Webmaidens Grimoire

Heksen hebben geen tempels, althans, dat wordt altijd ten stelligste beweerd. Toch hebben sommige van mijn collega heksen een kamer in hun huis ingericht als heilige plek, een tempel binnen handbereik. Zo’n tempeltje is eigenlijk niet meer dan een altaartje dat in een aparte kamer staat zodat het gemakkelijker is om ongestoord te mediteren of magisch werk te verrichten. Mijn eigen altaartje staat gewoon in de living, niet zo evident om er te werken met twee opgroeiende tieners en een voetbalgekke achtgenoot in huis :-) Soms denk ik dat ik dat ook wel zou willen, maar als ik er echt stil bij sta, besef ik dat ik dat eigenlijk al lang heb. Als puntje bij paaltje komt, is mijn kleine stadstuintje van vier op vier meter mijn heiligdom, de plek waar ik elke dag goeiedag kom zeggen aan alles wat er leeft. In mijn kleine groene oase voel ik de verbondenheid met de wereld rondom mij het sterkst. Mijn stadstuintje is mijn eigen magische plek. Wij heksen hebben inderdaad geen vaste structure

Elk jaar op de volle maan van mei wordt wereldwijd door covens en cirkels allerhande een ritueel georganiseerd ter ere van de godin Hekate, de zogenaamde Rite van haar Heilige Vuren. Daar doen we met Arcadia ook al een paar jaar aan mee, maar dit jaar dreigt het niet te lukken. Mijn professionele agenda zit zo bomvol dat ik weinig tijd heb om dingen voor te bereiden. Zelfs een kruidenwis plukken is er nog niet van gekomen ... Omdat we deze week met de coven samenkomen, besluit ik om drie dingen te combineren – bestaan niet alle goede dingen in het leven uit drie? :-) We gaan dus op onze maandelijk,e bijeenkomst 1/ een kruidenwis plukken, 2/ iets doen voor Hekate en 3/ de Konijnenwei scouten voor het open midzomerritueel dat er zit aan te komen. Het zal deugd doen om nog eens een stapje buiten te zetten ook, zeker nu het zo’n mooi weer is de laatste dagen. We zijn allemaal echte stadsheksen geworden, die meer binnen zitten dan de natuur in trekken. En dat met een aantal van de mooiste

Eventmanagers hebben zowiezo geen nine to five job maar het is zodanig hektisch deze dagen dat ik geen tijd heb om veel dingen voor te bereiden. Gelukkig is dat deze keer niet zo erg: het is bijna midzomer en dus tijd voor een nieuwe kruidenwis. De vorige jaren zijn we daar telkens de natuur voor in getrokken, naar de Ekerse Putten of de Hobokense Polder, maar dit keer wil ik het wat korter bij huis proberen. We gaan naar de Konijnenwei, een braakliggend terrein tussen twee toegangswegen naar de stad, waar af en toe eens een circus zijn tenten optrekt en mensen hun hond uitlaten. Het is een beetje een vergeten wilde plek, een plek die tot mijn verbeelding spreekt … We profiteren van het lekkere weer om er gewoon te voet naartoe te wandelen. In plaats van tien minuten doen we er een uur over: met veel zie-daars en oooohs stoppen we zo ongeveer om de halve meter om ons over nog een ontdekte schoonheid te buigen. Yza’s parate kruidenkennis leert ons welke schatten we hebben gevonde

Ik heb het meer voor de natuur, lacht ze. We hebben het net over de communie van mijn jongste gehad. Achter ons is het feestje in full swing. We zitten met een gin tonic in de hand te chillen op het terras, halen herinneringen op aan de strapatsen uit onze jeugdjaren en rollen grinnikend met onze ogen over het kattekwaad van onze puberende kinderen. We zitten in een grote kring en het valt me plots op dat iedereen in de kring op de ene of de andere manier bij Arcadia hoort. De enige vreemde eend in de bijt zijn mijn gin tonicende buurvrouw en haar echtgenoot. Dat is wel erg toevallig. Het helpt natuurlijk wel dat onze partners en wijzelf ook buiten de coven vrienden zijn en hobbies delen (en neen, ik heb het dan niet over de hekserij). Haar opmerking over de natuur doet me opkijken. Ze grijnst breed terug. Een Greencraft heks tussen de Arcadia heksen, jawel …. Ik lach. We zijn allemaal krachtig en sterk en met elkaar verbonden. De hand van de Godin is groot genoeg voor ons allema

Ons huis ziet er uit als een discotheek na een wild feestje. Mijn voeten plakken aan de vloer en het lijkt wel alsof er een bom is ontploft in de keuken: het resultaat van de plechtige communie van Dries. Veel van mijn collega heksen begrijpen niet waarom ik mijn kinderen überhaupt heb laten dopen en hun communies heb laten doen (en ik moet toegeven dat ik me dat soms ook heb afgevraagd als we holderdebolder naar de catechese moesten rijden of daar voor een gesloten deur stonden als het weer eens wel of niet catechese was :-)).  Elke keer als ik met veel plezier naar lentefeesten en babyborrels allerhande ga, maak ik me echter telkens weer de bedenking dat die gewoon een andere vorm zijn van net hetzelfde: je kinderen vol trots als ouders en als gemeenschap begeleiden doorheen de scharnierpunten van hun leven. Je zou toch wel denken dat wij als pagans ondertussen niet meer zo krampachtig zouden omgaan met de katholieke kerk. Sommige heksen zijn echter zo virulent anti-kerkelijk dat

“Give bees a chance” staat er op zijn t-shirt. De man van Hamamelis heeft niet alleen groene vingers en een prachtige tuin vol interessante ouderwetse bloemen, hij is ook een fervent bijenliefhebber. Dat is de reden waarom ik hem heb gevraagd voor één van de evenementen waar ik dit weekend voor werk: de opendeurdag van de Europese instellingen. En dus zeult hij lang voor deuren van het Berlaymont-gebouw open gaan een kistje met een deel van één van zijn bijenvolkeren naar de stand van de DG Environment. De mensen in de straat vinden “Europa” dikwijls een wereldvreemde bende bureaucraten die zomaar vanalles boven ons hoofd beslissen, maar dat is onterecht. Europa zorgt ook voor de bescherming van natuurgebieden die het verzamelt in een overkoepelend Natura 2000 netwerk (niet dat wij ons daar iets van aantrekken, denk maar aan het Essers debacle, waar de Vlaamse overheid plots besliste dat die beschermde natuur mocht wijken voor 400 theoretische banen) en probeert de biodiversiteit een