Black & White (covenbijeenkomst)
Vrijdag was het covenbijeenkomst. Eigenlijk maak ik officieel geen deel uit van de coven, ik ben immers niet ingewijd en dat is een vereiste. Fjierra doet al jaren haar best om mij zo ver te krijgen, maar dat is een beslissing die ik zelf moet maken. Niemand heeft daar wat over te vertellen, behalve ikzelf.
Bedoeling was om de Schaduw workshops die we met ons groepje hebben gevolgd af te sluiten met een ritueel en een aantal nieuwe meisjes - Eleniana, Nadia en Erin - in de coven te verwelkomen. Het was de eerste keer dat ik in het tempeltje van Fjierra kwam, vlak onder het dak. Fjierra had ons al gewaarschuwd dat het er koud kon zijn, dus had ik een dikke trui over mijn "gewaad" aangetrokken. Nog zoiets waar ik me niet zo lekker bij voel. Als ik een gewaad aan trek, heb ik het gevoel dat ik verkleed ben, dat ik niet mijzelf ben, terwijl ik juist helemaal mezelf wil zijn tegenover het goddelijke. Maar zoals Fjierra herhaaldelijk zegt, ben ik als het ware Zwitserland en dus heb ik een mooi compromis uitgedokterd :-) Ik trek een zwarte jeans aan en een mooi gothic bovenstukje, waarin ik mij sexy en vrouwelijk voel, en dan ben ik er helemaal klaar voor.
Een van de taken die we in de Schaduwworkshop hadden gekregen, was een masker maken. Langs de ene kant schreven we alles wat we van de maatschappij moesten zijn, langs de andere kant alles wat we graag wilden zijn maar door de maatschappij geen kans toe kregen. Dat maskertje droegen we, met de "goede" kant naar buiten, zodat we in elkaars gezicht konden lezen wie we werkelijk waren.
Nadat we de cirkel hadden getrokken en afgevaardigden van de elementen, van de geesten van het land en van onze voorouders hadden verwelkomd, evenals de god en de godin, begonnen we met een erkenning van onze schaduw. Eén voor één vertelden we wat onze diepste schaduw was, onze angst, onze onzekerheid. We erkenden hem door hem luidop in de cirkel te gooien.
"Ik ben egocentrisch en te zelfbewust", vertelde ik aan mijn zusters.
"Wat is het geschenk dat je gekregen hebt van het feit dat je egocentrisch en te zelfbewust bent?", vroeg Phuri Dai.
"Ik kan mijzelf bewust niet mengen, en daardoor neutraal blijven en werken aan verzoening," antwoordde ik.
Daarna zette Fjierra een muziekje op, draaiden we ons met ons gezicht naar de muur, ruggen naar elkaar, en dansten met onze schaduw. Door het schijnsel van de kaarsen in het midden van de cirkel bewogen onze schaduwen groot en flikkerend voor ons op de muur, als tweelingzusjes, vrolijk met ons meedansend op het ritme van de muziek. Na een tijdje vielen mijn ogen als vanzelf dicht en ik bevond me in de Anderwereld. Ik herkende het rare licht, de overheersende gele en zwarte tonen in het barre landschap. Op het pad onderweg naar de krijtheuvels zag ik een zwerm zwarte vliegjes. Ze vormden een dichte spiraal die heen en weer danste over het pad, mee met de maat van de muziek. De vliegjes sloten zo dicht aan, dat ze een glanzend zwart oppervlak vormden. Overal waren dieren, die het schouwspel gadesloegen, en zachtjes meebewogen, maar niet zo intensief als de zwarte schaduw die voledig losgeslagen heen en weer zoefde over het pad. Ik moest meteen denken aan die scène in Disney's Sneeuwwitje, waar zij heen en weer danst met de borstel terwijl almaar meer dieren komen aanzetten om naar het meisje te kijken dat hier nieuw leven in de brouwerij bracht. Net hetzelfde gebeurde hier. De dieren keken welwillend toe. In de kale bomen zag ik het doodskopaapje zitten, dat mijn diergids is in deze Anderwereld. Hij keek me aan, onderwijl onophoudelijk kwetterend. Hij sprong op mijn schouder, en dan terug in de boom, zijn aandacht opnieuw op de schaduw gericht, die nog steeds aan het dansen was. Toen veranderde de schaduw van vorm. De spiraal werd een vrouw, een glanzende zwarte sexy vrouw die uitzinnig over het pad danste, de armen boven het hoofd geheven. Ik had veel zin om mee te doen, voelde de drang aan me trekken toen ze vlak voor mij kwam dansen en rondom me kronkelde, nu eens een spiralende slang, dan weer de vrouw. Het voelde heel Afrikaans aan, heel zinnelijk, een echt feestje vol zweterige positieve energie.
En toen was de muziek gedaan en zat ik terug in de cirkel.
Nadat we zoveel aandacht hadden besteed aan de schaduw, was het nu tijd voor de lichtschaduw. Eerst vertelden we aan de groep waar we naar streefden, wat we hoopten te bereiken. Eén voor één gingen we de cirkel rond.
"Ik wil wat minder voorzichtig zijn bij het nemen van beslissingen," vertelde ik.
"Natùùrlijk ga jij wat minder voorzichtig zijn bij het nemen van beslissingen!" riepen de andere meisjes in koor. Iedereen moest lachen, was dat weer niet typisch iets voor mij dat wat voor de meesten een schaduw zou zijn voor mij een streefdoel was?
Daarna was het tijd voor wat praktisch werk. We kregen acht papiertjes, eentje voor elk meisje in de coven behalve onszelf. Eén voor één kregen we de aandacht van de rest van de groep. We schreven op een papiertje wat we positief vonden van het meisje in kwestie. Daarna werden de briefjes verzameld en over het meisje uitgestrooid, terwijl we haar naam chantten.
We moesten luidop voorlezen wat op de briefjes stond. Ik vond dat behoorlijk moeilijk. Aanhoren hoe je de hemel wordt ingeprezen lijkt misschien een droom, maar ik werd er helemaal opgelaten van, bijna beschaamd.
"Heel krachtige en coole energie"
"Gij waart lang de "missing link" :-), nu alleen nog een beetje "durf""
"Heel intuitief, neutraal als altijd, energetisch"
"Grappige humor, zus voor ons allemaal"
"Bewonderenswaardig"
"Welke energie je ook krijgt, je weet de juiste weg omermee om te gaan en te sturen"
"Je bent voor mij een rustpunt. Hopelijk kan ik nu iets voor jou betekenen?"
"Geduldig, ziet in alles het goede, gezelligheid, kracht (chaotische!), een echte vriendin"
Ik bedankte de groep voor het heerlijke hapje dat ze net aan mijn schaduwkant hadden geserveerd, en iedereen moest lachen. Het ongemakkelijk moment was over.
Daarna was het tijd voor een nieuw reisje naar beneden, naar de Anderwereld. We moesten op zoek gaan naar onze schaduw en hem voorstellen aan ons ideale ik. Ik ga naar beneden langs de wenteltrap, en dan verder op het aarden pad door mijn zomerlandschap vol wuivend koren. Ik sla linksaf, een paadje in dat langs een riviertje loopt, tot aan de plek waar de boom staat met het gat tussen zijn wortels. Daar sprong ik vroeger over het rviviertje heen, maar sinds kort staat er een klein stenen bruggetje. Het staat er nog niet lang maar het ziet er oeroud uit, een beetje romaans, met oude verweerde stenen. Het staat daar te genieten van het zomerzonnetje en te wachten. Het wacht op mij. Ik kan de spanning voelen, de trilling van verwachting waarvan het bruggetje doortrokken is. Het is de poort naar de andere wereld en alleen ik bepaal wie erover mag. Ik ben de brugtrol :-).
Ik snel het brugje over en duik de aarde in, de trap af naar beneden, naar de tuin. Ik moet dwars door de tuin lopen, verder door naar vanachter, waar het wilder wordt en waar een nieuw gat in de rots mij opwacht. Als ik door de tuin loop, staat Bryd Plus me al op te wachten. Ze draagt opnieuw een lange witte jurk. Haar gezicht drukt geen enkele emotie uit. Doelbewust loopt ze achter me aan. Ik snel verder, en ik voel haar bedaarde aanwezigheid achter me. Zelfs in haar onpraktische lange jurk houdt ze me zonder problemen bij. Samen lopen we door de wildernis en duiken de grot in. Er is geen trap deze keer, enkel een donker glanzende tunnel, als een grote schuifaf die ons rechstreeks naar de Anderwereld brengt, midden in het feestje waar ik daarnet al was geweest. De schaduwvrouw danst nog steeds, en er zijn zo mogelijk nog meer dieren bijgekomen die het schouwspel gadeslaan. Er hangt een zwoele, gretige energie in de lucht, die aanstekelijk werkt. Mijn doodskopaapje verwelkomt me met gretig gekwetter. Hij kijkt over mijn schouder naar mijn betere ik. Zij staat stokstijf op het pad, onbewogen in het midden van al het tumult. Het is alsof de hele wereld stil staat op de plek waar zij staat. De schaduwvrouw heeft haar gezien en danst om haar heen. Bryd Plus geeft geen kik en laat de schaduwvrouw rond haar heen dansen. De hele tijd kijkt ze gewoon voor zich uit, alsof ze absoluut niet geïnteresseerd is in wat er gebeurt. Ik vind het griezelig en weet niet goed wat ik ervan moet denken. Dan opent ze haar mond, veel wijder dan ik met mijn kleine mondje kan, en de schaduwvrouw verdwijnt als een zwerm vliegen in haar mond. Tot het einde blijven haar zwarte voeten dansen, tot ook die oplossen in vliegen en in de mond van Bryd Plus verdwijnen. Ze sluit haar mond en de muziek stopt. Het is doodstil, alle dieren blijven als versteend zitten, als wachtten ze op iets. Dan draait Bryd Plus haar hoofd naar me toe. Haar ogen zijn helemaal zwart, net zo zwart als de zwarte schaduw. Het lijkt alsof ze iets minder doorzichtig wordt, alsof ze lijfelijk wordt en kleur krijgt. Dan heft ze haar armen boven haar hoofd en begint te dansen, op dezelfde sensuele manier als de zwarte schaduwvrouw, en het lijkt alsof de hele wereld zijn adem uitblaast. Ik hoor weer het geluid van de dieren die overal rondom ons zitten en staan.
Dan is het tijd om te gaan. Ik snel weer naar boven en hoor achter me de snelle voetstappen van Bryd Plus. Als we in de tuin aankomen, voelt alles anders. Het is alsof er iets helemaal niet juist zit, alsof er iets is dat deze plek ontheiligt. Ik ben hier welkom, maar Bryd Plus niet meer. Ik aarzel, weet niet wat te doen. Dan loop ik verder, naar boven. Ik hol over het brugje. Op het brugje stopt Bryd Plus. Natuurlijk, ze kan er niet over! Ze kijkt me aan, en ik lees in haar gitzwarte ogen de zekerheid dat ik haar door zal laten. Maar ik weet het niet, ik aarzel. Ik loop verder door en terug, heen en weer geslingerd tussen onzekerheid en angst. En dus loop ik alleen verder. Berustend blijft ze achter, kalmpjes kijkt ze me na. Ik voel haar blik in mijn nek. Ik weet dat ze hier op mij zal wachten tot ik weer naar beneden kom. De andere meisjes hebben hun schaduw allemaal in zichzelf laten oplossen en dat zal ik ook moeten doen. Ik herinner me de vorige keer dat Bryd Plus zich met mij versmolt, het gruwelijke genot ervan, en ik kan een rilling niet onderdrukken.
Nu is het zwaarste deel van het ritueel voorbij. We zegenen de wijn en trekken grote hompen van de Panettone die Fjierra heeft voorzien. Ik kwam recht van mijn werk, had nog niet gegeten, en laat het mij smaken.
We ronden af en trekken naar beneden, voor een gezellige en zoals gewoonlijk chaotische cake&wine. We tonen aan de anderen de collage die we over onszelf hebben gemaakt. Dat was ook een opdracht uit de schaduwworkshop.
Bedoeling was om de Schaduw workshops die we met ons groepje hebben gevolgd af te sluiten met een ritueel en een aantal nieuwe meisjes - Eleniana, Nadia en Erin - in de coven te verwelkomen. Het was de eerste keer dat ik in het tempeltje van Fjierra kwam, vlak onder het dak. Fjierra had ons al gewaarschuwd dat het er koud kon zijn, dus had ik een dikke trui over mijn "gewaad" aangetrokken. Nog zoiets waar ik me niet zo lekker bij voel. Als ik een gewaad aan trek, heb ik het gevoel dat ik verkleed ben, dat ik niet mijzelf ben, terwijl ik juist helemaal mezelf wil zijn tegenover het goddelijke. Maar zoals Fjierra herhaaldelijk zegt, ben ik als het ware Zwitserland en dus heb ik een mooi compromis uitgedokterd :-) Ik trek een zwarte jeans aan en een mooi gothic bovenstukje, waarin ik mij sexy en vrouwelijk voel, en dan ben ik er helemaal klaar voor.
Een van de taken die we in de Schaduwworkshop hadden gekregen, was een masker maken. Langs de ene kant schreven we alles wat we van de maatschappij moesten zijn, langs de andere kant alles wat we graag wilden zijn maar door de maatschappij geen kans toe kregen. Dat maskertje droegen we, met de "goede" kant naar buiten, zodat we in elkaars gezicht konden lezen wie we werkelijk waren.
Nadat we de cirkel hadden getrokken en afgevaardigden van de elementen, van de geesten van het land en van onze voorouders hadden verwelkomd, evenals de god en de godin, begonnen we met een erkenning van onze schaduw. Eén voor één vertelden we wat onze diepste schaduw was, onze angst, onze onzekerheid. We erkenden hem door hem luidop in de cirkel te gooien.
"Ik ben egocentrisch en te zelfbewust", vertelde ik aan mijn zusters.
"Wat is het geschenk dat je gekregen hebt van het feit dat je egocentrisch en te zelfbewust bent?", vroeg Phuri Dai.
"Ik kan mijzelf bewust niet mengen, en daardoor neutraal blijven en werken aan verzoening," antwoordde ik.
Daarna zette Fjierra een muziekje op, draaiden we ons met ons gezicht naar de muur, ruggen naar elkaar, en dansten met onze schaduw. Door het schijnsel van de kaarsen in het midden van de cirkel bewogen onze schaduwen groot en flikkerend voor ons op de muur, als tweelingzusjes, vrolijk met ons meedansend op het ritme van de muziek. Na een tijdje vielen mijn ogen als vanzelf dicht en ik bevond me in de Anderwereld. Ik herkende het rare licht, de overheersende gele en zwarte tonen in het barre landschap. Op het pad onderweg naar de krijtheuvels zag ik een zwerm zwarte vliegjes. Ze vormden een dichte spiraal die heen en weer danste over het pad, mee met de maat van de muziek. De vliegjes sloten zo dicht aan, dat ze een glanzend zwart oppervlak vormden. Overal waren dieren, die het schouwspel gadesloegen, en zachtjes meebewogen, maar niet zo intensief als de zwarte schaduw die voledig losgeslagen heen en weer zoefde over het pad. Ik moest meteen denken aan die scène in Disney's Sneeuwwitje, waar zij heen en weer danst met de borstel terwijl almaar meer dieren komen aanzetten om naar het meisje te kijken dat hier nieuw leven in de brouwerij bracht. Net hetzelfde gebeurde hier. De dieren keken welwillend toe. In de kale bomen zag ik het doodskopaapje zitten, dat mijn diergids is in deze Anderwereld. Hij keek me aan, onderwijl onophoudelijk kwetterend. Hij sprong op mijn schouder, en dan terug in de boom, zijn aandacht opnieuw op de schaduw gericht, die nog steeds aan het dansen was. Toen veranderde de schaduw van vorm. De spiraal werd een vrouw, een glanzende zwarte sexy vrouw die uitzinnig over het pad danste, de armen boven het hoofd geheven. Ik had veel zin om mee te doen, voelde de drang aan me trekken toen ze vlak voor mij kwam dansen en rondom me kronkelde, nu eens een spiralende slang, dan weer de vrouw. Het voelde heel Afrikaans aan, heel zinnelijk, een echt feestje vol zweterige positieve energie.
En toen was de muziek gedaan en zat ik terug in de cirkel.
Nadat we zoveel aandacht hadden besteed aan de schaduw, was het nu tijd voor de lichtschaduw. Eerst vertelden we aan de groep waar we naar streefden, wat we hoopten te bereiken. Eén voor één gingen we de cirkel rond.
"Ik wil wat minder voorzichtig zijn bij het nemen van beslissingen," vertelde ik.
"Natùùrlijk ga jij wat minder voorzichtig zijn bij het nemen van beslissingen!" riepen de andere meisjes in koor. Iedereen moest lachen, was dat weer niet typisch iets voor mij dat wat voor de meesten een schaduw zou zijn voor mij een streefdoel was?
Daarna was het tijd voor wat praktisch werk. We kregen acht papiertjes, eentje voor elk meisje in de coven behalve onszelf. Eén voor één kregen we de aandacht van de rest van de groep. We schreven op een papiertje wat we positief vonden van het meisje in kwestie. Daarna werden de briefjes verzameld en over het meisje uitgestrooid, terwijl we haar naam chantten.
We moesten luidop voorlezen wat op de briefjes stond. Ik vond dat behoorlijk moeilijk. Aanhoren hoe je de hemel wordt ingeprezen lijkt misschien een droom, maar ik werd er helemaal opgelaten van, bijna beschaamd.
"Heel krachtige en coole energie"
"Gij waart lang de "missing link" :-), nu alleen nog een beetje "durf""
"Heel intuitief, neutraal als altijd, energetisch"
"Grappige humor, zus voor ons allemaal"
"Bewonderenswaardig"
"Welke energie je ook krijgt, je weet de juiste weg omermee om te gaan en te sturen"
"Je bent voor mij een rustpunt. Hopelijk kan ik nu iets voor jou betekenen?"
"Geduldig, ziet in alles het goede, gezelligheid, kracht (chaotische!), een echte vriendin"
Ik bedankte de groep voor het heerlijke hapje dat ze net aan mijn schaduwkant hadden geserveerd, en iedereen moest lachen. Het ongemakkelijk moment was over.
Daarna was het tijd voor een nieuw reisje naar beneden, naar de Anderwereld. We moesten op zoek gaan naar onze schaduw en hem voorstellen aan ons ideale ik. Ik ga naar beneden langs de wenteltrap, en dan verder op het aarden pad door mijn zomerlandschap vol wuivend koren. Ik sla linksaf, een paadje in dat langs een riviertje loopt, tot aan de plek waar de boom staat met het gat tussen zijn wortels. Daar sprong ik vroeger over het rviviertje heen, maar sinds kort staat er een klein stenen bruggetje. Het staat er nog niet lang maar het ziet er oeroud uit, een beetje romaans, met oude verweerde stenen. Het staat daar te genieten van het zomerzonnetje en te wachten. Het wacht op mij. Ik kan de spanning voelen, de trilling van verwachting waarvan het bruggetje doortrokken is. Het is de poort naar de andere wereld en alleen ik bepaal wie erover mag. Ik ben de brugtrol :-).
Ik snel het brugje over en duik de aarde in, de trap af naar beneden, naar de tuin. Ik moet dwars door de tuin lopen, verder door naar vanachter, waar het wilder wordt en waar een nieuw gat in de rots mij opwacht. Als ik door de tuin loop, staat Bryd Plus me al op te wachten. Ze draagt opnieuw een lange witte jurk. Haar gezicht drukt geen enkele emotie uit. Doelbewust loopt ze achter me aan. Ik snel verder, en ik voel haar bedaarde aanwezigheid achter me. Zelfs in haar onpraktische lange jurk houdt ze me zonder problemen bij. Samen lopen we door de wildernis en duiken de grot in. Er is geen trap deze keer, enkel een donker glanzende tunnel, als een grote schuifaf die ons rechstreeks naar de Anderwereld brengt, midden in het feestje waar ik daarnet al was geweest. De schaduwvrouw danst nog steeds, en er zijn zo mogelijk nog meer dieren bijgekomen die het schouwspel gadeslaan. Er hangt een zwoele, gretige energie in de lucht, die aanstekelijk werkt. Mijn doodskopaapje verwelkomt me met gretig gekwetter. Hij kijkt over mijn schouder naar mijn betere ik. Zij staat stokstijf op het pad, onbewogen in het midden van al het tumult. Het is alsof de hele wereld stil staat op de plek waar zij staat. De schaduwvrouw heeft haar gezien en danst om haar heen. Bryd Plus geeft geen kik en laat de schaduwvrouw rond haar heen dansen. De hele tijd kijkt ze gewoon voor zich uit, alsof ze absoluut niet geïnteresseerd is in wat er gebeurt. Ik vind het griezelig en weet niet goed wat ik ervan moet denken. Dan opent ze haar mond, veel wijder dan ik met mijn kleine mondje kan, en de schaduwvrouw verdwijnt als een zwerm vliegen in haar mond. Tot het einde blijven haar zwarte voeten dansen, tot ook die oplossen in vliegen en in de mond van Bryd Plus verdwijnen. Ze sluit haar mond en de muziek stopt. Het is doodstil, alle dieren blijven als versteend zitten, als wachtten ze op iets. Dan draait Bryd Plus haar hoofd naar me toe. Haar ogen zijn helemaal zwart, net zo zwart als de zwarte schaduw. Het lijkt alsof ze iets minder doorzichtig wordt, alsof ze lijfelijk wordt en kleur krijgt. Dan heft ze haar armen boven haar hoofd en begint te dansen, op dezelfde sensuele manier als de zwarte schaduwvrouw, en het lijkt alsof de hele wereld zijn adem uitblaast. Ik hoor weer het geluid van de dieren die overal rondom ons zitten en staan.
Dan is het tijd om te gaan. Ik snel weer naar boven en hoor achter me de snelle voetstappen van Bryd Plus. Als we in de tuin aankomen, voelt alles anders. Het is alsof er iets helemaal niet juist zit, alsof er iets is dat deze plek ontheiligt. Ik ben hier welkom, maar Bryd Plus niet meer. Ik aarzel, weet niet wat te doen. Dan loop ik verder, naar boven. Ik hol over het brugje. Op het brugje stopt Bryd Plus. Natuurlijk, ze kan er niet over! Ze kijkt me aan, en ik lees in haar gitzwarte ogen de zekerheid dat ik haar door zal laten. Maar ik weet het niet, ik aarzel. Ik loop verder door en terug, heen en weer geslingerd tussen onzekerheid en angst. En dus loop ik alleen verder. Berustend blijft ze achter, kalmpjes kijkt ze me na. Ik voel haar blik in mijn nek. Ik weet dat ze hier op mij zal wachten tot ik weer naar beneden kom. De andere meisjes hebben hun schaduw allemaal in zichzelf laten oplossen en dat zal ik ook moeten doen. Ik herinner me de vorige keer dat Bryd Plus zich met mij versmolt, het gruwelijke genot ervan, en ik kan een rilling niet onderdrukken.
Nu is het zwaarste deel van het ritueel voorbij. We zegenen de wijn en trekken grote hompen van de Panettone die Fjierra heeft voorzien. Ik kwam recht van mijn werk, had nog niet gegeten, en laat het mij smaken.
We ronden af en trekken naar beneden, voor een gezellige en zoals gewoonlijk chaotische cake&wine. We tonen aan de anderen de collage die we over onszelf hebben gemaakt. Dat was ook een opdracht uit de schaduwworkshop.
Daarna overloopt Fjierra voor de nieuwe meisjes de regels van de coven. We eindigen met kaas en saucisson, appelsap, de geweldige gehaktballetjes van Phuri Dai en nog veel meer lekkers. Ik heb gelukskoekjes meegebracht: het is Chinees Nieuwjaar deze week en dat staat toch symbool voor een nieuw begin. Deze avond is ook een nieuw begin voor de coven, dus vond ik ze wel toepasselijk. Ik breek mijn koekje open. "U krijgt de waardering die u verdient", lees ik. Ik denk meteen aan de briefjes van mijn covenzusters.
Het wordt laat. Ik kreun. Morgen is het zaterdag maar ik moet wel werken.
Het wordt laat. Ik kreun. Morgen is het zaterdag maar ik moet wel werken.
Reacties