Love is in the air!
Mijn liefste en ik zien elkaar graag maar sommige dagen weegt de situatie met onze verbouwing wat zwaarder door dan anders. Ik ben nogal geneigd om mee te deinen met de zee - om het mooi te zeggen - maar dat is bij een verbouwing niet altijd de beste manier om dingen gedaan te krijgen. Daar wordt hij horendol van en dan word ik horendol van hem. Reden genoeg om de koe bij de spreekwoordelijke horens te vatten en de pluimen glad te strijken. En welke dag is daar beter voor geschikt dan Sint-Valentijn!
Weinig mensen weten het misschien maar Sint-Valentijn was tot 1969 een katholiek feest, dat zoals zovele kerkelijke feesten gerecupereerd was uit voorchristelijke "heidense" godsdiensten. Bij de Romeinen bijvoorbeeld werd op 15 februari Lupercalia gevierd, een vruchtbaarheidsfeest ter ere van Lupercus of Faunus, de god van de vruchtbaarheid. Na Imbolc nu Sint-Valentijn: het is wel zeker, love is in the air!
Ik wou er iets speciaals van maken, een soort van liefdesritueel voor mijn eigen Faunus, maar dan wel eentje dat hij ook zou zien zitten. Geen aanroepen van goden en godinnen of windrichtingen dus. Ik zou het subtieler - nu ja - moeten aanpakken.
Uiteindelijk besloot ik er een verrassingsfeestje van te maken. Zaterdag moest ik werken, maar ik had hem gevraagd om 's avonds vrij te houden. Hij moest een fles champagne met twee glazen en een blinddoek voorzien. Dan zou ik hem ontvoeren en hem geblinddoekt naar een speciale plek brengen. Bedoeling was om kriskras door de buurt rond te rijden en dan gewoon terug thuis te komen, maar dan wel in ons nieuwe huis. Daar wilde ik met hem picknicken.
Ik wou hem ook een cadeautje geven. Bij Veva van De Gezellige Heks ging ik dus een schone brok rozenkwarts halen - en Nag Champa wierookstokjes, om in de stemming te raken. Stenen zijn belangrijk voor mij. Ik raap ze overal op en ik heb gemerkt dat mijn kinderen dat ook doen. Rozenkwarts is de steen van de liefde. Hij heeft een zachte en kalmerende energie en maakt je ontvankelijk voor schoonheid, liefde, zachtheid. Een perfect liefdescadeautje dus, zodat we allebei meer oog hebben voor elkaar. Die steen wou ik hem zaterdag geven, maar ik kon natuurlijk niet wachten en gaf het hem meteen al 's avonds in bed. Hij rolde zijn ogen naar omhoog en moest lachen, maar ik kon voelen dat hij het wel een fijn cadeautje vond.
Zaterdagochtend kocht ik bij de Hema een lekker dikke picknickdeken en een ton roze suikerhartjes :-) Picknickborden - check - roze servietjes - check - theelichtjes - check. Het enige dat ik compleet vergeten was, was hout voor de open haard. Op weg naar huis na het werk deed ik alle benzinestations op de thuisweg aan voor hout, en dat zijn er nogal wat, maar zonder succes. Het was dan ook al bijna acht uur en dan zijn de meeste winkels al dicht ... Ik was me net aan het afvragen wat ik zou doen als we het zonder open haard moesten stellen, toen ik vanuit mijn ooghoeken een houtkast aan een benzinestation zag openstaan. Ik schaam me het te zeggen, maar ik heb daar dus een zak hout uit gehaald. Ik stond daar met mijn tien euro maar wist niet waar ik ze kon achterlaten. En dus gooide ik de zak in mijn auto en vertrok. Ik dankte Désirée, mijn beschermengel, die me ook altijd helpt bij het vinden van parkeerplaatsen, en suste mijn geweten met de stellige belofte dat ik dinsdag zou komen betalen. Daarna reed ik als de weerlicht naar huis; ik wist dat mijn liefste ongeduldig op me zou staan wachten.
We reden een half uur rond, via Kontich, Edegem, Wilrijk en zo terug. Ik pikte zelfs een stukje autostrade mee en reed compleet verloren in Wilrijk. Ik moest warempel met mijzelf lachen (al doe ik dat wel meer). Toen ik hem liet uitstappen met zijn blinddoek, vroeg ik hem of hij enig idee had waar we waren. Hij grijnsde en zei toen stellig "thuis". Grinnikkend haalde hij de blinddoek weg. Ik was dan wel de weg kwijt geraakt in Wilrijk, die lekkere donkere geblinddoekte man naast mij in de auto had de hele tijd perfect geweten waar we waren en had zelfs getwijfeld of hij me de weg zou wijzen ...
Ik had in ons nieuwe huis een grote cirkel gemaakt van kaarsjes, met de open haard als groot vuur in de cirkel. Aangezien het net Imbolc was geweest, het feest van het vuur en ook een vruchtbaarheidsfeest, vond ik dat prima passen. En het was uiteraard ook geweldig romantisch om met mijn lief - want we zijn dan wel getrouwd, hij is nog steeds mijn lief - voor het vuur op mijn buik (en rug :-)) te liggen. In het midden van de cirkel lag de picknickdeken, als één groot altaar.
We besloten eerst te zorgen voor de innerlijke mens. Terwijl hij wijn ging halen, bestelde ik pizza. Daarna stak ik de kaarsen aan, die de kamer in een zachte rode gloed lieten baden. Mijn liefste bekommerde zich om de haard. Er brandde een Nag Champa wierookstaafje en de rozenkwarts lag prominent mee in de cirkel. Mijn PC zorgde voor een streepje muziek. Supergezellig! We aten pizza, babbelden gewoon wat terwijl we op onze buik naar de vlammetjes lagen te kijken. We hadden het zelfs over religie, stel je voor. Daarna wijdden we ons nieuw huis in, als je begrijpt wat ik bedoel :-). Meer moest dat niet zijn. Simpel. Prachtig.
Weinig mensen weten het misschien maar Sint-Valentijn was tot 1969 een katholiek feest, dat zoals zovele kerkelijke feesten gerecupereerd was uit voorchristelijke "heidense" godsdiensten. Bij de Romeinen bijvoorbeeld werd op 15 februari Lupercalia gevierd, een vruchtbaarheidsfeest ter ere van Lupercus of Faunus, de god van de vruchtbaarheid. Na Imbolc nu Sint-Valentijn: het is wel zeker, love is in the air!
Ik wou er iets speciaals van maken, een soort van liefdesritueel voor mijn eigen Faunus, maar dan wel eentje dat hij ook zou zien zitten. Geen aanroepen van goden en godinnen of windrichtingen dus. Ik zou het subtieler - nu ja - moeten aanpakken.
Uiteindelijk besloot ik er een verrassingsfeestje van te maken. Zaterdag moest ik werken, maar ik had hem gevraagd om 's avonds vrij te houden. Hij moest een fles champagne met twee glazen en een blinddoek voorzien. Dan zou ik hem ontvoeren en hem geblinddoekt naar een speciale plek brengen. Bedoeling was om kriskras door de buurt rond te rijden en dan gewoon terug thuis te komen, maar dan wel in ons nieuwe huis. Daar wilde ik met hem picknicken.
Ik wou hem ook een cadeautje geven. Bij Veva van De Gezellige Heks ging ik dus een schone brok rozenkwarts halen - en Nag Champa wierookstokjes, om in de stemming te raken. Stenen zijn belangrijk voor mij. Ik raap ze overal op en ik heb gemerkt dat mijn kinderen dat ook doen. Rozenkwarts is de steen van de liefde. Hij heeft een zachte en kalmerende energie en maakt je ontvankelijk voor schoonheid, liefde, zachtheid. Een perfect liefdescadeautje dus, zodat we allebei meer oog hebben voor elkaar. Die steen wou ik hem zaterdag geven, maar ik kon natuurlijk niet wachten en gaf het hem meteen al 's avonds in bed. Hij rolde zijn ogen naar omhoog en moest lachen, maar ik kon voelen dat hij het wel een fijn cadeautje vond.
Zaterdagochtend kocht ik bij de Hema een lekker dikke picknickdeken en een ton roze suikerhartjes :-) Picknickborden - check - roze servietjes - check - theelichtjes - check. Het enige dat ik compleet vergeten was, was hout voor de open haard. Op weg naar huis na het werk deed ik alle benzinestations op de thuisweg aan voor hout, en dat zijn er nogal wat, maar zonder succes. Het was dan ook al bijna acht uur en dan zijn de meeste winkels al dicht ... Ik was me net aan het afvragen wat ik zou doen als we het zonder open haard moesten stellen, toen ik vanuit mijn ooghoeken een houtkast aan een benzinestation zag openstaan. Ik schaam me het te zeggen, maar ik heb daar dus een zak hout uit gehaald. Ik stond daar met mijn tien euro maar wist niet waar ik ze kon achterlaten. En dus gooide ik de zak in mijn auto en vertrok. Ik dankte Désirée, mijn beschermengel, die me ook altijd helpt bij het vinden van parkeerplaatsen, en suste mijn geweten met de stellige belofte dat ik dinsdag zou komen betalen. Daarna reed ik als de weerlicht naar huis; ik wist dat mijn liefste ongeduldig op me zou staan wachten.
We reden een half uur rond, via Kontich, Edegem, Wilrijk en zo terug. Ik pikte zelfs een stukje autostrade mee en reed compleet verloren in Wilrijk. Ik moest warempel met mijzelf lachen (al doe ik dat wel meer). Toen ik hem liet uitstappen met zijn blinddoek, vroeg ik hem of hij enig idee had waar we waren. Hij grijnsde en zei toen stellig "thuis". Grinnikkend haalde hij de blinddoek weg. Ik was dan wel de weg kwijt geraakt in Wilrijk, die lekkere donkere geblinddoekte man naast mij in de auto had de hele tijd perfect geweten waar we waren en had zelfs getwijfeld of hij me de weg zou wijzen ...
Ik had in ons nieuwe huis een grote cirkel gemaakt van kaarsjes, met de open haard als groot vuur in de cirkel. Aangezien het net Imbolc was geweest, het feest van het vuur en ook een vruchtbaarheidsfeest, vond ik dat prima passen. En het was uiteraard ook geweldig romantisch om met mijn lief - want we zijn dan wel getrouwd, hij is nog steeds mijn lief - voor het vuur op mijn buik (en rug :-)) te liggen. In het midden van de cirkel lag de picknickdeken, als één groot altaar.
We besloten eerst te zorgen voor de innerlijke mens. Terwijl hij wijn ging halen, bestelde ik pizza. Daarna stak ik de kaarsen aan, die de kamer in een zachte rode gloed lieten baden. Mijn liefste bekommerde zich om de haard. Er brandde een Nag Champa wierookstaafje en de rozenkwarts lag prominent mee in de cirkel. Mijn PC zorgde voor een streepje muziek. Supergezellig! We aten pizza, babbelden gewoon wat terwijl we op onze buik naar de vlammetjes lagen te kijken. We hadden het zelfs over religie, stel je voor. Daarna wijdden we ons nieuw huis in, als je begrijpt wat ik bedoel :-). Meer moest dat niet zijn. Simpel. Prachtig.
Reacties