Napels zien en sterven (van de hitte)

Volgens onze gids is Napels voor sommige mensen die de stad voor het eerst bezoeken te overweldigend. Ik begrijp meteen wat ze bedoelt.  Het begint al bij de parking met zijn glanzende marmeren muren en valets die je auto met een zelfbewuste macho grijns tetrisgewijs dieper de garage in rijden. Dat macho rijgedrag is hier een vanzelfsprekendheid en geldt zowel voor mannen als voor vrouwen. Bumperkleven, je ertussen wringen, dubbel rijden op een eenvaksbaan, dubbel parkeren, ... we hebben het hier allemaal gezien. Om nog te zwijgen van de ogen die je in je rug moet hebben om de scooters te ontwijken die langs links en rechts en overal rond de auto kolken. Ik ben blij dat Bart rijdt, zelf had ik al lang een hartverzakking gehad.

We hebben een gratis toer geboekt die ons langs de highlights van de stad brengt. In een uurtje toont gids Carmen ons de must see plekjes met wat historische context, daarna kunnen we zelf verder op ontdekking. Volgens Goethe was dit de mooiste stad ter wereld: als je de stad gezien had, kon je het aardse bestaan achter je laten. Iets beters kwam er toch niet meer. Napels is inderdaad een fantastische stad.

We hebben afgesproken aan de Neptunusfontein. Je kan vanaf hier de cruiseschepen van MSC zien liggen. De MSC Divina lijkt met haar vele dekken gewoon een gebouw tussen de andere gebouwen want aan laagbouw lijken ze in Napels niet te doen. Ook niet aan stoepen. De mensen lopen hier gewoon op straat, tussen de auto's en de scooters. Denk die twee laatsten weg en ik denk niet dat de stad structureel zo veel veranderd is. De stad lijkt één bruisende volksbuurt maar dan in historische gebouwen uit de laatste paar honderd jaar, bij elkaar gehouden door creatief bricoleerwerk. De straten zijn hier nog altijd even smal en waarschijnlijk ook even druk. 

Onze gids neemt ons mee op sleeptouw doorheen de stad: het middeleeuwse Castel Nuovo met zijn mooie marmeren triomfboog, de Galleria Umberto I (de zuiderse tegenhanger van de gallerij in Milaan, met schitterende glazen koepels en marmeren vloeren met mozaïeken van de zodiak en de aartsengelen. Een staaltje vernuft van de Italiaanse vrijmetselaarsloges, de tempel van de loge van Napels bevindt zich hier nog altijd), het koninklijk paleis (ze hebben er hier vier!) en het van Rome afgekeken mini-Vatikaan op de Piazza del Plebiscito, het negentiende-eeuwse Gran Caffè Gambrinus, het metrostation Toledo (uitgeroepen tot het mooiste ter wereld), de prachtige opera van Napels (ouder dan de Scala in Milaan), ... het passeert allemaal de revue.

Het echte Napels zien we vooral als we later zelf het Quartieri Spagnoli induiken. Smalle straatjes leiden vanaf de Via Toledo steil naar omhoog. Het is er warm en druk, met goedkope trattoria's, straatverkopers en overal, maar echt overal verwijzingen naar Maradona. De man is voor de Napolitanen zo ongeveer een god. Ze hebben hem hier zelfs een eigen tempel en schrijn gegeven. Ik moet er echt mee lachen. Zo heerlijk fout! Maar het is geen grapje, integendeel. De Napolitanen zijn bloedserieus over voetbal. We zien hoe mensen vol eerbied de bal aanraken die aan de voet van het gigantische standbeeld ligt. Dat gouden kalf uit het Oude Testament? Dat staat hier. 'Ik denk dat iemand met een t-shirt met het opschrift Maradona is shit hier nooit levend uitkomt', zegt Bart. Die kans lijkt inderdaad zeer klein.

Vroeger was dit overigens de gevaarlijkste buurt van Napels, waar je geheid van je sacoche werd ontdaan door vliegensvlugge dieven die op hun scooters de smalle straatjes indoken. Nu zijn alle straten hier enkel toegankelijk voor voetgangers en carabinieri. De boefjes van vroeger hebben ingezien dat er meer geld te verdienen valt met goedkope tourist menu's en veel te dure Maradona t-shirtjes ... :-)