegelbeeld. De vrouwen zijn donkere schimmen, ik kan niemand herkennen. Mijn spiegelbeeld ziet er anders uit: slanker uit, jonger, blonder, en ik draag een witte kanten trouwjurk. We kijken alleen maar naar elkaar. Het voelt goed. 

“Als afscheidsgeschenk kijk je naar wat je in je handen hebt,” zegt Elenor. Als ik mijn hand opendoe, zit daarin het steentje dat ik in het kommetje water had gelegd om de symbolische “voormoederbron” te maken. Ik gooi het steentje in het water en ik besef dat de spleet met water écht een voormoederbron is en misschien inderdaad een nieuwe doorgang naar de wereld van de voorouders. Als de rimpelingen van het steentje weggetrokken zijn, zie ik mezelf weerspiegeld met mijn zwarte trui en zijn de voorouders weg.  

Ik heb moeite om terug te keren naar het hier en nu. Eerst had ik het moeilijk om erin te raken en nu raak ik er moeilijk terug uit. Dat is lang geleden!