Webmaidens Grimoire

Vorige week was het weer covenbijeenkomst in Nijlen. Ik ging er al meteen na het werk naartoe - nu ik een jaartje in Lint zit, is dat wel zo gemakkelijk - en was verbaasd toen ik geen andere auto's zag. Had ik me dan van dag vergist? Het was zowaar de allereerste keer dat ik er als allereerste was! Terwijl we wachtten op onze maiden Moira - zij werkt tot acht uur en is meestal de laatste, voor zover ik dat dus niet ben :-) - maakte Fjierra de "libation" klaar, een plengoffer voor de goden, met zuiver water, zout en lievevrouwebedstro. Eens Moira aangekomen, kleedden we ons om en klommen het trapje op naar het tempeltje onder het dak. Daar zalfde Moira ons met etherische olie. Ze had hiervoor een combinatie gemaakt van teatree, citroen en geranium. Tea tree bevordert de besluitvaardigheid, citroen werkt aardend en concentratiebevorderend en geranium zorgt voor een positieve ingesteldheid ... niet slecht voor een covenbijeenkomst waar je je geest zowiezo in een soort va

Mijn liefste en ik zien elkaar graag maar sommige dagen weegt de situatie met onze verbouwing wat zwaarder door dan anders. Ik ben nogal geneigd om mee te deinen met de zee - om het mooi te zeggen - maar dat is bij een verbouwing niet altijd de beste manier om dingen gedaan te krijgen. Daar wordt hij horendol van en dan word ik horendol van hem. Reden genoeg om de koe bij de spreekwoordelijke horens te vatten en de pluimen glad te strijken. En welke dag is daar beter voor geschikt dan Sint-Valentijn! Weinig mensen weten het misschien maar Sint-Valentijn was tot 1969 een katholiek feest, dat zoals zovele kerkelijke feesten gerecupereerd was uit voorchristelijke "heidense" godsdiensten. Bij de Romeinen bijvoorbeeld werd op 15 februari Lupercalia gevierd, een vruchtbaarheidsfeest ter ere van Lupercus of Faunus, de god van de vruchtbaarheid. Na Imbolc nu Sint-Valentijn: het is wel zeker, love is in the air! Ik wou er iets speciaals van maken, een soort van liefdesritueel voor mij

Net tweehonderd jaar geleden werd Charles Darwin geboren, de man die de wereld op zijn grondvesten liet daveren met zijn evolutietheorie. In zijn boek On The Origin Of Species, dat verscheen in 1859, leerde Darwin ons dat alle verhalen en mythen over hoe de wereld was ontstaan eigenlijk onzin waren: mens en dier waren wat ze waren omdat ze over de eeuwen heen zo geëvolueerd waren, ze waren niet door de ene of de andere god op de wereld gezet. Het verhaal van Adam en Eva is dus precies dat: een verhaal. Bron: www.arn.org/.../charles_darwin_icon_of_evolution Er zijn een heleboel goden en godinnen en dus ook een heleboel scheppingsverhalen. Alle scheppingsverhalen zijn volgens mij echter slechts verbasteringen van één oerverhaal waarin het goddelijke in haar/zijn verhouding tot ons centraal staat. De heksen in mijn omgeving zijn het niet allemaal eens over wat goden en godinnen eigenlijk zijn, maar als je gelooft in de mythologie van het pantheon weermee je werkt, dan betekent dat ook dat

Rond zeven uur 's avonds zit ik meestal in de wagen, onderweg naar huis. Het is dan tijd voor Feiten en Filet, het radioprogramma van Koen Filet op Radio1 waarin hij een aantal meer bizarre faits divers uit de actualiteit oppikt. Vandaag had hij in de krant een berichtje gezien over een project in het Zoniënwoud, waar een boswachter overreden bosdieren in het bos legt en dan toekijkt hoe het dier verrot en uiteindelijk verdwijnt, geholpen door aaseters allerhande. http://www.dooddoetleven.nl/dooddoetleven/home Ik was meteen geïntrigeerd. Wat een prachtig voorbeeld van de cirkel van het leven! Thuis ging ik meteen op zoek naar de site van het project, waar je de beelden van de camera's die op de dode reeën staan gefocust kan bekijken. Het is fascinerend om te zien hoeveel dieren profiteren van zo'n dood dier. In de natuur is de een zijn dood heel letterlijk de ander zijn brood. Zo wordt de dood een deel van het leven en soms zelfs een premisse van het leven ... Nog fascinere

Wij zijn ons huis - nog altijd - aan het verbouwen. In september 2007 trokken we bij mijn schoonouders in, met de hoop in een dikke zes maanden weer te kunnen verhuizen. Ondertussen zijn we bijna anderhalf jaar verder. Veel privacy hebben we niet, veel ruimte om uitgebreid aan rituelen te doen nog minder. Meer dan een grote kamer, waar we ook de twee kinderen in te slapen leggen, hebben we niet voor ons tweetjes. Gelukkig is mijn schoonmoeder zeer gelovig. Voor mij is dat absoluut een voordeel. Op de kast staat een groot Maria-beeld en daar brandt zeer regelmatig een kaarsje bij, als offer voor het afsmeken van allerlei gunsten: goede examens op school, geluk bij een sollicitatie, enz. ... Klinkt dat al wat bekender? :-) Deze week brandden de kaarsjes voor Maria Lichtmis. Dat is het laatste katholieke lichtfeest, na een periode van tweemaal veertig dagen. Het feest voor Sint-Maarten is het eerste lichtfeest. Het wordt gevierd op 11 november, veertig dagen vóór kerstmis. Maria Lichtmis

Maria Lichtmis is traditioneel pannenkoekendag. Ik hou wel van dergelijke culinaire tradities en vandaag stonden er dus inderdaad pannenkoeken op het menu. Ik bak wel eens meer pannenkoeken. De kinderen mogen dan meehelpen bij het beslag en vinden dat geweldig, ook al is er niets aan. En elke keer moet ik dan denken aan hoe mijn moeder vroeger pannenkoeken bakte. Als wij thuis kwamen van school en het rook al van ver naar gebak, dan wisten we dat mama pannenkoeken aan het bakken was. Mijn moeder is een geweldige kok maar bakken heeft ze nooit helemaal onder de knie gekregen. Verder dan Diplomats uit de diepvriezer halen ging het bakken dus niet. Behalve als het over pannenkoeken ging, want die zijn goddelijk lekker. Grote stapels werden er gebakken bij ons thuis, met twee pannen waar afwisselend beslag werd ingegoten en pannenkoeken werden in omgedraaid. Af en toe liet mama zich even aflossen aan het fornuis en dan moesten wij inspringen. Ik herinner me de golf van warmte, elke keer de

Vrijdag was het covenbijeenkomst. Eigenlijk maak ik officieel geen deel uit van de coven, ik ben immers niet ingewijd en dat is een vereiste. Fjierra doet al jaren haar best om mij zo ver te krijgen, maar dat is een beslissing die ik zelf moet maken. Niemand heeft daar wat over te vertellen, behalve ikzelf. Bedoeling was om de Schaduw workshops die we met ons groepje hebben gevolgd af te sluiten met een ritueel en een aantal nieuwe meisjes - Eleniana, Nadia en Erin - in de coven te verwelkomen. Het was de eerste keer dat ik in het tempeltje van Fjierra kwam, vlak onder het dak. Fjierra had ons al gewaarschuwd dat het er koud kon zijn, dus had ik een dikke trui over mijn "gewaad" aangetrokken. Nog zoiets waar ik me niet zo lekker bij voel. Als ik een gewaad aan trek, heb ik het gevoel dat ik verkleed ben, dat ik niet mijzelf ben, terwijl ik juist helemaal mezelf wil zijn tegenover het goddelijke. Maar zoals Fjierra herhaaldelijk zegt, ben ik als het ware Zwitserland en dus heb