Dankbaarheid in tijden van corona

Nu het met de Covid19-cijfers de verkeerde kant uitgaat en er daarom opnieuw vervelende maatregelen zijn getroffen om het aantal besmettingen terug te dringen, lijkt het wel of iedereen alleen nog maar kan zagen en klagen. Over het dragen van een mondmasker, over het aantal mensen dat je nog mag zien, over de solden waar niks fun meer aan is, over de cafés die dichtgaan om 23u00, enzovoort. Terwijl er opnieuw mensen worden opgenomen in het ziekenhuis, wordt er gezeurd over mensenrechten als daar zijn het kopen van alcohol in de nachtwinkel, het erop los shoppen met vriendinnen op de Meir en het organiseren van wilde feestjes in je achtertuin. Nu we weer in ons kot moeten blijven, is dat kot letterlijk te klein. De sfeer op de sociale media is soms dusdanig verkrampt dat een aantal mensen in mijn vriendenkring met een zucht van opluchting de stekker uit Facebook hebben getrokken om niet meegezogen te worden in de negatieve maalstroom. Het is inderdaad moeilijk om rechtop te blijven in die tsunami van negativiteit, laat staan om dankbaar te zijn. En laat dat nu net één van die dingen zijn die je immuniteit versterken ...

Het is niet altijd even gemakkelijk maar toch zijn er een heleboel dingen waar ik net nu ongelooflijk dankbaar voor ben, mensen en dingen die me net dat steuntje in de rug geven om niet de moed te laten zakken. Zeker in de eventsector waarin ik werk, waar het huilen is met de pet op.

Familie, vrienden en collega’s staan met stip op één. Dat was al zo in de eerste maanden van de pandemie, toen er sprake was van een echte lockdown en je niet buiten mocht komen. Het was al geweeklaag op sociale media maar het was pas moeilijk voor ouderen die in een woonzorgcentrum wonen en voor alleenstaanden die helemaal niemand meer konden zien. Ik prijs me gelukkig dat ik in een sociale bubbel zit met mijn gezinnetje en dat wij allemaal sociale en positieve mensen zijn. 

Tijdens die eerste maanden, spraken we af met alle kleinkinderen om een reuzenvideoconference te doen met onze grootmoeder die - ook al ize bijna honderd - nog zelfstandig thuis woont en die de wekelijkse afspraak met kinderen en kleinkinderen nu noodgedwongen moest missen. Gelukkig woont mijn tante in hetzelfde dorp zodat er iemand is die boodschappen voor haar kon doen en die kon zorgen voor de technische kant van een zoomcall :-). Mijn oma vond het fantastisch. 

We deden dat nog eens opnieuw nadat een nicht had verzucht hoe eenzaam het was om als single tijdens de lockdown helemaal alleen op een klein appartementje in Brussel opgesloten te zitten. Zo’n zoomcall was toch niet hetzelfde, maar het stak wel een hart onder de riem. Toen besefte ik pas echt hoe gezegend ik eigenlijk wel ben met een fijne familie, zowel hier in huis als verder weg. 

De kinderen en ik sturen ondertussen ook al sinds het begin van de pandemie elke week een postkaartje naar de oma's en opa's. We hebben het daarin over koetjes en kalfjes, het dagdagelijkse leven van de kinderen die les volgen aan de keukentafel, mijn liefste die Team meetings heeft met zijn collega's en ikzelf die een beetje doe alsof ik hard aan het werk ben - not. Gelukkig is er Google Digitaal Atelier, TheaterArtLife en Duolingo. Ik spreek ondertussen warempel al een mondje Zweeds! :-)

Tijdens de lockdown staken we ook het vuur weer aan in ons Funky Freelance Friday-groepje, een bonte verzameling eventfreelancers die zo af en toe wel eens live afspreken. Dan hebben we het over twee keer per jaar of zo, maar uit principe staat er nu elke vrijdag een uurtje livecall op de agenda, een aperofriday voor zij die even nood hebben aan ventileren of gewoon sociaal contact met mensen die in dezelfde shit zitten. Soms is er veel volk, soms zijn we maar met twee, maar uit principe blijf ik dat volhouden. Een paar weken geleden zat een collega er helemaal door. De man is nu wel een zenuwpees maar hij is meestal ook de man van de oplossingen. Als zo iemand de pedalen verliest, dan weet je dat het nodig is om er voor elkaar te zijn. Op die manier geraken we er allemaal samen door, al zal het waarschijnlijk niet zonder kleerscheuren zijn. Maar we zullen het samen halen.

Dat is trouwens ook de reden waarom ik me graag inzet voor de belangenvereniging van onze sector en zeker voor de vele kleintjes uit de eventsector, de freelancers of de mensen die met dagcontracten werken zoals ik, die helemaal onderaan de piramide staan en nu plots geen broodwinning meer hebben. 

De klanten kunnen er ook niet aan doen. Zij mogen geen events meer plannen en als ze al mogen, dan willen de mensen toch niet komen, of mogen ze niet van hun werkgever, omdat ze bang zijn. Toen het duidelijk was dat alle jobs die in mijn agenda waren ingepland voor dit jaar wegvielen, had ik een kleine paniekaanval. Ik moest bijna hyperventileren. Ik was dan ook echt geëmotioneerd toen ik van een goeie vriend een troostpakket vol chocolade toegestuurd kreeg (wat een schatje!) en een grote ruiker bloemen van één van mijn klanten, om me een hart onder de riem te steken ... Ik kon toen alleen maar liefde voelen, ik heb er geen andere woorden voor.

Nog iets waar ik ongelooflijk blij mee ben is mijn stadstuintje. Het is een echte wildernis geworden tijdens de twee weken dat we op vakantie waren, al moet ik toegeven dat het daar al wel een beetje van weg had daarvoor ook al :-). De bijen en hommels zullen er maar wel mee wezen, met al die gele bloemetjes die ik eigenlijk zo schoon vind en die mijn stukje groen in de stad opfleuren. Ik kan me niet indenken dat ik hele dagen opgesloten zou zitten zonder buiten te kunnen komen. Als is mijn tuintje nog zo klein, het laat me toe te ademen. Ik besef heel goed dat er veel gezinnen zijn die soms met vier of meer op een klein kamertje moeten overleven en ik kan echt begrijpen waar het extra familiaal geweld of de vele extra scheidingen in deze periode vandaan komen.

Ik woon ook naast een groot park met prachtige grote oude bomen. Als zelfs de tuin mijn gat niet net dat ietsje meer zittend kan maken, dan is er het park voor de deur om soelaas te bieden. Dat was ook de perfecte gelegenheid om de oma van naast de deur te zien, door samen te gaan wandelen. Zelfs al was het op anderhalve meter afstand, toch was dat de perfecte manier om in beweging te blijven en sociaal niet te verdorren.

En tot slot waar het hier allemaal om draait: een goede gezondheid. In tegenstelling tot sommige collega’s is iedereen in de familie nog gezond en zijn er geen ziekenhuisopnames geweest. Er zijn best wat artsen en verpleegkundigen in onze familie en vriendenkring, dus er is toch altijd risico. Tot nu toe ben ik gezegend geweest met een ijzeren gestel en een uitstekend immuunstelsel. Vroeger zei ik altijd dat dat kwam omdat mijn vader huisarts was met een praktijk bij ons aan huis. Er stonden dus altijd wel vreemde bacteriën en virussen bij ons op de stoep en dat zorgt voor een goede basisimmuniteit. Eigenlijk ben ik haast nooit ziek. Fingers crossed dat dat zo blijft, want als ik het eens vlaggen heb, dan heb ik het héél dik vlaggen. Het is nu niet bepaald het moment, he :-). Dat sterke gestel heb ik doorgegeven aan mijn dochter. Zelfs als extreem prematuurtje wist ze alle artsen op de dienst neonatologie te verbazen door daar helemaal niks van over te houden. Net als ik is zij ook haast nooit ziek. Dat is met mijn zoontje wel even anders, al verdenk ik hem ervan dat hij goeie acteerprestaties van mij heeft geërfd :-).

Er zijn dus heel wat dingen waar ik echt dankbaar voor ben, niet alleen nu trouwens, eigenlijk altijd. Alleen worden we wel geconfronteerd met een situatie waarin we niet anders kunnen dan stil staan bij die dingen die ervoor zorgen dat we de schoonheid van ons leven nog kunnen zien, ook al valt de wereld rondom ons in puin.