Webmaidens Grimoire

Ik ben grootgebracht in de jaren zeventig en tachtig en voor die tijd aten wij thuis behoorlijk avontuurlijk. Terwijl de kinderen uit mijn klas spaghetti bolognaise al exotisch vonden, schotelde mijn moeder ons ratatouille, hâchis parmentier, couscous en riz cantonnais voor. Naar onze huidige normen is dat nochtans heel klassiek, 't is te zeggen: wij aten heel klassieke Vlaamse gerechten - zoals stoemp met worst - maar ook de klassiekers uit de internationale keuken. Mijn vader was een grote fan van de oosterse keuken en dus stond er ook dikwijls rijst op tafel. Waarschijnlijk verbruikten wij ook meer sambal dan het gemiddelde Chinese restaurant in Vlaanderen :-). Mijn favoriete "Chinese" gerechten zijn eigenlijk Indisch of Thais. Ik had in het laatste nummer van Delicious een Indisch currygerecht gezien dat ik wel eens wilde uitproberen. Het etentje met een spelletje achteraf met Eirinn en Ed vorig weekend was dus een prima excuus. Het werd een succes en het is

Sint-Amands, het graf van Emile Verhaeren. Het was één van de favoriete plekjes van een ex-collega uit de gouden Variety-jaren, en vandaag was het de plek waarop we allemaal samen afscheid van hem namen. Toen Fjierra me vorig weekend belde om te melden dat hij zich van het leven had beroofd, was ik gechoqueerd. In ons hoofd denken we allemaal nog dat we twintig zijn, en het is pas op dagen dat de dood ons op de ene of de andere manier "aanraakt" dat we beseffen dat de tijd ons aan het inhalen is. Hij was een grote luide man, Jo, vol wilde plannen, genre twaalf stielen en dertien ongelukken, die altijd vol optimisme vooruit stormde, maar ik heb toch steeds het gevoel gehad dat hij kwetsbaar was. Het trof me dat de kerk vol zat, zoveel vrienden had hij en toch bleek hij eenzaam. Ik voelde me ongemakkelijk. Hadden we allemaal beter ons beste moeten doen? Het gedicht van Pater Marcel Weemaes dat tijdens de kerkdienst als eerste lezing werd gebruikt, vatte het gevoel perfect sam

De laatste keer dat ik met knikkende knieën en een verkrampte keel uit de bioscoop kwam, was nadat ik Schindler's List had gezien, en dat is al heel wat jaren geleden. Waar is de tijd dat ik één keer per week naar de cinema ging! Door de komst van de kinderen en een drukke job horen die dagen al lang tot het verleden. Deze week bleven de kleintjes echter een avondje bij de oma en de opa en gingen mijn liefste en ik nog eens ouderwets gezellig samen naar de film. Avatar . Er is al heel wat inkt over die film gevloeid en de 3D effecten zijn inderdaad spectaculair geweldig, maar het was vooral de inhoud van de film die mij nogal emotioneel maakte. Ik had al gelezen dat er nogal wat controverse is over het zogeheten racistische en "koloniale" thema van de witte messiasfiguur die een achtergesteld bijna dierlijk gekleurd ras komt redden van de ondergang, maar dat is niet de film die ik heb gezien. Voor mij was dit een film van hoop, ook al lag de terug-naar-de-natuur boods

Kaat is geboren op 1 maart. De geboorte ging niet van een leien dakje - understatement van het jaar - en ze kon best een (spiritueel) duwtje in de rug gebruiken. Van Fjierra kreeg ze een "martenitsa", een soort popje van rode en witte draden dat ik in een boom moest hangen om geluk en vorspoed te brengen voor het komende jaar. Fjierra heeft een tijdje in Bulgarije gewoond en daar heeft ze het gebruik van de martenitsa's opgepikt. Ik vind het altijd interessant om iets op te pikken van andere culturen, zeker kleine maar zinvolle dingetjes zoals deze. Geert Van Istendael zou het "charmant" noemen. Op 1 maart geven de Bulgaren elkaar martenitsa's. Je kan ze niet voor jezelf kopen of maken, je moet ze krijgen van iemand die het goed met je voorheeft: familie, vrienden, collega's ... Meestal zijn het inderdaad rood-witte poppetjes of gevlochten armbandjes. Je kan ze kopen of zelf maken. De bedoeling is dat je die op je draagt, op je jas gespeld of rond j