Het vuur van Bride: een meditatie voor Imbolc
Ga zitten in een comfortabele positie. Ontspan je en haal diep adem. Beeld je in dat je een zacht amberkleurig licht inademt. Het licht vult je lichaam en draait helemaal rondom je als een soort van mist ... Als de mist optrekt, zie je een enorme oranje zon die laag boven de westelijke horizon hangt en de hemel een diep roze kleurt. Je staat in het dikke gras van een laag gelegen eiland, aan de voet van een heuvel. Dit is Beckery, het bijenhouderseiland, gewijd aan Bride, de bijenkoningin van het Honingeiland, de eerste naam die ooit aan dit land werd gegeven. Je ziet overal bijenkorven staan, waar de bijen in en uit vliegen en de nectar vergaren van de vele bloemen die op dit eiland bloeien ...
Op de top van de heuvel zie je een een kring van oeroude bomen, als een natuurlijke kathedraal. Ze staan daar in hun alwetende, stille aanwezigheid, alsof ze zich er van bewust zijn dat ze de wachters zijn van deze plaats. Als je naar de kring toeloopt, zie je voor je twee knoestige oude eiken, met een ruimte tussen hen in, als een poort. Als je tussen de eiken doorloopt, wordt het licht schemerig en purper als het avondlicht. Overal rondom je zie je de schimmige vormen van de oude bomen: tussen de eiken zie je elzen, hulst en hazelaars. In het midden van de kring zie je een open plek, waar hier en daar strepen oranje licht opvallen van de avondzon ...
In het midden van de open plek ligt een steen waarop je een keltisch kruis ziet met een delicaat patroon van door elkaar wervelende knopen. Op de steen brandt een vuur zonder as, helgeel en violet. Er staat een vrouw gebogen over het vuur. Dit is Bride. Ze is in het wit gekleed, met over haar schouders een bosgroene mantel. Rond haar hoofd zie jee een glanzend aura van gouden licht. Naast haar staat een sneeuwwitte koe met een glinsterende ster tussen de brede ronding van haar hoorns ...
Bride kijkt op en kijkt je aan. Ze glimlacht en in je ziet dat haar mantel geen einde lijkt te hebben en zich uitstrekt in elke richting. De mantel is de hele groene aarde geworden en je kan er elk dier, elke vogel en elk levend wezen in zien dat ooit op de aarde rondliep, kroop of vloog, en alle bomen en planten die ooit op aarde groeiden staan er in hun volle pracht ...
Je voelt een groot verlangen om ook onder haar mantel te mogen schuilen. Bride schikt hem helemaal rond je en je voelt je helemaal omgeven door haar warmte en beschermd door haar liefdevolle armen. Je blijft in deze vredevolle omhelzing voor wat een heel lange tijd lijkt. Dan voel je druppels op je vallen.Als je omhoog kijkt, zie je dat het gezicht van de godin vertrokken is van verdriet. Ze weent als ze één voor één de dieren en de vogels, de planten en de bomen in haar mantel ziet verdwijnen, als vlammen die één voor één worden gedoofd. Bride huilt voor de dwaasheid van haar mensenkinderen en de verschrikkelijke schade die ze hebben aan haar mantel hebben aangebracht door zoveel van haar kinderen af te slachten, zelfs tot uitsterven toe.
Haar tranen rollen van de heuvel naar beneden en vormen een kleine poel, die altijd gekend zal staan als Bride's Bron. Maar één van haar tranen valt op de asloze vlam op de steen met het keltisch kruis. De vlam dooft onmiddellijk en in dat moment is Bride er niet meer. Er is niets meer, alles wat gecreëerd was, is verdwenen en je bevindt je in het ultieme donker van de lege ruimte. Je zweeft voor wat een eeuwigheid lijkt in deze oneindige donkerecnacht, helemaal alleen en afgescheiden ...
Dan zie je een lichtpuntje dat de duisternis doorbreekt en begint te groeien. Je hoort de stem van de godin: "Ik ben de Vlam die voortkomt uit de duisternis." De vlam wordt groter en groter en helderder en helderder en je kan zien dat ze uit het hart van de godin vloeit. Als je het universum in zijn volle glorie voor je ziet, sproeit ze haar vuur op elk levend wezen om hen te laten ontwaken voor de schoonheid van haar creatie. Het is het groene vuur dat de lente oproept uit de winterslaap en de mens doet ontwaken uit de slaap van de angst, de nachtmerrie van verdeeldheid, geweld en wanhoop. Voor je zie je de wereld die brandt met het vuur van Bride's kracht van inspiratie, genezing en vernieuwing, als vuur dat doorheen het droge gras raast ...
Je wordt meegesleept door de wind van de vuurstorm en doorheen de ruimte geslingerd als een blad op de wind, je hebt geen andere keuze dan toe te geven aan deze enorme kracht. Dan sta je plots weer gewoon rechtop, in het midden van de kring van bomen, met niets anders dan het rustige ritselen van de bladeren en het lage gezoem van de bijen. De asloze vlam brandt helder op de steen en Bride staat voor je ...
De godin kijkt je in de ogen met een doordringende blik en je weet dat ze alles kan zien wat je bent of ooit bent geweest. Ze doet teken dat je in de vlam moet stappen, want dit is een offervuur dat hart en geest zuivert van onreinheden. Je bent bang maar je weet dat je niet anders kan dan doorheen het Vuur van de Zuivering stappen. Als je in het vuur stapt, kijkt Bride naar je met oeroude, wijze ogen vol liefde. Ook al is de pijn verschrikkelijk, je blijft vastberaden. Dan hoor je boven het knetteren van het vuur een nieuw geluid: Bride huilt om je pijn en om alles wat je in je leven of in je vele levens hebt moeten doorstaan, want ze is de Moeder van de Wereld en er is niemand wiens pijn ze niet voelt als was het het verdriet van haar eigen kind.
Het vuur is een razend vuur geworden dat je helemaal omgolft. Als je voelt dat je niet meer kan, voel je twee handen stevig om de jouwe en Bride leidt je uit de vlammen naar de andere kant van het vuur. Ze draagt je naar beneden, naar haar bron, en laat je in het genezende water glijden. Je komt weer boven en je voelt je volledig opgefrist en op de ene of de andere manier helemaal nieuw ...
Je keert terug naar de kring van bomen en Bride nodigt je uit om wat van de vlam mee te nemen als je vertrekt. Je steekt je handen in het vuur, maar deze keer is er geen pijn. De godin zegt je om de vlam in je hart te steken, en dat doe je door de vlam diep in te ademen zodat de vlam groeit en gloeit in je lichaam als een flikkerend licht. De godin heeft je zielevlam ontwaakt, je ware essentie, en de kern van je wezen verlicht. Je weet dat je nooit meer zal vergeten wie je bent. Bride glimlacht en wrijft zachtjes een beetje honing van haar bijen op je lippen zodat je altijd de waarheid mag spreken ...
In je geest komen beelden van mensen of andere wezens, of plaatsen die nood hebben aan Bride's vuur van genezing en regeneratie. Je neemt met je handen wat van de vlam in je hart en he zendt het naar diegenen die het nodig hebben zo veel en zo lang als nodig is ...
Dan slaat Bride haar groene mantel rond je en je wordt omgeven door de golvende plooien alsof je door een groene wind wordt omhooggetild. Door deze wervelwind zie je in de verte je kamer. Ze wordt groter en groter en dan open je je ogen en ben je helemaal terug.
Vrije vertaling van "The Flame that comes forth out of Darkness: A Meditation for Imbolc" uit “Wisdom of the Holy Grail" van Mara Freeman.
Op de top van de heuvel zie je een een kring van oeroude bomen, als een natuurlijke kathedraal. Ze staan daar in hun alwetende, stille aanwezigheid, alsof ze zich er van bewust zijn dat ze de wachters zijn van deze plaats. Als je naar de kring toeloopt, zie je voor je twee knoestige oude eiken, met een ruimte tussen hen in, als een poort. Als je tussen de eiken doorloopt, wordt het licht schemerig en purper als het avondlicht. Overal rondom je zie je de schimmige vormen van de oude bomen: tussen de eiken zie je elzen, hulst en hazelaars. In het midden van de kring zie je een open plek, waar hier en daar strepen oranje licht opvallen van de avondzon ...
In het midden van de open plek ligt een steen waarop je een keltisch kruis ziet met een delicaat patroon van door elkaar wervelende knopen. Op de steen brandt een vuur zonder as, helgeel en violet. Er staat een vrouw gebogen over het vuur. Dit is Bride. Ze is in het wit gekleed, met over haar schouders een bosgroene mantel. Rond haar hoofd zie jee een glanzend aura van gouden licht. Naast haar staat een sneeuwwitte koe met een glinsterende ster tussen de brede ronding van haar hoorns ...
Bride kijkt op en kijkt je aan. Ze glimlacht en in je ziet dat haar mantel geen einde lijkt te hebben en zich uitstrekt in elke richting. De mantel is de hele groene aarde geworden en je kan er elk dier, elke vogel en elk levend wezen in zien dat ooit op de aarde rondliep, kroop of vloog, en alle bomen en planten die ooit op aarde groeiden staan er in hun volle pracht ...
Je voelt een groot verlangen om ook onder haar mantel te mogen schuilen. Bride schikt hem helemaal rond je en je voelt je helemaal omgeven door haar warmte en beschermd door haar liefdevolle armen. Je blijft in deze vredevolle omhelzing voor wat een heel lange tijd lijkt. Dan voel je druppels op je vallen.Als je omhoog kijkt, zie je dat het gezicht van de godin vertrokken is van verdriet. Ze weent als ze één voor één de dieren en de vogels, de planten en de bomen in haar mantel ziet verdwijnen, als vlammen die één voor één worden gedoofd. Bride huilt voor de dwaasheid van haar mensenkinderen en de verschrikkelijke schade die ze hebben aan haar mantel hebben aangebracht door zoveel van haar kinderen af te slachten, zelfs tot uitsterven toe.
Haar tranen rollen van de heuvel naar beneden en vormen een kleine poel, die altijd gekend zal staan als Bride's Bron. Maar één van haar tranen valt op de asloze vlam op de steen met het keltisch kruis. De vlam dooft onmiddellijk en in dat moment is Bride er niet meer. Er is niets meer, alles wat gecreëerd was, is verdwenen en je bevindt je in het ultieme donker van de lege ruimte. Je zweeft voor wat een eeuwigheid lijkt in deze oneindige donkerecnacht, helemaal alleen en afgescheiden ...
Dan zie je een lichtpuntje dat de duisternis doorbreekt en begint te groeien. Je hoort de stem van de godin: "Ik ben de Vlam die voortkomt uit de duisternis." De vlam wordt groter en groter en helderder en helderder en je kan zien dat ze uit het hart van de godin vloeit. Als je het universum in zijn volle glorie voor je ziet, sproeit ze haar vuur op elk levend wezen om hen te laten ontwaken voor de schoonheid van haar creatie. Het is het groene vuur dat de lente oproept uit de winterslaap en de mens doet ontwaken uit de slaap van de angst, de nachtmerrie van verdeeldheid, geweld en wanhoop. Voor je zie je de wereld die brandt met het vuur van Bride's kracht van inspiratie, genezing en vernieuwing, als vuur dat doorheen het droge gras raast ...
Je wordt meegesleept door de wind van de vuurstorm en doorheen de ruimte geslingerd als een blad op de wind, je hebt geen andere keuze dan toe te geven aan deze enorme kracht. Dan sta je plots weer gewoon rechtop, in het midden van de kring van bomen, met niets anders dan het rustige ritselen van de bladeren en het lage gezoem van de bijen. De asloze vlam brandt helder op de steen en Bride staat voor je ...
De godin kijkt je in de ogen met een doordringende blik en je weet dat ze alles kan zien wat je bent of ooit bent geweest. Ze doet teken dat je in de vlam moet stappen, want dit is een offervuur dat hart en geest zuivert van onreinheden. Je bent bang maar je weet dat je niet anders kan dan doorheen het Vuur van de Zuivering stappen. Als je in het vuur stapt, kijkt Bride naar je met oeroude, wijze ogen vol liefde. Ook al is de pijn verschrikkelijk, je blijft vastberaden. Dan hoor je boven het knetteren van het vuur een nieuw geluid: Bride huilt om je pijn en om alles wat je in je leven of in je vele levens hebt moeten doorstaan, want ze is de Moeder van de Wereld en er is niemand wiens pijn ze niet voelt als was het het verdriet van haar eigen kind.
Het vuur is een razend vuur geworden dat je helemaal omgolft. Als je voelt dat je niet meer kan, voel je twee handen stevig om de jouwe en Bride leidt je uit de vlammen naar de andere kant van het vuur. Ze draagt je naar beneden, naar haar bron, en laat je in het genezende water glijden. Je komt weer boven en je voelt je volledig opgefrist en op de ene of de andere manier helemaal nieuw ...
Je keert terug naar de kring van bomen en Bride nodigt je uit om wat van de vlam mee te nemen als je vertrekt. Je steekt je handen in het vuur, maar deze keer is er geen pijn. De godin zegt je om de vlam in je hart te steken, en dat doe je door de vlam diep in te ademen zodat de vlam groeit en gloeit in je lichaam als een flikkerend licht. De godin heeft je zielevlam ontwaakt, je ware essentie, en de kern van je wezen verlicht. Je weet dat je nooit meer zal vergeten wie je bent. Bride glimlacht en wrijft zachtjes een beetje honing van haar bijen op je lippen zodat je altijd de waarheid mag spreken ...
In je geest komen beelden van mensen of andere wezens, of plaatsen die nood hebben aan Bride's vuur van genezing en regeneratie. Je neemt met je handen wat van de vlam in je hart en he zendt het naar diegenen die het nodig hebben zo veel en zo lang als nodig is ...
Dan slaat Bride haar groene mantel rond je en je wordt omgeven door de golvende plooien alsof je door een groene wind wordt omhooggetild. Door deze wervelwind zie je in de verte je kamer. Ze wordt groter en groter en dan open je je ogen en ben je helemaal terug.
Vrije vertaling van "The Flame that comes forth out of Darkness: A Meditation for Imbolc" uit “Wisdom of the Holy Grail" van Mara Freeman.
Reacties