Webmaidens Grimoire

Ik zeg al een hele poos dat we terug meer zouden moeten gaan wandelen. Dat zou twee vliegen in één klap zijn: meer beweging en dus goed voor je lichamelijke conditie én meer natuur en dus goed voor je psychologische conditie. Ik had mezelf zelfs al geabonneerd op Routen en een wandelapp gedownload met interessante suggesties voor wandelingen groot en klein hier in de buurt, maar natuurlijk was daar nog niets van in huis gekomen. Toen ik in het magazine van Natuurpunt las ik over Maannacht, een vollemaanwandeling met een filosofisch tintje georganiseerd door Natuurpunt Tienen,   wist ik dat dit het moment was om de koe bij de horens te vatten. Een wandeling bij volle maan, dat zou zelfs de kinderen wel kunnen aanspreken dacht ik. En dus schreef ik ons in om te gaan wandelen. Het was ondertussen al de vijfde keer dat Natuurpunt Tienen haar Maannacht organiseerde. Het concept is al die tijd hetzelfde gebleven: een niet-begeleide wandeling van 13,5 km langsheen de velden, in kleine groepje

Van kleinsaf zat ik met mijn neus in de sprookjesboeken. Mijn grootouders hadden een dik boek met de sprookjes van de gebroeders Grimm, de nog niet door Disney en consoorten opgekuiste versie met prachtige pentekeningen van Anton Pieck (waar de Efteling later de mosterd ging halen). Dat is nog altijd één van mijn all time favourites. Als ik dus hoor over een hertelling van het ene of het andere sprookje of verhaal uit de mythologie, dan is er niet veel nodig om mij over de streep te trekken. En als het boek dan ook nog goed geschreven is of een verrassende originele insteek of plottwist heeft, dan ben ik helemaal verkocht. Dat was ook zo met Greymist Fair van Francesca Zappia. Het boek is gebaseerd op een aantal van de minder bekende sprookjes van de gebroeders Grimm maar maakt er iets helemaal nieuws van. Spek voor mijn bek! Greymist Fair is de naam van een dorp midden in een diep bos. Een pad leidt doorheen het bos naar het dorp, maar het lijkt alsof het dorp niet gevonden wil worden

Het volksfeest van Saint-Cochon in Lucy-sur l’Yonne eind juli gaat gepaard met een grote rommelmarkt. Kinderen verkopen er het speelgoed waar ze op uitgekeken zijn. Oude vinylplaten met obscuur Frans chanson, ijsschaatsen uit de jaren tachtig, oud boerenwerktuig waarvan we de werking enkel kunnen raden, rekken met kleren die eufemistisch ‘vintage’ kunnen worden genoemd, ... het heeft er allemaal een plekje. De halve streek lijkt zijn kelder en zolder te hebben leegemaakt aan het aantal kraampjes te zien. Er staan echter ook best interessante dingen tussen de hoop rommel en sommige verkopers zijn duidelijk professionals.  Mijn liefste koopt een oude lederen dokterstas voor zijn LARP-personage en ik val voor een schitterend glazen parfumflesje uit de jaren stilletjes. Verliefd loop ik van de stand weg, mijn glazen schat koesterend in de hand, en dan zie ik haar. Het piepkleine godinnetje staat een beetje verloren tussen alle andere prullaria op de stand. Maar hoe mooi is ze! Ik draai me

Mijn liefste en ik drinken al eens graag een glaasje wijn. Als we in het buitenland zijn, bezoeken we ook al eens graag een wijnhuis en komen we gegarandeerd met een paar kartonnetjes naar huis. Franse wijn, Italiaanse wijn, Kroatische wijn, ... het maakt niet uit zolang de wijn lekker is. Hij houdt van de zware, volle wijnen uit de Franse Bordeaux-regio, terwijl ik liever een soepel, fruitig wijntje drink waar je als het ware de zon in voelt zitten. Het zal wel geen toeval zijn als ik meteen aan Soler denk. Die Italiaanse wijn leerden we kennen na een reis naar Italië. Nà de reis, jawel. We maakten een tussenstop in München en het eerste restaurant dat we tegenkwamen op wandelafstand van ons hotel was een Italiaan. Perfect om de Italië-reis mee af te sluiten, dachten we. En dat was het ook. Het zat er vol Italianen, en toen we er een paar aarzelende prego’s tussengooiden, was de Italiaanse ober zo in de wolken, dat hij ons de risotto aanbeviel. Die stond niet op de kaart, maar had het