Webmaidens Grimoire

Ik zit in een klein bootje dat heen en weer wiegt op de kalme zee. De zon straalt en ik ruik het zoute water. De meeuwen scheren schreeuwend over het water. In de verte zie ik een klein eiland. Het ziet eruit als een groene vlek op een schilderij van Turner. Ik kan de witte zandstranden zien en roei naar het eiland toe. Op het strand zie ik een klein jongetje met bruin krulhaar met een stok tussen de rotsen spelen. Hij zit op zijn hurken en pookt met zijn stok in het water. Hij draagt een rode zwembroek met witte bloemen, in die typische Hawai-stijl. Het zonlicht is heel fel en licht. Het jongetje kijkt op als ik het bootje het witte zand op drijf en komt naar me toe. Hij pakt mijn hand vast en neemt me mee een pad op. Ik zie flitsen van twee mannen in hemdsmouwen die een kind tussen hen in vrolijk omhoog laten springen, en vraag me af wie dit jongetje is. Dan zie ik de waterval. Het water spat hoog op, ik kan de spatten voelen. Het stort zich naar beneden, in een stroom die in d

Heerlijk vind ik de samenkomsten die Anthea voor ons voorbereidt. Haar lessen zijn niet alleen gewoon maar lessen, waar we iets van leren, maar ook vertroetelsessies voor onszelf. Iedereen van ons kan dat wel gebruiken, zelfs ik die alleen maar bultjes in de weg tegenkom en me soms bijna schuldig voel over dat gebrek aan grote drama's in mijn leven, als ik de andere meisjes hoor vertellen. Deze sessie zou gaan over de liefde. We denken dan meestal meteen aan de liefde voor onze partner of voor onze kinderen, maar dat is een beetje eenzijdig. Liefde gaat ook over de dingen die je graag doet en die ervoor zorgen dat je jezelf bent. Anthea liet ons stilstaan bij de dingen die we echt graag doen. Alleen al aan al die dingen denken deed me volledig ontspannen en met een zucht van voldoening, pende ik in geen tijd een ellenlange lijst neer: koken voorlezen voor de kinderen activiteiten organiseren voor anderen, maar dan kleinschalig, niet professioneel lezen Naar muziek luister

Ga zitten in een comfortabele positie. Ontspan je en haal diep adem. Beeld je in dat je een zacht amberkleurig licht inademt. Het licht vult je lichaam en draait helemaal rondom je als een soort van mist ... Als de mist optrekt, zie je een enorme oranje zon die laag boven de westelijke horizon hangt en de hemel een diep roze kleurt. Je staat in het dikke gras van een laag gelegen eiland, aan de voet van een heuvel. Dit is Beckery, het bijenhouderseiland, gewijd aan Bride, de bijenkoningin van het Honingeiland, de eerste naam die ooit aan dit land werd gegeven. Je ziet overal bijenkorven staan, waar de bijen in en uit vliegen en de nectar vergaren van de vele bloemen die op dit eiland bloeien ... Op de top van de heuvel zie je een een kring van oeroude bomen, als een natuurlijke kathedraal. Ze staan daar in hun alwetende, stille aanwezigheid, alsof ze zich er van bewust zijn dat ze de wachters zijn van deze plaats. Als je naar de kring toeloopt, zie je voor je twee knoestige oude eike