Bye bye onsterfelijkheid
Ik dacht dat het wel snel over zou gaan, maar zes maanden na mijn vijftigste verjaardag – ik krijg het zelfs bijna niet op papier gezet! – is het nog altijd even erg als zes maanden ervoor: het was met grote tegenzin en de hakken in het zand dat ik die verjaardag voorbij liet gaan. Hij ligt nog altijd op me te loeren, die somberte, net onder het oppervlak van mijn gedachten en af en toe, als ik er niet bedacht op ben, springt hij tevoorschijn en betrap ik mijzelf op de morbide gedachte dat alles vergankelijk is en dat het maar een kwestie van tijd is voor alles wat ik ken, mijzelf incluis, onherroepelijk voorbij is alsof het er nooit is geweest. Het is een soort morbide nostalgie naar een tijd waarop vergankelijkheid iets is waar je nog nooit bij had stilgestaan. Als je twintig bent, ben je onsterfelijk. Tot je beseft dat je in je hoofd weliswaar nog steeds twintig bent, maar dat je knieën kraken en je een leesbrilletje moet gaan kopen … In het laatste jaar van de h...