Dag Jo
Sint-Amands, het graf van Emile Verhaeren. Het was één van de favoriete plekjes van een ex-collega uit de gouden Variety-jaren, en vandaag was het de plek waarop we allemaal samen afscheid van hem namen. Toen Fjierra me vorig weekend belde om te melden dat hij zich van het leven had beroofd, was ik gechoqueerd. In ons hoofd denken we allemaal nog dat we twintig zijn, en het is pas op dagen dat de dood ons op de ene of de andere manier "aanraakt" dat we beseffen dat de tijd ons aan het inhalen is.
Hij was een grote luide man, Jo, vol wilde plannen, genre twaalf stielen en dertien ongelukken, die altijd vol optimisme vooruit stormde, maar ik heb toch steeds het gevoel gehad dat hij kwetsbaar was. Het trof me dat de kerk vol zat, zoveel vrienden had hij en toch bleek hij eenzaam. Ik voelde me ongemakkelijk. Hadden we allemaal beter ons beste moeten doen? Het gedicht van Pater Marcel Weemaes dat tijdens de kerkdienst als eerste lezing werd gebruikt, vatte het gevoel perfect samen ... Na de kerkdienst liepen we naar het graf van Verhaeren en het was pas toen we daar aan het water stonden, met het rustige ruisen van het water en de wind die door onze haren woei, dat ik het gevoel had dat hij eindelijk rust had gevonden.
Indien ik je dragen kon
over de diepe grachten
van je getob en je angsten heen,
dan droeg ik je, uren en dagenlang.
Indien ik de woorden kende
om antwoord te geven
op je duizend vragen over dit leven,
over jezelf, over liefhebben en gelukkig worden,
dan praatte ik met je, uren en dagenlang.
Indien ik vrede in je hart kon planten
door geduldig te wachten
en te hopen tot het zaad van de vrede
in je openbrak, dan wachtte ik, uren en dagenlang.
Indien ik kon horen wat omgaat in je hart
aan onmacht, ontevredenheid en onverwerkt verdriet
dan bleef ik naast je staan, uren en dagenlang.
Maar ik ben niet groter niet sterker dan jij,
en ik weet niet alles en ik kan niet zoveel.
Ik ben maar een vriend op je weg,
voor uren en dagenlang.
En ik kan alleen maar hopen dat je dit weet:
Je hoeft nooit alleen te vechten, alleen te zijn.
Want je hebt een vriend voor uren en dagenlang.
Marcel Weemaes, uit "Hoe gij bestaat, verwondert mij"
Hij was een grote luide man, Jo, vol wilde plannen, genre twaalf stielen en dertien ongelukken, die altijd vol optimisme vooruit stormde, maar ik heb toch steeds het gevoel gehad dat hij kwetsbaar was. Het trof me dat de kerk vol zat, zoveel vrienden had hij en toch bleek hij eenzaam. Ik voelde me ongemakkelijk. Hadden we allemaal beter ons beste moeten doen? Het gedicht van Pater Marcel Weemaes dat tijdens de kerkdienst als eerste lezing werd gebruikt, vatte het gevoel perfect samen ... Na de kerkdienst liepen we naar het graf van Verhaeren en het was pas toen we daar aan het water stonden, met het rustige ruisen van het water en de wind die door onze haren woei, dat ik het gevoel had dat hij eindelijk rust had gevonden.
Indien ik je dragen kon
over de diepe grachten
van je getob en je angsten heen,
dan droeg ik je, uren en dagenlang.
Indien ik de woorden kende
om antwoord te geven
op je duizend vragen over dit leven,
over jezelf, over liefhebben en gelukkig worden,
dan praatte ik met je, uren en dagenlang.
Indien ik vrede in je hart kon planten
door geduldig te wachten
en te hopen tot het zaad van de vrede
in je openbrak, dan wachtte ik, uren en dagenlang.
Indien ik kon horen wat omgaat in je hart
aan onmacht, ontevredenheid en onverwerkt verdriet
dan bleef ik naast je staan, uren en dagenlang.
Maar ik ben niet groter niet sterker dan jij,
en ik weet niet alles en ik kan niet zoveel.
Ik ben maar een vriend op je weg,
voor uren en dagenlang.
En ik kan alleen maar hopen dat je dit weet:
Je hoeft nooit alleen te vechten, alleen te zijn.
Want je hebt een vriend voor uren en dagenlang.
Marcel Weemaes, uit "Hoe gij bestaat, verwondert mij"
Reacties